Stop de trein!
Onderweg zeg ik nog zo tegen mijn vriendin: "Ik ga mij niet haasten. Mocht ik de trein missen, dan neem ik gewoon de volgende. Wat maakt mij het nou uit of ik om kwart vóór of kwart óver negen thuiskom. Ik zie dat als een halfuur extra vrije tijd."
En toch is het zuur wanneer de trein precies voor je neus wegrijdt.
Aan de ene kant is een korte overstap fijn, omdat je dan niet lang hoeft te wachten. Aan de andere kant zorgt het bij sommige mensen voor stress wanneer ze hun trein net missen. "Vertrek dan gewoon een halfuur eerder van huis", denk ik dan.
Ik zou liegen als ik zeg dat ik nooit gevloekt heb. Zo moest ik eens op station Zwolle overstappen vanuit een vertraagde trein uit de richting Amersfoort op mijn trein richting Emmen. De conducteur van mijn vertraagde trein riep duidelijk om dat de trein naar Emmen nog gereed zou staan op spoor vijftien. Dat kan ook makkelijk, want in Ommen moet de trein toch altijd een paar minuten wachten op de tegentrein. Dat communiceren ze dan ook onderling, zou je denken.
Niets was minder waar. Hoewel ik flink had doorgelopen op het perron, reed de trein precies voor mijn neus weg. Nog voordat ik er de pest in kon krijgen, riep de stationsomroepster om dat je wegens de vertragingen die dag een gratis kopje koffie op mocht halen. "Nee, dat is bij de Kiosk", vertelt het meisje van de Brooodzaak mij. Nog geen minuut later bestel ik bij de Kioskmedewerker mijn gratis kopje koffie. "Dat kan niet meer, meneer. Ik sluit de actie net af", antwoordt deze. Ietwat verbolgen kijk ik hem aan. "Ze roepen het nét om", doe ik nog een poging. Maar nee. Niets helpt.
Met hangende schouders druip ik weer af richting spoor vijftien, waar ik mijn beklag doe bij vier samenscholende conducteurs. Eén ervan legt zijn hand op mijn schouder en wenkt dat ik mee moet lopen. Met zijn conducteurspasje bestelt hij met een Drents accent bij de Brooodzaak een kop koffie. Voor mij. Hij knipoogt. Ik bedank hem hartelijk. Die houdt hij van mij te goed.
Gisteren zat ik in de bus van de veerhaven van Den Helder naar station Den Helder. De overstap van bus naar trein is eveneens een die behoorlijk strak is. Het was erg druk op de boot, de bus vol en de tijd tikt langzaam weg. Onderweg zeggen enkele reizigers al dat we het niet zullen halen. Ook ik heb mij al neergelegd bij mijn halfuur extra vrije tijd. Dat wordt dus kwart óver negen thuis. Ook goed. Bij aankomst op het station staat de trein er nog. Sommige reizigers besluiten te rennen. Tevergeefs. De trein rijdt precies voor hun neus weg. Beteuterde gezichten, verslagenheid en boosheid wisselen elkaar af. Dan opeens klinkt er gejuich. De trein remt en stopt! De deuren openen.
Snel stap ik in en ga zitten. Wanneer de conducteur in onze coupé de kaartjes komt controleren, vertelt hij dat hij een aantal mensen aan zag komen rennen en dat hij de machinist maande te stoppen. Bij het horen van het Drentse accent veer ik op uit mijn stoel. Deze stem herken ik uit duizenden!
Helaas heb ik dit keer geen tijd meer om een kop koffie voor hem mee te nemen.
