De normaalste zaak van de wereld

In de rij voor de kassa van de HEMA. "Waar heb ik mijn portemonnee nou gelaten?", vraag ik mijzelf af, terwijl ik al mijn zakken navoel. Vervolgens richt ik mij tot mijn vriendin: "Heb jij hem soms in je tas?" Ja, ik ben er heel goed in om de schuld te zoeken bij een ander. Dat moet ik eens afleren. Meestal heb ik het zelf gedaan namelijk, blijkt achteraf.

Thuis heb ik mijn chaos prima georganiseerd. Ik weet snel te vinden wat ik zoek. Wanneer een ander echter iets verandert in die chaos, is de organisatie ver te zoeken. "Ik had het hier toch ergens liggen?" Ja, dat hád ik. En daar lág het. "Ben jij gisteren met die papieren van de NS bezig geweest?", vraag ik mijn vriendin. Want als ík het niet gedaan heb, dan moet zíj het immers zijn geweest. "Voordat je zus op visite kwam, heb jij toch nog snel die stapel papieren opgeruimd?", vervolg ik. Ze zucht. Daar gáán we weer. Ik weet het, ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn chaos.

Mijn vriendin kijkt in haar tas en schudt haar hoofd: "Nee, ik heb je portemonnee niet. Die had je vanmiddag nog bij de computer toen je die tickets online moest betalen." Ze rekent het brood en de eieren af. Het beeld van mijn portemonnee die op het bureau naast de telefoon ligt, duikt op uit mijn geheugen. Thuisgekomen blijkt dat nog te kloppen ook. Ik stop hem op de plek waar hij hoort, in mijn linkerbroekzak.

In- en uitchecken om een treinreis te maken, is voor mij - net als de HEMA - de normaalste zaak van de wereld. Het is een automatisme geworden. Ik hoef er helemaal niet meer bij na te denken. En daar gaat het mis. Als ik ergens niet bij nadenk, ga ik mij later afvragen of ik het wel heb gedaan.

Heb ik de deur wel op slot gedaan? Waar heb ik de afstandsbediening nou gelaten? Heb ik mijn sleutels wel bij mij? Van die normale dingen. Zo presteer ik het om een strijkijzer een hele dag aan te laten staan. Op de dag dat mijn vriendin haar levensverzekering heeft afgesloten, laat ik 's avonds voordat ik de nachtdienst in moet de stekker van het lijmpistool in het stopcontact zitten. Ja, voor je het weet, heb je een motief en word je veroordeeld tot moord met voorbedachte rade. Gelukkig, ze leeft nog. Anders had ik mijn portemonnee nu nog niet gevonden. En erger, anders kon ik de schuld niet meer in haar schoenen schuiven.

De trein vertrekt en even later stapt de conductrice de coupé binnen: "Uw vervoersbewijzen alstublieft." Hoewel ik mijn portemonnee nu moeiteloos weet te vinden, kan ik mij toch echt niet meer herinneren of ik nou wel of niet heb ingecheckt. Het zal toch niet? Ik geef mijn kaart af aan de conductrice. Ze houdt hem voor het apparaat: "Prima, dank u wel meneer." Dus toch wel en ik stop mijn portemonnee weer terug daar waar hij hoort.

Uit mijn jaszak haal ik een warm pakketje. Thuis heb ik lekker een eitje gebakken, tussen twee boterhammen gedaan en in aluminiumfolie gewikkeld. Bij de tweede hap schiet de vraag door mijn hoofd: "Heb ik het gas wel uitgedraaid?" In mijn gedachten spoel ik de film terug, maar de scène met het uitdraaien van het gas ontbreekt. Dus bel ik mijn vriendin. Niet om haar de schuld te geven, maar om te vragen of zij het zou willen checken. Geen gehoor. Natuurlijk, altijd bereikbaar, maar net op het moment dat je het niet kunt gebruiken, heeft ze hem uitstaan. Hoewel ik vandaag geen motief heb, besluit ik mijn reis maar af te breken en het volgende station uit te stappen. Het zit me niet lekker.

"U kunt hier overstappen in de richting van Almelo. Is Mariënberg uw eindbestemming, vergeet dan niet uit te checken", klinkt de stem van de conductrice door de luidsprekers. "Nee, dat vergeet ik niet", prent ik mijzelf in en ik houd mijn portemonnee met chipkaart paraat. De terugreis kan mij niet snel genoeg gaan. Ik bel nog een paar keer, maar krijg nog steeds die afsluittoon.

In Coevorden aangekomen, ren ik gauw naar huis. Twee minuten later steek ik mijn sleutel in het slot van de voordeur en loop direct naar binnen. Het ruikt branderig. In de keuken zie ik mijn vriendin bezig een pan af te wassen. Ze kijkt mij aan, maar zegt niks, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Echt Byanka.