Column: A Walk in the Park

De ochtendschemer hangt nog over de stad, als ik samen met een vriend door de natte straten van Melbourne naar de tram loop, die ons van het centrum naar Albert Park zal brengen. Ondanks het vroege uur is het al druk, zoals dat altijd het geval is bij een Grand Prix. Op het terrein van het circuit zelf merk je daar niet zo veel van, trouwens. De fans verspreiden zich over de enorme grasvlaktes, gaan wat eten of slenteren langs de stalletjes met merchandise.

Zoals overal op de wereld het geval is, is ook hier het meeste van die merchandise Ferrari-rood. Ook van BMW liggen er flink wat spulletjes, maar het meest opvallende vind ik de vele Minardi artikelen. U leest het goed. Eén van de meest populaire merken in Australië is Minardi. De Australiërs zijn namelijk trots. Trots op hun Grand Prix, die fantastisch georganiseerd is en waar gerust alles voor mag wijken. Waar Zandvoort, een permanent circuit dat er al een eeuw ligt, iedere keer weer moet worstelen om een paar dagen lawaai te mogen maken, wordt in Melbourne zonder probleem het grootste park en omliggende wegen afgesloten om een race te kunnen houden, midden in de stad. Een race die al vele malen geheel terecht de publieksprijs voor de beste organisatie in ontvangst heeft mogen nemen.

Trots zijn ze ook op hun team, Minardi. Dat het eigenlijk een Italiaans team is boeit in het geheel niet. De eigenaar is een Aussie, dus het team is van hun. Misschien herkennen de Australiërs zichzelf in de rol van underdog, of misschien is het het survival instinct dat ze een warm hart toedragen. Ik zal mezelf niet profileren als de Maarten van Rossem wat kennis over Australië aangaat, maar dat ze trots zijn op hun team is zeker.

En trots zijn de Austrliërs op hun Mark Webber, die door Australiërs ook écht altijd our Mark Webber genoemd wordt. Wie tijdens een GP weekend in Australië verblijft zou kunnen gaan denken dat de beste man Ourmark Webber heet. De laatste sporter die het ere-voorvoegsel "our" heeft gerekegen was Stephen Bradbury, de shorttrack schaatser die per ongeluk goud won op de Olympische Spelen toen al z'n concurrenten onderuit gingen in de finale. Zo bijzonder zijn Mark's prestaties tot nu toe nou ook weer niet, maar hij is een onvervalste held down under, en de verwachtingen zijn groot.

We slenteren rustig langs de promotie meisjes van Gilette (the best a man can get), die in hun bikini zitten te klappertanden onder een afdakje. Ze zijn ingehuurd om in de zon een potje te beachvolleyballen, maar het weer laat voorlopig nog even te wensen over. Even later komen we aan bij de betonnen trappen die voor tribune moeten doorgaan bij het uitkomen van de snelle combinatie, die ook wel bekend staat onder de pakkende naam bocht 11 en 12. Die combinatie staat altijd wel garant voor wat actie, en er is een groot scherm aanwezig om de rest van de race te kunnen volgen. Als het je lukt om een plek op de bovenste trede van de "tribune" te bemachtigen kun je net de baan fotograferen zonder lelijke hekken op de voorgrond. Een zoomlens van 300mm of meer is dan trouwens wel aanbevolen, maar als je als toeschouwer mooie foto's bij een F1 race wilt nemen is dat toch eigenlijk wel standaard uitrusting.

Tijdens de ochtendsessie komt het leuke Nederlandse meisje dat we de dag ervoor tijdens de kwalificatie hebben leren kennen ook aan, en begint een ontbijt uit een Sesamstraat broodtrommeltje te nuttigen. Hoe schattig kun je worden? Haar e-mail adres ben ik ondertussen alweer kwijt, dus mocht je dit toevallig lezen...

Tussen de ochtendsessie en de race wordt het publiek getrakteerd op de nodige support-acts: de rijdersparade, een kart-race voor celebrities (rondetijden van 5 minuten), motorrijders die wheelies en donuts maken, parachutisten die op de startgrid landen, het hele circus aan cliché's komt voorbij. En al die tijd voel je de spanning langzaam opbouwen richting de start van de race, en dat het tevens de start is van een nieuw seizoen maakt het extra bijzonder.

Dan de opwarmronde, de start, de gigantische crash, en de safetycar. Ondanks dat het veld in één klap gehalveerd is komt er geen herstart. Tijdens de race vallen nog een aantal auto's uit, een paar rijders worden gediskwalificeerd, en tot ieders verbazing finisht our Mark Webber op een vijfde plaats in een Minardi. Het feest is uitbundig en op voorstel van Michael Schumacher en met goedkeuring van onder andere Jean Todt en de FIA mogen Mark Webber en Paul Stoddart op het podium komen om te delen in de feestvreugde. Dat was 2002, en het waren andere tijden.

Submitter:  Bron: Fok!