Koning Wimlex en het boze Maximokkel

Alle personages en gebeurtenissen in deze column - zelfs diegene, ogenschijnlijk gebaseerd op werkelijk bestaande personen, zijn volledig fictief; overlap met de daadwerkelijke wereld berust dus volledig op toeval. Klik hierrrr voor deel één van het Wimlex-verhaal.

“Dus je hebt rechten gestudeerd, maar niet afgemaakt? Dat heb je altijd verzwegen in de media.” Ze bloosde van de opmerking van Zijne Majesteit. Hij wist wel een hele hoop over haar! Hij bleek een groot fan, of zoals hij over zichzelf zei, “Wij zijn zo gewoon gebleven”. Het werd een heuse interrogatie. Als een Gestapo-officier vuurde Majesteit Wimlex de vragen op het vrouwke af. Ze beantwoordde ze alle braaf. Op de vraag “En, heb je een man?” reageerde ze positief; Willem begon bijna te huilen. Ze was niet gek. In die waterige kraaloogjes zag ze de harde waarheid. Een gevaarlijke driehoekswaarheid.

Ze speelde keurig het spelletje mee. Willem kreeg steeds meer de indruk dat ze hem wel mocht en dat ze wilde neuken, zij vond het elke vraag moeilijker nog correct te antwoorden. Ze kon hem niet afzeiken of afwijzen, dit was de koning. Ze vertelde hem dat haar man in het leger zat. Willem kreeg een zenuwtrekje om zijn mond, glimlachte kortstondig ijzig, wreef zijn handen over elkaar en klaarde weer wat op. Ze dronken de koffie op, en de koning vermocht wijn. Al drie flessen gezapig aan de Côtes du Rhône ging de koning wat dichterbij zitten. Dit spelletje kende ze inmiddels wel van geilaards in een kroeg, maar zulks had ze toch niet van de koning verwacht. Ze speelde weer beleefd mee.

Lex sloeg een arm om haar heen. Oh God, dacht ze, hier beginnen de problemen. Niet veel later probeerde hij haar te zoenen. Ze sloeg het ternauwernood af en bekende dat ze niet vreemd wilde gaan op haar man. Wim werd rood, stamelde een excuus en zei dat hij dat helemaal begreep en dat de wijn waarschijnlijk over de datum was. Ze lachten, maakten het gesprek af en zeiden vaarwel. Willem kuste haar netjes op de wang en vertelde haar dat ze zich nergens zorgen over hoefde te maken, maar dat het niet de bedoeling was dat de hele wereld wist van de geschiedenis van zojuist. Ze knikte en vertrok.

“Ja. Hij zit dus in Afghanistan? Is daar nog een gevaarlijke missie gepland?” Willem draaide de telefoondraad om zijn mollige vingers. “Ja, Majesteit. In de nacht van zondag op maandag zullen de Nederlandse troepen samen met de Amerikaanse een manhunt door grotten van de Taliban houden. Zeer hoog dodenaantal verwacht.” “Manhunt, leuk spelletje. Ik wil die vent in het eerste aanvalscommando. Vooraan. Verkenner. Hij moet helemaal doodvermoord worden door die terroristi's.” “Komt voor elkaar, Wim. 'Nuf said.” De koning zuchtte verlicht. “Kee, Robert, zie je morgen tijdens de meeting.” “Met acht”, zei Robert van Defensie, en hing op.

Het dodenaantal was inderdaad hoog, iets dat sinds het aantreden van Oboema en zijn intensievere tactieken gebruikelijker was geworden. Van de ruim 1000 uitgezonden soldaten kwamen er 29 niet levend terug. Vier daarvan waren Nederlanders. Haar man was een van de ongelukkigen. De koning nodigde haar opnieuw uit voor een bakje koffie om het verlies te bepraten. Ze wist diep van binnen wat erachter zat en huiverde toen ze hem aan de telefoon had. Ze kwam dezelfde middag langs. Hetzelfde gebeurde; nu was er maar één fles wijn voor nodig. Ze stribbelde nu niet tegen. Ze walgde vanbinnen, maar liet de koning zijn gang gaan.

