Ik hou van Keane
Keane is op dit moment keihard aan het scoren en dat is flink onterecht. Nou ja, in zoverre onterecht dat ze al gescoord hebben met ‘Somewhere Only We Know’ en nu met allemaal andere lelijke dingen aan komen zetten. God, hadden ze het maar bij ‘Somewhere Only We Know’ gelaten, dan zou het mijn band van het jaar geweest zijn. Zo wonderbaarlijk treffend in perfecte eenvoud, zang die hier en daar gruwelijk lelijk is, een saaie melodie en verder een keiharde schreeuw naar het verleden. Zowel tekstueel als muzikaal. Een enorme bui van gefingeerde melancholie in iets minder dan vier minuten.
Die roep naar het verleden plaats ik erin, want ik heb echt geen idee wat zij ermee willen. Het nummer doet me op een gruwelijke wijze verlangen naar de jaren zestig en dan met name naar de muzikale jaren zestig, want ook toen was er al sprake van sociale problematiek en andere zaken waar een mens niet vrolijk van wordt. Misschien nu wel wat minder dan toen, daar kan natuurlijk over gediscussieerd worden.
Een hele tijd terug heb ik me laten verleiden tot het aanschaffen van de twee boxen met jaren zestig garagerock genaamd de Nuggets van het label Rhino. Geweldig! Het beste uit ’65- ’68 verzameld op vier cd’s per box. Aan de muziek op deze boxen, en daarmee ook aan de jaren zestig zelf, doet ‘Somewhere Only We Know’ mij denken. Wanneer Keane ruim dertig jaar geleden met dit nummer was gekomen, zouden ze ook een Nugget zijn en door mij worden vereerd als obscure jaren zestig garagerock club met een enkel hitje, om vervolgens te vervagen in de donkere schaduwen van vergetelheid.
Waarom nu moest Keane het verpesten met een compleet album? Waarom?! Ik heb het geprobeerd aan te horen, maar het wilde niet gelukken en al helemaal niet bij hun andere kraker genaamd ‘Everybody’s Changing’. De beat en cheesy synths zijn er al ingezet door de band zelf, zodat de matige tranceremixen alweer klaar liggen. Zeer spijtig, want het is toch een flinke domper op de liefde die ik koester voor ‘Somewhere Only We Know’.
Wellicht zit ik er wel naast en gaat Keane de geschiedenis in als grensverleggende en enerverende band van deze tijd, maar stiekem hoop ik dat het hierbij blijft en dat over pakweg dertig jaar alleen nog ‘Somewhere Only We Know’ gekend wordt door een box met het beste van ’01 – ’05 en dat er een kerel van mijn leeftijd hetzelfde schrijft over een band die hem aan Keane doet denken en de muziek van nu en zou wensen dat hij er bij was geweest.
Daar gaat het me eigenlijk om, beste lezers, het erbij zijn geweest, want dat verlangen naar het verleden is waar het eigenlijk om draait en wat Keane bij mij los weet te maken. Was ik er maar bij toen ‘I Can Hear The Grass Grow’ van The Move uitkwam op plaat. Was ik er maar bij toen Fire het geweldige nummer ‘Father’s Name Is Dad’ schreef. Nu onbekende namen, maar toen waren het even supersterren, nou ja, dat superster moet je wel in perspectief zien natuurlijk, want wie kent ze nu nog echt?
Het grote verschil tussen de muziek uit deze periode met de muziek van Keane op dit moment, is voor mij dat ik door nummers als die van The Move en Fire mij waan in de jaren zestig en dat ik er door Keane naar verlang. Verlang naar een door mij geïdealiseerd beeld uit deze periode.
Het is niet alleen de jaren zestig waar ik dit bij heb, maar ook bij veel andere muziek. Op een gegeven moment krijg je dat wel als hoegenaamde muzikale alleseter. Wat had ik graag een optreden van Black Sabbath bijgewoond begin jaren zeventig en wat had ik graag gedanst op de muziek van de Talking Heads begin jaren tachtig. Helaas moet ik het doen met beelden, opnamen en verhalen uit die tijd, want teruggaan kan niet meer en gelukkig zijn er artiesten die inspelen op dat verlangen door met nummers te komen als ‘Somewhere Only We Know’.
Muziek is niet het enige wat dit soort buien bij mij weet op te roepen. Het kan ook met film of met literatuur. Zo is er de geweldige film ‘Almost Famous’ waarin de belevenissen van een jongen van vijftien bekeken worden, die een carrière als muziekjournalist beoogt. Echt een geweldige film. Een aanrader, want na afloop verlang je naar een bepaald beeld van de jaren zeventig, hoe onecht dat beeld ook mag zijn.
Nu ik dit zo schrijf, vraag ik me af of mensen daadwerkelijk op zoek gaan naar de muziek waar ik het over heb en ik op mijn manier weer mensen tot verlangen naar vervlogen tijden weet te verleiden… en wat een geluk heb ik dan toch om nu te leven in een tijd met internet waarbij directe reacties mogelijk zijn en interpersoonlijke communicatie belangrijker dan ooit is geworden. Enfin, ik dwaal behoorlijk af.
Helaas, het verleden komt niet terug en zal ook nooit meer terug komen. Gelukkig is de muziek er nog waarbij ik me terug in het verleden kan wanen en wegdromen bij avonturen in vervlogen tijden. Tijden die niet weder zullen keren, maar die wel, dankzij muziek, literatuur, film en andere uitingen der mensheid, onderdeel zijn geworden van mijn wezen en waar een nummer als ‘Somewhere Only We Know’ me aan herinnert. Verdomme, was ik er maar bij.
