Into the Void Festival 2016
3. Zaterdag 22 oktober
Zaterdag 22 oktober
De tweede dag van het Into The Void Festival begon al meteen met een verrassing. Eigenlijk zou de band Alunah het podium betreden maar vanwege familie omstandigheden moest de band verstek laten gaan. In hun plaats kwam de Belgische band Bark om een stevige aftrap te geven voor het zaterdagprogramma van Into The Void. Het uit Antwerpen afkomstige vijftal maakt zware en lompe sludgerock die muzikaal gezien wel wat doet denken aan het oudere werk van High On Fire. Zanger Ron Bruynseels blaft zijn woeste teksten in de microfoon terwijl hij wordt ondersteund door bruut beukende gitaar riffs en een drummer wiens baspedaal regelmatig doet denken aan een ouderwets machinegeweer. De toon is meteen weer gezet voor een dag vol melomaan geweld.
Ook in de Arena is vervolgens een band uit Antwerpen te zien. Tangled Horns is een band die in relatief korte tijd behoorlijk naam hebben weten te maken in de scene met hun groovende stonerrock. Al vanaf de eerste tonen van openingstrack 'Momentum' weet de groep het publiek in haar greep te houden en als dan ook nog eens een vet dampende cover van The Beatles' 'Come Together' wordt gespeeld is het hek helemaal van de dam. Neem daarbij zanger Tim van der Plas die als een op hol geslagen ijsbeer over het podium stuitert en je weet dat dit een gezelschap die je ook wel eens bij een langer optreden zou willen meemaken.
Na een uitgebreide rookpauze (het is tenslotte een stonerfestival en niet een feestje van de Blauwe Knoop) is het tijd in de Arena zaal voor de eerste Nederlandse band van de dag. Komatsu is een erg fijne band uit Eindhoven die we absoluut tot de betere bands uit het stonergenre in Nederland mogen rekenen en die we in het verleden al vaker zagen optreden in de Friese hoofdstad. Zoals we dat van de mannen gewend zijn is ook het optreden in Poppodium De Neushoorn een regelrechte aanslag op de oren waarin geen oordoppen zijn gestopt. Degenen die zich wel hebben gewapend tegen een overdosis decibellen zijn getuige van een wederom zeer stormachtig optreden.
Na Komatsu is het wederom tijd voor één van de muzikale hoogtepunten van dit festival. Long Distance Calling is een Duitse band die bekend staat vanwege hun fijne lang uitgesponnen instrumentale tracks. De band draait al aardig wat jaren mee en dat is goed te horen in de retestrakke set met tracks uit hun gehele repertoire. Vorige week spraken we nog met de mannen en dat interview is hier terug te lezen. Muzikaal gezien doet Long Distance Calling wel wat denken aan de Haagse band Monomyth die later op de dag nog zou aantreden, al is het bij Long Distance Calling wel meer desert rock dan space rock.
Na de tweede rookpauze van de dag is het tijd om naar het Neushoorn café te gaan waar we de tweemansband Zaum aantreffen. Laat je echter niet misleiden door het aantal muzikanten want zanger en bassist Kyle Alexander McDonald en drummer Christopher Lewis weten je met hun moddertrage doom mee te nemen op een reis door ruimte en tijd. Eerlijk gezegd hadden we nog nooit van dit Canadese duo gehoord en dat maakt de muzikale verrassing alleen maar des te groter. Deze band verdient een volgende keer zeker een groter podium.
Lonely Kamel
Ook de uit Noorwegen afkomstige band Lonely Kamel was een band waar velen naar uitkeken. De groep uit Oslo was vorig jaar toch wel één van de grote verrassingen op het Welcome To The Village Festival en zodoende waren we wel benieuwd hoe het met de mannen ging. Lonely Kamel is een band die haar roots duidelijk in de ouderwetse hardrock heeft en dat resulteert dan ook in fijne klanken waarbij de nekspieren weer even uitgerekt kunnen worden en de manen en ook baarden fier wapperen. Ja dat leest u goed, drummer Espen Nesset is namelijk de man met de meest woeste baard van dit hele festival! Na het optreden hadden we nog een gesprek met de mannen dat je hieronder terug kunt zien.
Dan is het opnieuw tijd voor een band die niet op de poster van het festival terug te vinden was. Eigenlijk zou Orange Goblin namelijk Op Into The Void staan maar in plaats daarvan is het tijd voor de toppers van Karma To Burn. Ondanks dat de mannen er net een reis op hebben zitten van bijna 900 kilometer (vanuit Munchen) hebben de mannen er duidelijk veel zin aan om op te treden en dat resulteert dan ook in een bruut beukende set die zich laat beluisteren als een langdurige jamsessie. Gitarist William Mecum heeft al een behoorlijke slok op als hij het podium opstapt maar daar is vervolgens niks van terug te merken bij de explosieve set waar de vonken flink van afvliegen.
Monomyth
Ondertussen begon de Arena zaal ook al lekker druk te worden. Niet zo vreemd ook want Monomyth, de allerbeste spacerock formatie van Nederland, stond voor de tweede keer klaar om haar imponerende instrumentale pareltjes over het publiek uit te storten. De band maakt net als Karma To Burn en Long Distance Calling geen gebruik van vocalisten bij hun optreden en dat maakt de muziek alleen maar des te meer geschikt om op weg te kunnen zweven in een hallucinerende ruimtereis. Een absoluut hoogtepunt op deze editie van Into The Void en daar is het in ruime mate aanwezige publiek het ook roerend mee eens.
Na Monomyth hadden we nog kunnen gaan kijken bij de optredens van Conan en Tombstones maar daar kwam weinig van terecht aangezien we ook nog een interview in de planning hadden met de helden van Karma To Burn. Nadat de mannen hun apparatuur hadden ingeladen en ook nog eens een fles Jägermeister hadden gekregen volgde er een heerlijk chaotisch interview met de band dat hieronder kan worden bekeken.
Met de vierde editie van het Into The Void Festival bewijst organisator Paul van Berlo en alle andere mensen die aan dit evenement meewerkten dat een goed stonerfestival dezelfde kenmerken kent als een goede fles wijn of whiskey. Ze worden met de jaren alleen maar beter. We wachten nu al vol spanning af hoe men dit met de volgende editie van Into The Void op zijn minst weet te evenaren!
