Darksiders: Wrath of War
Nu creëer ik wellicht de indruk dat de game draait om vechten en dat is deels waar. De eerste paar uur krijg je zeker het gevoel met een simpele hack & slash-titel bezig te zijn, zo simpel zelfs dat je maar een aanvalsknop hebt. Maar na een tijdje wordt duidelijk dat Darksiders veel meer is dan dat. Allereerst zul je namelijk een shitload aan combo\'s gaan vrijspelen die je allemaal zult gebruiken en die het geheel toch wel afwisselend maken. Nog belangrijker is dat de combat misschien een kwart van de game is. Voor een groot deel is Darksiders een adventure, jaja, je gaat door levels speuren, puzzels oplossen en slechts af en toe echt vechten. Hier moet je je niet teveel van voorstellen, de puzzels zijn vrij eenvoudig gehouden zodat het tempo erin blijft, maar ze zorgen voor de broodnodige afwisseling en net als het moment komt dat je denkt: “genoeg gelopen”, komt inderdaad de bossfight die je weer even zoet houdt.De combat zelf is vrij beperkt door de limiet van een enkele aanvalsknop, maar gelukkig speel je dus combo\'s vrij. Door deze slim te gebruiken maak je gevechten een stuk eenvoudiger en ook leuker. Daarnaast speel je nieuwe wapens vrij, die je ook in combinatie kunt gebruiken. Als laatste zijn er dan nog de Wrath-powers, waarmee je echt bruut veel damage doet en je gevechten plots in je voordeel kunt beslissen.
Elke vijand kan ook afgemaakt worden met een spectaculaire finishingmove. Voor de gewone demonen zijn deze vrij beperkt en niet lang indrukwekkend, maar elke boss heeft weer een unieke manier waarop hij doodgaat. Bij de eerste boss dacht ik nog dat dit via een quicktime-event zou gaan, maar niks van dat. Je drukt op B en via een kort filmpje rekent War definitief af met de demonenleiders en hij doet dit alles behalve subtiel.
Eerder noemde ik al de voice-overs van de demonen, maar ook de rest van de audio is erg sterk. Vanaf het moment dat je in het start-scherm zit geniet je van de overdonderende soundtrack van de game. Het enige dat hier aan 
afdoet is de stem van War zelf. Hij klinkt net iets te cliché als de badass no-nonsense held. Het is niet slecht, maar gewoon beduidend onder het niveau van de rest van de audio.
Ook de visuals zijn onderhoudend, al zijn ze niet zo prachtig dat je van je stoel zal vallen. De omgevingen zijn degelijk ontworpen en de animaties lopen allemaal strak en vloeiend. Ook hier geldt dat absoluut hoogtepunt de grote demonen zijn al zullen deze je ook niet doen watertanden. Begrijp me niet verkeerd, Darksiders ziet er goed uit, maar verwacht geen spektakel zoals de audio wel levert.
Voorlopige conclusie
Er is nog een hoop te vertellen, maar ik wil toch wat overlaten voor als de game daadwerkelijk in de winkels ligt. Na zo\'n zes uur spelen, waarbij ik nog echt niet op de helft van de game was, is me wel duidelijk geworden dat Darksiders een game is geworden om rekening mee te houden. Daarmee wordt het voor de gamers niet leuker, want waar vroeger november/december de probleemtijd was is dat nu januari/februari. Vigil Games heeft absoluut een potentiële topper in handen en ik ben hartstikke benieuwd of de rest van de game net zo gaaf gaat worden als het eerste deel. Als afwisseling erin blijft zitten en de bossfights je elke keer weer doen smachten naar meer, dan weet ik zeker dat elke actiefan deze game in huis moet halen. Hoe standaard een post-apocalyptische wereld inmiddels mag zijn, Darksiders is op zijn eigen manier weer uniek.
