Een scootmobiel? Ik wil een Segway!

Met heel veel instemming nam ik de Elsevier van deze week door. Er werd gefoeterd tegen twee zaken waar ik ook graag tegen tekeer ga. Allereerst het feit dat we inmiddels ruimschoots meer dan 50% van onze zuurverdiende duiten aan de regering mogen afdragen, zodat die regering dat geld naar believen kan herverdelen. Die herverdeling is inmiddels totaal doorgeslagen en gebaseerd op het idee dat wij stomme achterovers absoluut niet in staat zijn om een en ander voor onszelf te regelen. Wij sukkels dienen door ons aller Vadertje Staat van de wieg tot het graf te worden verzorgd en betutteld, enig eigen initiatief wordt ten zeerste ontraden. Zelfs keihard afgekeurd, veroordeeld en dus beboet.

En we pikken alles. Protest is alleen onder de collega’s op de werkvloer of in de kroeg aan te bar te vernemen. Het wordt iedere keer weer een beetje erger, maar we nemen het nog steeds voor lief. Die ene euro kan er blijkbaar ook nog wel bij. In Duitsland hebben ze een machtige bond van belastingbetalers, en als de regering aldaar belastingplannen heeft, blijft dat zeker niet onbesproken. En protesten komen luid en duidelijk bij het juiste loket aan, reken maar. Ik kan me niet eens voorstellen dat wij iets dergelijks hier zouden hebben. Het hok zou te klein zijn.

De grootste makke is wel de totale ondoorzichtigheid van alle maatregelen die op onze kosten zijn ingevoerd. Te beginnen bij onze loonbrief. Je moet heel wat geleerd hebben voordat je snapt wat er staat en waarom het er staat. Daar komt nog bij dat over dat bruto salaris ook nog eens werkgeverslasten moeten worden afgetikt. Hoeveel? Geen mens die het weet, behalve de werkgever dan. En verder verdrinken we allemaal in de nullen. We realiseren ons niet dat een bedrag van acht miljard euro ieder werkend mens duizend euro kost. Dus bij een begrotingstekort van 40 miljard is dat 5 mille per jaar voor iedere zwoegert. Ga daar eens aan staan, maar barre realiteit is het niettemin.

Aansluitend een artikel over de zorg die financieel totaal uit de klauwen aan het gieren is. En over de WMO die in het leven geroepen is om de uniformiteit in de zorg uit te bannen en zorg op maat te kunnen bieden, met minder kosten in het achterhoofd. En over het feit dat dit totaal niet uit de verf komt. 90% van alle aanvragen voor een scootmobiel wordt gehonoreerd. Dat heeft ons tot dusverre al ruim 400 miljoen gekost. Wordt er ergens een kleine eigen bijdrage gevraagd voor zo’n duur geval, dan is de animo opeens een stuk minder. Ze worden dan zelfs teruggebracht, dik onder het stof. En worden die scootmobielen dan weer uitgegeven aan nieuwe aanvragers? Dat kun je net denken, die gaan in het magazijn en worden nooit meer ingezet.

Laten we eens zinnig doen en per verzorgingshuis een paar van die dingen aanschaffen, door iedereen te gebruiken. Mag niet van de aansprakelijkheidsverzekering. O, kan iemand mij uitleggen wat hier het verschil is met een deelauto waarbij het wel kan? Nog iets mafs: iemand kreeg een dure scootmobiel, maar moest binnen een paar weken verhuizen naar een andere gemeente. De scootmobiel moet dan achterblijven en in het nieuwe huis krijgt ze weer een nieuwe scootmobiel. 

