Ordinaire oranje hoedjes
Holland op zijn smalst. Dat was wel de extra truttige verslaglegging door de NOS op Nederland 1 van Prinsjesdag. Zo enorm genoten!
Oranjeklanten die al vanaf 6 uur vanmorgen achter een dranghek stonden te blauwbloedbekken omdat ze een mooi plekje wilden hebben als De Majesteit voorbij kwam. En dat ze dan geen opdringerige ellebogen in de buurt wilde hebben.
Ook erg leuk was die presentatiemevrouw van de NOS, ik meen dat ze Astrid Kersseboom heet, die wanhopig trachtte, het ritje met die vergulde koets een spannend tintje te geven. De route was iets anders dan gebruikelijk, en met een behoorlijk scherpe bocht. “Gaat het met de gouden koets wel lukken om die bocht te nemen?”, vroeg Astrid zich af. Half Holland met samengeknepen billen van spanning voor het televisietoestel. Als Hare Majesteit zich maar niet klemrijdt! Alsof ze niet al een aantal malen die route hadden gereden met een soortgelijk paard en wagen.
Maar Herman was beslist degene die mij een hilarische middag bezorgde. En dan bedoel ik niet Herman-de-Schermman van de verkiezingsuitslagen, maar historicus Herman Pleij. Hij was vandaag een van de commentatoren. Opeens ontsnapte een klaagzang aan zijn lippen. De oranje hoedjes die mensen langs de route droegen, waren te ordinair. Niet chique. Hij zei het echt. Met een teleurgestelde stem. De hoedjes waren ordinair en niet chique. Hou op! Die mensen staan uren langs de route om onze vorstin een eerbetoon te brengen, en dan worden ze door Herman Pleij afgezeken. Want niet chique. Alsof die familie in die koets nou zo chique is. Ik hoef dat rijtje niet op te sommen toch, over dat teren op de zak van het volk, over dat werkpaleis als fiscaal postadres enzovoort? Niet chique. En die hoed van onze koningin? Ook tamelijk ordinair, als ik zo vrij mag zijn. Voor zo enorm veel veren moet haast de volière van de buren wel zijn geplunderd. Of wilde de vorstin met die hoed laten zien, hoe wij als volk worden kaalgeplukt? Zou dat het zijn? De uitkering van koningin Beatrix, prins Willem-Alexander en prinses Máxima stijgt volgend jaar, zo werd vanmiddag duidelijk. Ze ontvangen samen 7,277 miljoen euro. Dat is 61.000 euro meer dan vorig jaar. Dus ik snap die symboliek van dat plukken best! Allemaal inleveren, behalve hullie...
Daar zat ze dan. Een uitgebluste vrouw die met beverige stem vol versprekingen een korte troonrede voorlas, die ook nog eens nergens over ging. Ze stipte een staatsgreep van twee eeuwen geleden aan als belangrijk historisch feit, het arme mensje. Maar goed, veel inhoudelijks viel er met goed fatsoen ook eigenlijk niet te zeggen, want overmorgen treedt de nieuwe Tweede Kamer aan, en dan begint het regeren pas echt. De troonrede was dit keer niets meer dan een grafrede. Voor een overleden regeringsploeg. Wel leuk dat dat beleidsdocument van een club bejaarden zoals Rosenthal en Opstelten werd voorgelezen door een leeftijdsgenote. Dat dan weer wel.
En dan die rare sergeant-majoor-generaal die de baas was van de optocht. Deed het dit jaar voor het laatst. Had speciaal paardrijles genomen. Dus na een kort gesprekje met een interviewer ging hij “fluks” weer naar zijn paard. “Fluks.” Is het een achterlijk, ouderwets zooitje, die entourage van onze vorstin, of niet? Vandaag weer een prima reden gehoord en gezien om die hele handel maar af te schaffen. En fluks alstublieft.
Was er dan niets opvallends in positieve zin, vandaag? Jazeker! Jan Kees de Jager. Bij het aanbieden van de miljoenennota eindigde hij zijn sombere verhaal met wat vriendelijke woorden aan het adres van scheidend Kamervoorzitter Verbeet. “U was een plezierige voorzitter.” Ik schoot even vol, en dat is nu eens geen geintje. Ik zou zo graag zien, dat te midden van dat politieke gekrakeel mensen eens wat vaker gewoon een beetje aardig voor elkaar waren. Dat zou ons land een flink eind vooruit helpen. Welgemeende vriendelijkheid is veel waardevoller dan al die geldverslindende achterhaalde folklore. Echt.
