Into the Void Festival 2016

2. Vrijdag 21 oktober

Vrijdag 21 oktober

Bij elk festival heeft één band de ondankbare taak om het festival te moeten openen en dat was bij deze editie van Into The Void het Belgische kwartet Eleanora. Eigenlijk zouden de mannen van het Franse Hangman's Chair als eerste band optreden maar omdat de band vast stond in de file mocht Eleanora de aftrap verzorgen van het festival. Het uit Gent afkomstige Eleanora speelt snoeiharde post-hardcore met een flinke dosis sludge, waarmee meteen de toon is gezet voor een avontuurlijke melomane reis door de meer duistere uithoeken van het muzikale universum. De band staat garant voor allesvernietigende gitaarmuren terwijl zanger Mathieu Joyeux de longen uit zijn lijf brult en gromt. Het woeste concert op Into The Void doet veel bezoekers ook terugdenken aan het indrukwekkende optreden van hun landgenoten Amenra, die twee jaar geleden op het festival stonden.

Na Eleanora is het even fijn bijkomen bij het optreden van het Franse combo Hangman's Chair. Het gezelschap uit Parijs maakt heerlijk trage doom metal met een stevige dosis sludge metal, waarbij vooral de opvallend cleane zang van Cedric Toufouti zeer kenmerkend is. Bij het optreden van Hangman's Chair in de Arena Zaal van Poppodium De Neushoorn horen we vooral tracks van het meest recente album This Is Not Supposed to Be Positive, maar ook het oudere werk wordt niet overgeslagen.

Elder

Terwijl Hangman's Chair nog een kwartier te spelen heeft is het weer verkassen naar de Grote Zaal waar de uit Boston afkomstige band Elder hun kunsten mogen vertonen. Het trio maakt spacende stonerrock met van die fijne lange tracks met een hoge spanningsboog die aandoen als een jamsessie. Bij het optreden op Into The Void worden vooral tracks gespeeld van hun laatste album Lore, maar ook krijgt het in ruime mate aanwezige publiek een voorproefje van de nieuwe plaat van Elder met het vet groovende 'This Winter'. Muzikaal gezien doet de Amerikaanse band nog wel het meeste denken aan een geslaagde kruisbestuiving van Black Sabbath, Sleep en Electric Wizard en gezien de hoeveelheid publiek is dit wel één van de favoriete bands op de vrijdagavond.

In de Arena is het ondertussen tijd geworden voor het optreden van de duistere rockband Dool. Het uit Rotterdam afkomstige vijftal is een beetje een vreemde eend in de bijt aangezien ze één van de weinige bands in het genre zijn met een zangeres die ook nog eens verdomd fijn gitaar kan spelen. Ryanne van Dorst, bij velen beter bekend als Elle Bandita, is een woeste rockchick met een grote voorliefde voor ouderwetse hardrock en gothic pop en maakt daar samen met de voormalige bandleden van het Rotterdamse The Devil´s Blood een eigenzinnig geheel van. De band, die zelf bands als Sonic Youth en Sisters Of Mercy als inspiratiebronnen noemt, maakt verdomd catchy liedjes met een kop en een staart die ook nog eens opvallend psychedelisch aan doen. Zo komt ook het nummer 'Oweynagat' voorbij dat begin volgend jaar ook op het debuutalbum van de groep te vinden zal zijn.

In de Grote Zaal was het tijd geworden voor de tweede Belgische band van vandaag. Steak Number Eight is een post-rockband uit het Belgische Wevelgem die al een jaar of 14 meeloopt in de muziekwereld en dat is dan ook goed te merken bij de woeste set op Into The Void. Frontman Brent Vanneste beschikt over een veelzijdige stem waarmee hij zowel zuiver kan zingen als vanuit zijn endeldarm brullen. Nu kende ik de band eerlijk gezegd alleen van naam en zo is het wel een beetje verrassing als het laatste nummer van de set aangekondigd wordt met een zware Vlaamse tongval.

Steak Number Eight

In de Arena is het ondertussen aardig volgelopen voor het optreden van de tweede Nederlandse band van de dag. The Machine is een heerlijk powertrio dat duidelijk veel heeft geluisterd naar bands als Kyuss en het oudere werk van Queens of the Stone Age. Muzikaal gezien is The Machine wellicht enigszins voorspelbaar met hun kenmerkende stonerrock riffs maar dat mag zeker de pret niet drukken. Er wordt tenslotte ook fijn geimproviseerd op het podium bij de lange instrumentale tracks en daar houden stoners wel van.

Fu Manchu

Bij aankomst in de Grote Zaal blijkt er al aardig wat volk klaar te staan voor het optreden van de stonerrock pioniers Fu Manchu. De band, die al meer dan 30 jaar meeloopt in de muziekscene, heeft een behoorlijke naam bij zowel skaters als stoners en is ook duidelijk één van de publiektrekkers op dit festival. Na al het voorgaande lompe geweld is Fu Manchu een verademing met hun 75 minuten durende set vol met liedjes die zich grotendeels op de Amerikaanse highways afspelen. Zo horen we klassiekers voorbijkomen als 'Hell On Wheels', 'King Of The Road', 'Drive' en 'Eatin' Dust', maar schroomt de band ook niet om een geheel eigenzinnige cover van Devo's 'Freedom of Choice' te spelen. Samen met bands als Monster Magnet, Kyuss en Queens of the Stone Age was Fu Manchu destijds al één van de toonaangevende bands in de stonerrock en wat betreft is deze groep haar oorsprong zeer trouw gebleven zonder ook maar enigszins gedateerd over te komen. Een ware headliner dus.

Black Rainbows

Na Fu Manchu was het alweer tijd voor de afsluitende band van de dag en dat was de Italiaanse band Black Rainbows. Het trio uit Rome maakt authentieke en zeer zwaar groovende psychedelische rock waarbij vooral het fuzzpedaal regelmatig diep wordt ingetrapt. Black Rainbows heeft haar roots in de groove rock van de zeventiger jaren en dat is dan ook goed te horen in de spacende set die in de Arena zaal wordt neergezet voor het stevig headbangende publiek. Black Rainbows is een band die met hun composities zeker niet de originaliteitsprijs van de avond wint maar dat zal een beetje liefhebber van spacende gitaren weinig boeien. Een erg fijn einde van de eerste dag van Into The Void.