Rollators, trapliften andere hulpmiddelen? Alles wordt slechts voor één cliënt gebruikt en dan bij het grofvuil gezet dan wel in het magazijn opgeborgen. Alles is volledig dichtgetimmerd met regeltjes en contracten. Voorbeeldje? Mijn schoonzus is meervoudig gehandicapt en zit altijd in een rolstoel. Natuurlijk is die volledig op maat voor haar gemaakt, die koop je zeker niet voor minder dan 10 mille. Maar okee, van dat ding maakt ze dagelijks intensief gebruik. En het moet allemaal passen, anders gaat het pijnlijk ongemak geven. Iets anders is het geval met haar schoenen. Ze heeft ze aan, maar die dingen slijten totaal niet want ze kan niet lopen. Desondanks gingen we haar laatst verhuizen naar een andere kamer en vonden in de kast vijf paar nieuwe orthopedische schoenen. Nooit gebruikt, en dat blijft natuurlijk zo. Die dingen kosten vele honderden euro’s per paar, dus kan iedereen zich ergeren aan de zinloosheid en hersenloosheid van dit soort zaken. Iedereen kent wel van dit soort verhalen, en reken maar dat vele ervan waar zijn.

Ooit bestelde het consultatiebureau in ons dorp bij ons bouwbedrijf een reuzebox voor in de wachtkamer. Een ding van twee bij twee meter. Vele jaren is hij tot volle tevredenheid gebruikt. De box was voor intensief gebruik voor zeg maar tienduizend jaar gemaakt. Niet te slopen, geschilderd met kindvriendelijke verf. De hele mikmak precies zoals het hoort. Toen het bureau werd opgeheven kreeg mijn broer het ding weer terug, bij het grofvuil zetten was doodzonde. Broer kende een tehuis voor meervoudig gehandicapte kinderen en bood de box daar aan, om niet. Mocht niet, het ding droeg geen keurmerk van een of andere instantie, en de directie kon dus alleen maar ellende verwachten als ze de box accepteerden. En dat de box vele malen beter van uitvoering en constructie was dan boxen mèt dat keurmerk, dat deed helemaal niet ter zake. De box staat in de opslagkelder, gedemonteerd. Daar zal hij nog wel heel lang blijven, want hij voldoet niet aan bepaalde, waarschijnlijk niet ter zake doende, soms zelfs belachelijke regeltjes.

Onze buurvrouw had een traplift in haar huurwoning voor haar gehandicapte zoon. Die heeft het ding gedurende ongeveer een halfjaar gebruikt, toen stapte hij uit het leven. Van het type woning van onze buurvrouw staan er nog tientallen in de buurt. Toen er weer iemand een traplift nodig had kon men dus de lift bij haar eruit slopen en het ding twee straatjes verderop probleemloos inbouwen. Nee, de lift ging bij het schroot en die andere mensen kregen een heel nieuwe.

Minister, schrap gewoon eerst een hele reeks belachelijke, dure regels. Trap Brussel de tent uit, anders krijg je per omgaande nog veel meer regeltjes waar je niks aan hebt maar die wel krankzinnig veel geld en tijd kosten. Beloon nuchter nadenken en op maat helpen. Dan bespaart u niet 200 miljoen, maar twee miljard. Definitief.

Maar dan in ruil voor dit advies wel even iets regelen voor opa. Afleveren over een jaar of twintig, eerder heb ik hem waarschijnlijk niet nodig. Onder de vigerende regels blijkt ook een Segway te worden verschaft. Het ding kost ruim 7000 euro, maar dan heb je ook wat. Kan de slecht ter been zijnde oudere mens na enige training zelfs het strand op. Dat lijkt me wel wat, ik wil later ook zo’n ding. Dus dat regelen we even? Eh, opa, je woont ruim honderd kilometer van het strand, is het zinvol om zo’n geval in je schuurtje te hebben staan? Wat heeft afstand nou met mijn wens te maken? Moet iemand dicht bij zee wonen om een Segway te krijgen? Dat staat nergens, dus dat riekt naar discriminatie. Dat pikken we niet.

En in de tussenliggende twintig jaar kunnen we niks voor u betekenen, Gramps? Nee, ik kan niks bedenken. Tot die tijd bewaar ik ook mijn evenwicht op twee wielen. Alleen staan hier de wielen achter, niet naast elkaar. Er tussenin zit een viercylinder motorblok. Van Honda. Voorlopig bevalt me dat uitstekend, al heb ik ervoor moeten betalen.

Regeltjes kosten geld, veel geld. Weet iemand hoeveel?