Het hele paaseieren eten

Ze liggen al weer enige tijd in de winkel, maar zo'n anderhalve week voor D-day, of moet ik zeggen P-day, begint hun finest hour te komen. In mening huishouden en kantoorruimte worden ze al regelmatig genuttigd, maar binnenkort zullen ze wereldwijd weer met vele duizenden per uur verslonden worden. Ze worden rap uit hun aluminium wikkel gescheurd en gretig in monden gepropt, waarbij menig over het hoofd gezien stukje aluminium de nog niet vervangen amalgaam vullingen behoorlijk pijn zal gaan doen. Ik heb het uiteraard over de chocolade paaseitjes.

Chocolade, Pasen en eieren zijn een verwarrende combinatie, waarbij Pasen sowieso een vreemd feest is, mede vanwege de dagen eromheen. Hoe vreemd is het als je de dag dat je leider het loodje legt Goede Vrijdag noemt? Misschien vinden ze het goede dat hij dankzij zijn dood populair is geworden, zoals ook menig popmuzikant na zijn of haar dood ongekende verkoopsuccessen geboekt heeft. En het valt niet te ontkennen dat het boekje dat aan zijn vader toegeschreven wordt, inderdaad een wereldwijde bestseller is geworden. Sinds ik me kan herinneren heb ik moeite om eieren met een haas te combineren en al helemaal om die twee samen te voegen met het geloof, waar uiteindelijk toch onze extra vrije dagen vandaan komen. Maar wat ik helemaal niet snapte, is dat ergens in dat proces iemand op het idee is gekomen om chocolade eieren te maken.

Ter voorber-ei-ding, vergeef me de woordspeling, op deze column heb ik wat onderzoek gedaan naar Pasen. Wat onderzoek, want je moet het ook weer niet al te belangrijk maken. Pasen is van oorsprong een feest van de lente, een vruchtbaarheidsfeest. De Joden hebben dit in hun religie ingepast en noemden dit Pesach, een foutieve vertaling van een uitspraak van Julius Caesar die Kwam, Pesach, en Overwon, vergeeft u mij deze eenvoudige woordgrap. Later zagen de katholieken wel brood in dit feest en zijn ermee aan de haal gegaan. Het vruchtbaarheidsfeest verklaart ook de haas die als symbool van de vruchtbaarheid de eieren, het nieuwe leven, komt brengen. Een konijn zou een logischer keuze geweest zijn, maar die beesten hadden Kerstmis al geannexeerd, dus werd er gekozen voor het dichtstbijzijnde alternatief; de haas. Plotseling viel bij mij het kwartje van de chocolade eieren. Chocolade wordt gezien als afrodisiacum, een lustopwekkend middel. En dan valt alles op zijn plek. Moeder de vrouw is zo geil als boter van de chocolade eieren, dus pa wil als een haas de eitjes van ma gaan klutsen. Logisch. Blijft over de problematiek van het eieren eten.

Vroeger was het eten van paaseitjes van chocolade nog simpel. Er zijn in het leven slechts twee zekerheden; op een zeker moment ga je dood en tot dat moment betaal je belasting. Als kind was er nog een derde; er zijn twee soorten chocolade eitjes: de blauwe wikkels waren melkchocolade en de rode wikkels waren puur. Dat was een zekerheid waar je van op aankon. Een andere zekerheid was dat als er chocolade paaseitjes in huis waren het bijna Pasen was. Wanneer Pasen ook viel. Of Pasen vroeg of laat in het jaar viel, kort voor Pasen waren er pas chocolade eitjes. Tegenwoordig zijn de kruitdampen van Oud en Nieuw amper opgetrokken en hangt de lucht van de oliebollen nog in je kleren of er liggen al chocolade eieren in de etalages. En niet alleen blauwe of rode, maar allerlei kleuren. En daarmee begonnen de problemen. De komst van chocolade eitjes met anders gekleurde wikkels bracht chaos in mijn paaseieren universum.

Vroeger hield ik alleen maar van melkchocolade en absoluut niet van puur, laat staan van gevulde eitjes. Hoe weet je met al die kleuren welke eitjes je moet kiezen? Ik ben van nature heel geordend, dus heb ik vol goede moed een systeem ontwikkeld. Om te beginnen leg ik de eitjes neer op volgorde van de kleuren van de regenboog. Iedereen weet natuurlijk de kleuren van de regenboog zonder problemen in de juiste volgorde op te noemen, maar voor de zekerheid geef ik ze hier nog maar eens: rood, oranje, geel, groen, blauw, indigo en violet. Uiteraard hebben de kleuren van de wikkels niet de kleuren van de regenboog. Ze zitten er altijd net naast, maar meestal hebben die kleuren van de eitjes absoluut niets met de kleuren van de regenboog te maken. Maar zo goed en kwaad als het gaat leg ik ze op de juiste volgorde, de goudkleurige uiteraard helemaal aan het eind.

Dan pulk ik ze één voor één open en proef de eitjes. De smaak, voor zover mogelijk, noteer ik op een kladblaadje dat ik vervolgens uit mijn hoofd leer. Zo weet ik in no-time welke kleur chocolade eieren ik moet kiezen en kom ik redelijk het paasseizoen door. Dit is jarenlang goed gegaan, totdat de paasei producenten besloten om nog meer smaken aan het al overdadige assortiment toe te voegen. Tot overmaat van ramp besloten ze ook dat wikkels met effen kleuren niet goed genoeg meer waren. Er kwamen meerkleurige wikkels. Eerst nog met simpele motiefjes, zoals ruitjes en cirkels, maar al snel werden ingewikkelde, excuseert u mij wederom mijn woordkeuze, patroontjes en plaatjes toegevoegd. En ieder jaar komen er nieuwe bij. Te veel om op een simpel kladblaadje bij te houden en zeker te veel om uit mijn hoofd te leren. Inmiddels heb ik een relationele database van vele gigabytes aangelegd en heb ik een smartphone nodig om uit te zoeken welke eieren ik moet kiezen. Pasen is nodeloos ingewikkeld gemaakt en ik ben reuze blij dat Pinksteren niet van die rare toegevoegde extra's heeft. Behalve Pinkpop dan. En dat wordt ook steeds ingewikkelder.