De dagen erna was Lex in katzwijm. Helemaal in zijn hum liep de koning door de paleistuinen. Ze mocht hem nu eindelijk. Ze hadden gevreeën en het was nog beter geweest dan hij had durven dromen. Ze kon veel beter teabaggen dan Maxima. Hij vond alles mooi: het vogelgefluit uit de boomtoppen, het knersende grind onder zijn voeten, het waterige februarizonnetje dat zijn langgerekte, maar nog steeds iets te dikke schaduw op het grasveld projecteerde. Jolig van geluk lurkte hij zo nu en dan aan zijn heupflacon whiskey en zong hij mee met z'n iMp3-speler.

“Now look at them yo-yo's, that's the way you do it
You play the guitar on the MTV
That ain't workin', that's the way you do it
Money for nothin' and your chicks -”

“WIMLEX?!” Ze trok ruw zijn oordopjes uit zijn oren. “Wat ies dít?” Ze zwaaide driftig met zijn eerder gefabriceerde aftelkalender heen en weer. “Die laatste keer dat jai zo'n ding maakte was voor onze brauloft!” Dat klopte; ze hadden netjes gewacht. “Zit je een van je onderdanen te neuken? Is dat het? Was je weer eens een beetje dom?” Te verbijsterd om een excuus te verzinnen, stond Wimlex maar een beetje met zijn handen in zijn zakken naar de grond te staren. “Het is niet wat je denkt, ik eh..., ik wachtte op het nieuwe seizoen van Dexter.” Wantrouwig staarde Maximokkel 'm aan. “Ja, ja... nou, we zien wel! Als er iets is, kom ik er vanzelf achter! En als ik nog iets vind bel ik pappa!”

Wimlex verbleekte. Haar pappa had nog steeds een privévliegtuig met comfortabele zitgelegenheid in de bagageruimte, voor 't geval dat. Opeens dacht hij aan de lijm-met-glitter-tekeningen die hij gisteren in extase in Aleksieja's kamer had gemaakt. Hij verontschuldigde zich (“Sorry Max, ik moet poepen”), rende naar binnen, griste de tekeningen van zijn dochtertje d'r bureautje af, liep naar zijn werkkamer en gooide ze in de open haard. Hij zeeg neer achter de Fisher-Price-watertafel – hij had eerder op de dag wat werk voor Waterstaat gedaan –, schoof moedeloos met de sluisjes heen en weer, schepte wat zand op een hoopje, maar vond geen bevrediging. Peinzend keek hij om zich heen, en bleef met zijn blik op het haardvuur. Het hout knisperde gemoedelijk, maar de koning zweette peentjes. Wat als het lekkere meisje haar mond voorbij praatte? Of Ronald van de Fancy een USB-stick liet liggen op de achterbank van een taxi? Of Maxima zijn dvd-verzameling vond? Het angstzweet gutste over zijn corpulente gestalte, en doorweekte zijn wit-blauwe Mart Smeets-trui.

De donderwolken pakten samen rond het hoofd van het kersverse staatshoofd. Wat ging hij doen, om zich uit deze penibele situatie te redden? Als hij wandelde kon hij wat beter nadenken. Hij stond op, peesde nerveus door de gangen, de keukens en de werknemersvertrekken. Hij had een foolproof noodplan, maar dat hield hij zorgvuldig stil. Maxime mocht er niet van weten. Mamabea ook niet. Friepso en Constie al helemaal niet. Trillend van spanning arriveerde hij weer in zijn werkkamer, schoof de zandtafel aan de kant, rommelde in een laatje, legde een paar lege a-viertjes voor hem neer en klik-klikte een Bic uit z'n schulp. Hij was halfdronken van de drank, de liefde en het schuldgevoel, ontzettend verdrietig, en ontzettend eenzaam. “Goed.” Hij schoof zijn stoel aan en staarde nog even meewarig in het vuur. “First things fucking last.”

Volgende week het naargeestige slot van dit drieluik over de koning en het boven zijn hoofd bungelende zwaard van Damocles.