Op wat de eerste echte lentedag van het jaar lijkt te zijn zit ik in de bus van werk naar huis. Ik staar blijmoedig uit het raam en luister rustig hypervrolijke K-pop. Plotseling wordt de idyllische rust verstoord: een jochie van een jaar of drie hangt van achter me over de stoel heen, komt met zijn gezicht tot een centimeter of vijf afstand naderbij en schreeuwt keihard in mijn oor: “HALLOOOOO!”