9-11: Lachen
Het was een warme nazomerdinsdag. Ik was rond drie uur thuis van school, at het door mijn moeder verschafte croissantje op, en pakte mijn krantentas in en manoeuvreerde het gele geval op mijn fiets. Ik was die lente juist begonnen met die krantenwijk, dinsdagmiddag, twee uurtjes, lokale sukkeltje. Het was meestal goed toeven in de buitenlucht, en het leverde vijftig euro per maand op. Toch zag ik er altijd weer als een berg tegenop, omdat ik erg lui ben van nature en liever binnen zit. Net toen ik wilde vertrekken zocht ik een laatste excuus om de tijd nog even te rekken, om nog even te zitten en te niksen. Ik liep naar binnen, schonk mezelf aanmaaklimonade in, en zapte wat op de tv. Destijds stond hij altijd op FoxKids, voor mijn kleine broertje. Het rijtje is zes jaar later nog steeds niet veranderd. FoxKids, TMF, Eurosport, NGC, Discovery, BBC 1, 2, CNN, BBC World. Kanaal zestien, CNN, bracht me de afschuwelijke waarheid. Ik verzamelde mijn gehele familie om me heen, mijn ouders belden al mijn getrouwde broers en zusters af om het nieuws te vertellen, en we zaten maar. Na een kwartier vloog het tweede vliegtuig de toren in. Verbijsterde reacties alom.
Behalve van mij. Mijn hart klopte in mijn keel, mijn handpalmen zweetten peentjes en mijn hersens registreerden de beelden, maar konden ze niet plaatsen. Niet verwerken. Ik schaam me er zes jaar na dato nog steeds voor. De enige reactie die my fragile little mind klaar had liggen voor absurditeit in die hoeveelheden, was humor. Het begon met gniffelen. Luisterend naar de CNN-verslaggevers, overschakelend naar Nederland 2, begon ik luidop te grinniken. Tegen de tijd dat de beelden van het brandende Pentagon onze huiskamer in stroomden, zat ik met tranen in mijn ogen hysterisch te lachen.
Keihard, onvervalst. Ik gierde en ik brulde. Kwam niet meer bij. Steeds als ik bijna bij zinnen was keek ik een moment naar de beelden om weer los te barsten in mijn buitenproportionele gehinnik. Toen de laatst geraakte toren het als eerste begaf en in een enorme rookwolk ter aarde werd besteld, rolde ik over de grond. Ik had het niet meer. Ik hapte werkelijk naar adem, mijn gezicht haast scharlaken van opwinding. De vermaningen van mijn familie om eens serieus te doen maakten het alleen maar erger, de aanslag grappiger.
Volgens South Park duurt het dusdanig verwerken van een verschrikkelijke gebeurtenis als elf september dat er hard om kan worden gelachen zonder schuldgevoel precies 22,3 jaar. Ik begon blijkbaar iets te vroeg. Een half uur na het instorten van de eerste ging de tweede, en vond ik het allemaal al wat minder grappig. Toen het Pentagon ook nog inzakte, smolt mijn hysterie als sneeuw voor de zon weg. Mijn tranen droogden op en ik kon weer lopen zonder steken in mijn zij.
Als remedie liep ik de kranten zo vlug als ik kon, ook omdat ik ze voor zes uur in de bus moest hebben en het inmiddels vijf uur geweest was. Wellicht uit schuldgevoel om mijn eerdere hysterie begon ik vanaf die tijd fervent de kranten te verzamelen van de week na elf september. Ik heb ze nog steeds. Nog erger dan dat is mijn plotseling opgewekte Amerika-patriottisme, dat ik pas goed en wel van me af heb kunnen schudden toen Bush de tweede Golfoorlog aankondigde.
Toch verheug ik me zeer op die dag, 11 januari 2024. Laten we dan vooral op de grootst mogelijke, makkelijkst aanvalbare plaatsen in ons land saâmvergaderen, de RAI, de Jaarbeurs, Museumplein, om de beelden van nu vijf jaar en driehonderdvierenzestig dagen geleden op vele enorme schermen nóg eens af te spoelen. Wat hoop ik van harte dat dan de oorlog in Afghanistan en de guerillastrijd in Irak voorbij zijn, de "we gaan er allemaal aan!"-milieucrises verholpen of ontkracht, de complottheoriën doorgeprikt en de terroristen allen dood en begraven.
Wat hoop ik dat we dan met zeventien miljoen Nederlanders, ongeacht ras, geloof en politieke voorkeur, op alle grote pleinen van het land, niet vanwege het niet kunnen verwerken van zo'n laffe daad, maar puur omdat we dan met zijn allen in zullen zien hoe vruchteloos en baldadig we met elkaar en deze aardkloot omgesprongen zijn sinds 11 september 2001, all the senseless bloodshed, eindelijk de humor inzien van dit alles. Ik hoop dat we dan, 22,3 jaar na dato, allemaal tegelijk diezelfde hysterische lachaanval zullen krijgen, die ik 22,3 jaar eerder al had. Lekker schuddebuiken.
