CD: Tony Furtado - Thirteen
Furtado is in ieder geval een veelzijdig man. In zijn tienerjaren was hij vooral bekend als (jawel...) banjotalent, en slide gitarist. Dat duidt dan ook direct aan waar zijn inspiratie ligt: folk en roots.
Maar Furtado doet op Thirteen wat anders. Hij brengt zijn muziek naar een hoger niveau. Omdat hij behalve de traditionele elementen van folk en roots, ook een moderne en frisse aanpak heeft. Met behoud van eerbied voor de traditie, daarmee is het album doordrenkt, en dat draagt bij aan het respect dat je voor dit album moet hebben. De meer rock gerichte elementen en de zang doen je echter ook realiseren dat dit album anders is dan de stortvloed van roots-folk-blues-rock albums die jaarlijks uit de Zuidwesthoek van de USA komen. Het geheim zit 'm in de subtiele en smaakvol ingetogen combinatie van stijlen.
Drie subtiele covers dragen ook bij aan het feel-good gevoel. 'Won't Get Fooled Again' van The Who is zo subtiel dat het bijna onherkenbaar is als het opgefokte origineel. Juist de ingetogenheid van de cover maakt het zo bijzonder, en doet je het origineel meer waarderen. Het blijkt namelijk gewoon een degelijke song, en dat had ik me eerder nooit gerealiseerd. Het was eerder alleen een enorme bal energie. Furtado is eigenwijs en goed genoeg om dit aan te kunnen, en dat zegt wat over zijn kwaliteiten.
De andere covers zijn 'Fortunate Son' van John Forgerty en 'Take Me To The Pilot' van Elton John. Wederom zijn deze illustratief voor de kracht van Furtado. Twee benen stevig in traditie staat hij echter helemaal open voor de rest van de muziekwereld. Dat geeft Thirteen een uniekheid.
Hoewel de covers earcatchers zijn, vooral vanwege het gevoel van herkenning, zonder dat je er de vinger op kan leggen, mag dat de aandacht van Furtado's eigen nummers niet wegnemen. 'Thirteen below' is bijvoorbeeld een song over de 2006 Sago mijnramp, waarbij 13 mannen onder de grond gevangen zaten (en overigens tragischerwijs er maar één overleefde). Het had zomaar door Steve Earle geschreven kunnen worden, maar dan had het een stuk soberder geklonken. Furtado klint hier als een combinatie van Earle, Sonny Landreth en John Cougar Mellencamp in één.
Het doet je afvragen waarom we nog nooit eerder van Tony Furtado gehoord hebben. Althans, waarom IK nog nooit van deze man gehoord had. Zelden een schijf gehoord die zo in evenwicht was: moderne rootsrock klassieker.
Label: Rykodisc Releasedatum: 7 maart 2007 Waardering:
Must See/Buy/Do
AanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!
