Mensdaden tegen de misselijkheid

Er gaat tegenwoordig geen maandag voorbij zonder een foto van jankende Feyenoorders in de krant. En dagelijks kunnen we vanaf het aantreden van Jolande Sap vernemen dat GroenLinks tegenwoordig hecht aan het trouw invullen van ons bondgenootschap van de NAVO. Menigeen zal het z’n reet roesten. Men heeft geen boodschap aan voetballers die een potje janken aantrekkelijker vinden dan een aantrekkelijk potje voetbal op de mat te leggen. Zomin als het iemand schijnt te jeuken wat voor kwestieus standpunt GroenLinks nu weer inneemt.
Alleen Feyenoordsupporters en een legertje zevengranenhufters die lid zijn van hun zogenaamd links georiënteerde partij kunnen daarvan wakker liggen.

Ik zal ook niet direct liggen woelen. Tsunami’s, cryptofascistische PPV’ers, de gas- en lichtrekening, de toestand in de wereld of veel erger: een jeukende reet; het weerhoudt mij niet van een heerlijke en uiteraard welverdiende nachtrust.
Nee, ik ben eerder verbaasd. Wat mij verbaast –en nu het verband tussen Feyenoord en Groenlinks anno 2011- is dat twee ogenschijnlijk onwrikbare instituties zo ongelooflijk van hun voetstuk zijn gesodemieterd, zo ontzettend zijn afgedreven van hun oorspronkelijke moraal en standpunt,

Feyenoord; dat was toch die club van ‘geen woorden, maar daden’. Van onverzettelijkheid, hard werken, de mouwen opstropen in combinatie met het genie van Van Hanegem en de brille van Coen Moulijn. Mocht je vroeger al de euvele moed hebben om als spits het verdedigingscentrum van Feyenoord op te zoeken, dan mocht je na een confrontatie met de commando’s Israël en Laseroms van geluk spreken als je slechts geamputeerd en ontdaan van je mannelijkheid het veld afkwam.Maar doorgaans deed je er als aanvaller van de tegenpartij verstandig aan om alvast je teraardebestelling te regelen.
Tegenwoordig kan je een Ron Vlaar of een Giorgio Wijnaldum totaal van slag brengen als je ze vertelt over de dramatische dood van je goudvis. Bij Luigi Bruins gaan de waterlanders volop stromen als hij twee afleveringen van Calimero krijgt te verwerken. Per week na het zoveelste verlies kan je het pruilgezicht van Mario Been in beeld krijgen die na een uitgesproken baggerproductie van zijn team hardnekkig volhoudt positieve dingen te hebben gezien. Toegegeven; men liep doorgaans binnen de lijnen en in de tegenovergestelde richting van die van de tegenstander, had de juiste shirts aangetrokken en gemiddeld 1,2 keer in de 90 minuten de veters nog maar eens ferm gestrikt, maar bovenal: men had uiterst zorgvuldig enig balcontact gemeden. Zonder Beenhakker wordt het nog lastig, maar het wordt tijd dat Been wordt afgezet.
 
Van de ene flauwe naar de andere schubvorming veroorzakende naamgrap. Paul de Leeuw had het vorige week over…Jolande Sapperdeflap! Welk één vondst, Paul!
Kan Paul de Leeuw niet eens een keer naar Afghanistan? En dan definitief? Wie heeft er nou eens het lef om deze zwaar overgewaardeerde reutelende zitzak te vertellen dat zijn zelfbevlekkende beeldbuisvulling ranziger is dan diarreeseks met bedlegerige met doorligwonden overdekte bejaarden?
Maar goed, Jolande Sap. Het carrièrevrouwtje van GroenLinks die zich over de rug van die partij maar al te graag in kijker speelt. Machtsbewust legde ze Mark Rutte in de luren. Maar ja, die wordt in de buurt van vrouwen altijd zenuwachtig. Dat is nog eens overduidelijk gebleken toen hij met Rita Verdonk overhoop lag. Al moet daar onmiddellijk als verzachtende omstandigheid aan worden toegevoegd dat Rita Verdonk natuurlijk wel de vrouwelijke reïncarnatie van Adolf Hitler is.

Jolande Sap was zich plotseling bewust van de cruciale rol van GroenLinks in de besluitvorming rond de missie naar Afghanistan. Wat bezielt haar en straks in haar kielzog geheel GroenLinks om zich überhaupt te verdiepen in enig nut van welke ‘missie’ in Afghanistan dan ook? Voor zover ik weet, streeft de partij naar afschaffing van de NAVO. Dus waarom onder die vlag met een politiemacht naar Afghanistan? Waarom je kop welbewust in het zand steken en bagatelliseren dat Kunduz een strategisch belangrijke en steeds gewelddadiger provincie is? Waarom doen alsof je gek bent en je arrogante kop omdraaien als je bijna zeker weet dat de ‘opgeleide politiemensen’ zullen worden ingezet in de gewapende strijd? Waarom je schuldig maken aan actieve betrokkenheid bij een ‘politionele actie’? Nota bene: de reden dat er zoiets als GroenLinks bestaat, is dat er zich in de jaren vijftig een groep ‘politiek daklozen’ had gevormd die zich had afgewend van de PvdA uit onvrede met… de politionele acties in Indonesië en de steun voor de NAVO. Daaruit is destijds de PSP ontstaan. Sap en GroenLinks doen aan zelfverloochening en tonen aan een ontstellend gebrek aan historisch besef van de grondbeginselen van de partij te hebben.
Óf, óf het moet zo zijn dat het het streven van GroenLinks is om Nederland stapsgewijs te verlossen van zijn politiemacht! Dan is het een mooie (s)linkse actie.
Maar waarschijnlijker is het zo dat ze daar bij GroenLinks gewoon vierkant schijt aan het linkse erfgoed hebben. Je moet natuurlijk niet op je eerste indruk Afghaan, maar het heeft er alle schijn van dat Jolande Sap en Rita Verdonk één en dezelfde persoon zijn.
Ik weet in ieder geval wat me te doen staat: ik word lid van GroenLinks, zodat ik het genoegen kan smaken om mijn lidmaatschap daarvan op te zeggen.

Tot slot: dat gejank over dodelijke slachtoffers in de oorlog in Afghanistan past aardig in de traditie van het gejank van Feyenoord en de degeneratie van GroenLinks.
Want wat wil je nou eigenlijk als je vrijwillig met het leger een oorlog in gaat? Dat dat dan zonder slachtoffers gepaard gaat? Ga dan niet! Blijf dan lekker thuis een beetje virtueel onaneren op je Playstation.
Wij Nederlanders kunnen niet eens oorlogvoeren, omdat dan het risico bestaat dat je je bezeert of dat je dan een aflevering van ‘Boer zoekt vrouw’ dreigt te missen.
Alexander Pola was z’n tijd vooruit met de uitspraak: “Wij Nederlanders zijn geen volk, maar een federatie van gekwetste bevolkingsgroepen.”
Pola overleed in 1992. Dus gelukkig heeft hij niet hoeven mee te maken dat we met zijn allen inmiddels zijn verworden tot een volk van musicalminnende mietjes met helden van fondant, die niet zonder dagcrème de deur uitgaan, lipgloss smerende lampelullen die betraande ogen krijgen bij het zeikrepertoire van die terecht de ruimte in geschoten biergorgelende vetklep Hazes. Een hele natie leunt op klootloze cultuurhaters en ruggengraatloze ramptoeristen.

Je zal met die misselijkmakende meute maar een oorlog moeten winnen.

© Karel Kanit