Een pluim voor Wotte
De als dictator te boek staande voorzitter van Feyenoord besloot dat Bert van Marwijk het seizoen mocht afmaken en gooide in plaats van de trainer zijn technisch directeur, Rob Baan, eruit. Baan was al jaren werkzaam in Rotterdam, maar was na een prima begin qua aankopen uiteindelijk weinig gelukkig. Dieptepunt was wel het aantrekken van de Braziliaanse linksback Jean, die niet eens zo goedkoop was. Baan beloofde een speler die in potentie beter was dan Ajacied Maxwell, maar Van Marwijk stuurde Jean al na een paar weken trainen naar het tweede elftal. Wellicht was het voor Van den Herik goedkoper om Baan weg te sturen, wellicht had Van Marwijk genoeg krediet bij de voorzitter. Dat zullen we wel nooit weten. In ieder geval werd Baan vervangen.
De vervanger van Baan was een surprise. Waar namen als Wim Jansen, Martin van Geel en Marcel Brands, al dan niet in combinatie met trainers, rondzongen, kwam “de Stalin aan de Maas” met Mark Wotte op de proppen. Wotte, die als trainer aardig werk leverde bij ADO Den Haag, vervolgens het ambitieuze Utrecht niet echt omhoog kreeg en met FC Den Bosch degradeerde. Diezelfde Wotte die toen al snel wegliep bij de failliete Bosschenaren, om bij de KNVB te gaan werken met Jong Oranje. Wotte, de man die daarna bij Willem II met hommeles vertrok. Wotte stond bekend als een arrogante blaaskaak, wiens mond groter was dan zijn prestaties. Het was dan ook niet verbazend dat menig Feyenoord-fan even de wenkbrauwen fronste.
Aan de andere kant zag iedereen in dat er iets moet gebeuren en dus werd de nieuwe technische man het voordeel van de twijfel gegund. Zeker omdat zijn taakinvulling in het begin onduidelijk was. Er werd door de één gezegd dat Wotte geen aankopen mocht doen, de ander zei van wel. Wotte zelf zei vanaf het begin dat hij dezelfde rechten had als Rob Baan. Dat hield dus in dat hij aankopen mocht gaan doen voor het nieuw te bouwen Feyenoord, daarbij geholpen door de nieuwe trainer Ruud Gullit en diens uitgebreide netwerk.
Bij de start van dit seizoen werd er toch af en toe gegniffeld om Feyenoord. Er werden namen van spelers met een fikse internationale reputatie genoemd, die door Gullit zouden zijn gepolst. Maar Mexès kwam niet, Laursen ook niet, Heinze kwam niet. De spelers die wel kwamen, daar lag men in Amsterdam en Eindhoven toch niet zo wakker van.
Goed, Gábor Babos is een prima keeper, dat wist iedereen. Maar Feyenoord had al aardige keepers onder contract, dus Babos was hoogstens een versterking met het oog op de toekomst. Hij kon immers langer mee dan Lodewijks. Om de Tunesische centrumverdediger Karim Saïdi werd hard gelachen. Er waren namelijk internationale topverdedigers beloofd en een kersverse international voor een bescheiden land als Tunesië kon je daar onmogelijk toe scharen. Bart Goor kwam voor de linkerkant, maar dat was een Belg op retour die bijna degradeerde met Hertha BSC. Romeo Castelen blonk af en toe uit bij ADO Den Haag, maar was toch niet de rechtsbuiten voor een topclub? Anders had Ajax hem echt wel gehaald, want die volgden hem ook. Pascal Bosschaart was voor velen dan wel een toekomstig international, bij Utrecht was zijn laatste jaar toch wat minder en met wat pech was hij de volgende Lurling. Te groot voor het servet, te klein voor het tafellaken.
Wie Feyenoord nu ziet spelen, ziet een ploeg die verrassend veel sterker is dan gedacht. De ploeg is stabiel en heeft creativiteit voorin. Een titelkandidaat aldus. De rol van Gullit wordt daarin vaak geroemd, maar Wotte is de man die de grootste pluim verdient. De aankopen voldoen namelijk allemaal prima. Babos doet denken aan het tijdperk Dudek, Saïdi kan zich meten met de beste verdedigers in de eredivisie, als hij puur verdedigend gezien al niet de beste is. Castelen haalde overdreven snel Oranje, maar voegt met zijn snelheid toch zeker iets toe en de ervaren Goor begon onopvallend goed en begint nu ook steeds meer op te vallen bij het grote publiek. Bosschaart speelde zelfs de hoopdrager van vorig seizoen, Hossam Ghali, uit de basis en is nu de compagnon van Japanner Ono.
Mark Wotte zal zich er niet voor op de borst slaan. Hij is ongetwijfeld trots op zijn sterke staaltjes op de transfermarkt, maar komt in de media sinds zijn aanstelling bij Feyenoord al lang niet meer over als arrogante blaaskaak. Sterker nog, Wotte draagt het gevoel dat de club groter is dan wie ook misschien wel het meeste uit van heel Feyenoord. De medewerkers van de club zijn tevreden met Wotte, die in tegenstelling tot Baan altijd aanspreekbaar is. Wotte kan ook nog uitstekend functioneren onder de bemoeizuchtige Van den Herik, misschien wel de grootste prestatie.
Natuurlijk, Wotte weet ook dat Baan eveneens prima begon. Hij beseft als geen ander dat de voetballerij per dag verschilt en status van gisteren vandaag niets meer waard is. Maar toch, als Feyenoord dit seizoen – en dat is hoe dan ook toch wel verrassend – kampioen zou worden, vergeet dan Mark Wotte niet. Hij zal waarschijnlijk ergens achteraf genieten van het feest, maar heeft wel alle voorwaarden geschapen. Een dikke pluim en toch minstens vijf liedjes, dat verdient Wotte!
