Ik wandel en kom boven
Wat een gezever zul je denken. Nederland ligt vol met wandelpaden. Maar dat is juist het probleem. Al die paden geven precies aan waar jij heen moet, terwijl je juist wel eens wilt lopen met het idee dat je nergens heen moet. Deze wandelpaden brengen de wandelaar ook zeker niet op de mooiste plekjes van Nederland, nee, ze brengen hem op de meest toeristische plekjes van Nederland, en daar zitten de meeste wandelaars niet op te wachten. De gebaande, al dan niet geasfalteerde, weg is hen een doorn in het oog.
In Twee Vandaag was een prachtig stukje TV over een groepje wandelaars dat met vereende krachten het hekje overstapte dat was ontsierd met zo’n verfoeilijk blauw bordje. Verboden toegang. Het paadje leidde hen naar mooie stukjes natuur, volledig weg van de snelweg, enkel gestoord door een opvliegende vogel, en in grotere frequentie door een opvliegend vliegtuig. ‘En dan zeggen ze dat wij de rust verstoren.’
Heeft de vereniging van vrije wandelaars (Nemo) gelijk? Wordt ons in Nederland de toegang ontzegd tot ons eigen land? Bijna alle grond is tegenwoordig particulier bezit, of van natuurverenigingen, en die mogen dus allemaal zelf bepalen wie waar mag lopen. In Engeland is dat anders, daar is net een wet aangenomen waarin wordt bepaald dat de wandelaar overal zijn schoeisel mag slijten. 120 jaar duurde dat, maar de blijdschap was er niet minder om. De wandelaars liepen weer, waar ooit hun voorouders hun eten schoten.
Nederland is een overvol landje. Ons natuurbeheer is zo perfectionistisch dat elk gebied met een klein beschermd vogeltje volledig wordt afgezet zodat niemand ooit meer ziet hoe dat vogeltje er eigenlijk uitziet. Ja, op een filmpje, maar daar zitten we toch niet op te wachten als wandelaar, dan kunnen we net zo goed thuisblijven.
Procederen duurt te lang. Een voorbeeld over een particulier stukje grond dat verboden toegang werd en pas na 28 jaar weer opengesteld, laat zien dat de wettelijke weg niet te betreden is, enkel voor degene wiens geduld in uitstekende conditie is. Dus ziet de wandelvereniging geen andere keus dan ongehoorzaam te wezen, en een voorbeeld te stellen. Wandelen, waar je maar kan, op Nederlands grondgebied.
Ach, en nu komen we aan bij mijn eigen gedachten over dit alles. Eerst dacht ik bij mezelf, er wordt niet voor niets iets verboden, anders komen er teveel mensen en wordt de natuur verstoord. Of misschien komt er jeugd die dingen vernielt. Maar deze gedachte klopt niet. Dat soort mensen wandelt niet, en zal ook zeker niet geneigd zijn om herrie te schoppen in een gebied dat geen internetdekking heeft, of waar een scooter wegzakt in een laag modder. Want we hebben het hier over wandelen. En wandelaars zijn over het algemeen zeer fatsoenlijke mensen.
De Vereniging Particulier Grondbezit heeft al aangekondigd dat ze het niet zullen laten om stappen te ondernemen. Want het zou me toch wat zijn als er op die 20.000 hectare grond van jou, een vreemde loopt. Zomaar iemand die geniet van jouw stukje natuur. Verschrikkelijk lijkt me dat, dat je zondagochtend met je verrekijker uit je raam in de verte een stipje blauwe jas ziet, die met een stevige tred zich onthaast in ‘ons’ prachtige laagland.
Nederland is een land vol regels, en ons zero-tolerance beleid kan niet meer met de voeten worden getreden. Harde straffen voor natuurgenieters. Achter slot en grendel, en voor eeuwig achter de lopende band met die wetsovertreders. Ik zeg, alsjeblieft haal al die bordjes weer weg. Dat kleine beetje Nederlanders dat nog naar buiten wil, moet je toch niet behandelen op een manier of het de grootste raddraaiers zijn van Nederland? Die laat je lekker lopen over dijken en langs de sloten van onze vaart. Een koe zal er niet van opkijken hoor. Als je al jaren langs een provinciale weg staat te grazen is een wandelaar waarschijnlijk een welkome afwisseling.
Ik wens wandelingvereniging Nemo dan ook veel succes met deze prikacties, en ik hoop dat bezuinigend Nederland hun hekje op een kiertje wil zetten, voor hen die maar met weinig tevreden zijn.
