De sneeuw
Gek word ik er van! Ik probeer vanuit mezelf te schrijven. Ik graaf in mijn verleden. Iedere dagelijkse gebeurtenis noteer ik, om er op een later tijdstip weer een verhaaltje omheen te kunnen breien. Daarnaast hou ik ook nauwlettend de actualiteiten in de gaten. Constant lees, beluister, bekijk en herhaal ik uitspraken van politici, om er nog enige inspiratie uit te putten. Of van andere BN-ers, waarvan ik vermoed dat ze me nog kunnen verrassen met een originele kwinkslag. Gisteren betrapte ik mezelf er zelfs op dat ik Shownieuws blééf kijken, in de hoop op een bijdrage aan mijn artistieke uitspattingen.
Jawel, geachte lezer. U leest het goed. Artistiek! Ik ben schrijver en dat wil ik laten weten ook! Weinigen kunnen zich meten aan mijn kunstwerken in woord en letter. Het geruis van ontsnappende lucht bij het zinken van moed in schoenen van aspirant schrijvers is voor mij een vertrouwd geluid. Ik hoor het iedere woensdagmiddag.
Mijn ellende is alleen dat ik ook graag aardig wil worden gevonden. En mijn goed betaalde baan als vaste columnist van FOK heeft daar tot nog toe weinig aan bij kunnen dragen. Ik kan verdomme nog geen letter op papier zetten, zonder dat er weer iets of iemand onder een steen vandaan kruipt, om het heroïsch op te nemen voor iemand die zich beledigd zou moeten voelen en waarvan wordt gesteld dat die iemand niet voor zichzelf kan spreken of zichzelf kan verdedigen.
Ik formuleer dit laatste wat omslachtig, maar dit is wel de praktijk. Ik hoor maar zelden iemand zeggen dat hij of zij beledigd is. Het is juist altijd “die arme andere” die aanstoot zou kunnen nemen. Mensen met een eigen leven hebben namelijk geen tijd om zich persoonlijk iets aan te trekken van een fucking column op FOK. Dat kunnen ze overlaten aan mensen die zich zo stierlijk vervelen dat ze heel internet afstropen naar onderwerpen om op te zeiken.
Ik gebruik hier “zeiken”. Urineren is namelijk geen ziekte. Als ik “kankeren” zou gebruiken, heb ik al snel weer een collectant van het Kankerfonds of de Cliniclowns onder mijn column hangen. Hoewel ik met “zeiken” ook weer het risico neem dat iemand met galstenen of een vergrote prostaat, in een zware depressie zakt. Maar dat terzijde.
Een onderwerp! Een onderwerp waarmee ik alleen maar vriendjes maak! Ik heb niks en het is alweer dinsdagavond!
Ja … ik heb het: DE SNEEUW!
De sneeuw kan ik niet beledigen. Toch kan ik de sneeuw helemaal verrot schelden. Omdat de sneeuw er voor zorgde dat ik me zaterdagavond van parkeerplaats vergiste en mijn auto op het gras parkeerde, waardoor ik zondag gewoon niet meer van weg kon komen. De sneeuw die ervoor zorgde dat ik maandagmorgen de (lichte) helling naar de parkeerplaats van mijn werk niet meer op kon rijden. De sneeuw die er met zijn kou zelfs voor zorgde dat mijn centrale deurvergrendeling niet meer op afstand werkte! Ik moest verdorie ouderwets de autosleutel in de deur steken en ronddraaien!
Maar ook nu moet ik zorgen dat ik niet doorsla. Anders ga ik schelden op de idioten die normaal al geen rijbewijs verdienen en zich juist met dit weer op de weg begeven. Die zo asociaal hard rijden dat je spikes onder die (zomer)banden zou vermoeden. Of op de lui die zo langzaam rijden dat lópen sneller zou gaan. Ik heb verdomme invalidenwagentjes rond zien scheuren, die zich King Of The Road waanden, omdat ze net zo snel gingen als de rest van het verkeer!
De Eerste Hulp posten draaiden overigens ook overuren. Als een soort opmaat naar Nieuwjaar, werden nu de demente bejaarden per dozijn binnen gereden. Tafeltje Dek Je moet eten komen brengen omdat deze oudjes de straat niet meer op kunnen of durven, maar als heel Nederland verandert in één grote ijsbaan, moeten ze perse de rollator weer uit het vet halen. Blijf dan ook binnen!
“Als Piet Paulusma zegt dat je binnen moet blijven? Doe dat dan ook, sukkels!”
Tja. En zo liep het weer uit de hand lieve lezers. Ik kon me wéér niet beheersen. Ik hoop niet dat ik nu weer een aantal internet-vriendjes kwijt raak.
Van de andere kant: dat zullen dan hooguit slechte chauffeurs of demente bejaarden zijn. Of de mensen die zich zo gruwelijk vervelen dat ze namens hen op mijn column willen kankeren (oeps).
