Pils op kosten van u
De ouderenpartij van Jan Nagel dreigt een kort geding aan te spannen tegen de NOS; ze krijgen te weinig aandacht van de omroep. Maar die hele 50PLUS partij, dat is toch gewoon een lachertje?
’s Zomers kan ik in het buitenland altijd uren naar mensen kijken. Stiekempjes mensen beoordelen op hun uiterlijk, hun voorkomen en hun gedrag. Lekker met een koud pilsje op het terras uren zitten. Of, als het koud is, met een heerlijk bakje koffie. Gewoon lekker midden in Parijs, Praag, Florence of Barcelona mensen kijken. Urenlang een beetje weg zitten dromen.
Afgelopen maandag was ik in het Provinciehuis bij het lijsttrekkersdebat voor de Provinciale Statenverkiezingen. Het was een echte bijeenkomst voor bestuurders; talloze wethouders, burgemeesters en raadsleden waren aanwezig. En daar zat ik dan, als ‘leek’. Inhoudelijk snapte ik er weinig van, maar ik vind het toch prachtig om mensen te kijken. De lijsttrekkers in dit geval.
De man van de PVV was een echte Ariër: blond haar en blauwe, ingevallen ogen met wallen. Zijn stem was wat nors en in de debatten was het veel meer anti-alles dan dat hij echt punten noemde waar hij zich voor zou willen inzetten. Net zoals bij de PvdA leeft het alleen om het kabinet te laten klappen of nog aan het infuus van de PVV te houden. Mijn stem zal niet naar één van hen gaan.
Daarnaast waren er nog een tijgerin, een losgeslagen hippie, een vakantieganger, twee regionale coño’s zonder inhoud, een degelijke man met het vingertje, een moedertje en een alleswetende vader. De tijgerin had echt een uitstraling van ‘ik eet je op’, mooi om te zien. De losgeslagen hippie had een Elvis-kuif en een ‘modieuze’ bril met een lichtblauwe binnenkant. De vakantieganger had een overhemd aan dat meer een zomerblouse was, waardoor zijn buik nog meer naar voren kwam. Hij was niet langer dan 1 meter 80, maar zal toch meer dan 90 kilo hebben gewogen. Een afschuwelijke vertoning, zoals hij erbij liep. De SP mag dan wel geen stropdassen dragen, maar dit was echt schandalig.
De moeder is trots dat ze moeder is, en dat laat ze ook duidelijk blijken in de flyer van haar partij. Haar man en kinderen staan in de flyer genoemd, maar waarom weet ik niet. Ook is het duidelijk aan haar kleding en haar haar dat ze moeder is, haar kapsel is net niet modieus en haar kleding evenzo. De alleswetende vader lijkt qua doen en laten dat hij haar echtgenoot is, maar dat kan niet mogelijk zijn. Ik, als man zijnde, weet dat hij een veel knappere man is dan de ‘moeder’ ooit zal kunnen krijgen. De alleswetende vader is aardig, duidelijk, eerlijk; een verhaal waarin hij zegt dat we op de centen moeten letten, maar wel met een mooie vormgeving eromheen.
Na het debat, dat eigenlijk geen debat is omdat er teveel partijen vertegenwoordigd zijn, liep ik naar buiten toe om m’n sigaretje te roken. Als eenling vind ik het altijd makkelijker om via een sigaretje in contact te komen met anderen, maar deze keer lukte het niet. Een soort van regentenstelsel waar niemand tussen komt, net zoals we het een paar honderd jaar geleden hadden.
Ik liep naar de bar, en haal een pilsje op kosten van u, de hardwerkende burger. In de rij raakte ik in gesprek met de lijsttrekker van zo’n kansloze regionale partij en met de lijsttrekker van de 50-PLUS beweging. Tijdens het debat hadden beiden hoongelach van het ganse publiek over zich heen gekregen, omdat ze lachwekkende standpunten hebben. Na het debat zochten ze elkaar blijkbaar op, en ik stond er tussen.
‘Mevrouw’, vroeg ik aan de vrouw die klaarblijkelijk ouder was dan vijftig. ‘Als u met uw kinderen in gesprek bent, vindt u uzelf dan niet ongelofelijk asociaal en egoïstisch? Heeft u geen hart voor uw kinderen?’
‘Man’, zei ze (ik ben haar man niet), ‘je zult het niet denken, maar jij wordt ook snel vijftig hoor! Toen ik zo oud was als jij dacht ik ook dat het heel lang zou duren. En zie hier.’
Ik neem mijn eerste teug, en grinnik.
