Super Mario Party Jamboree

Mario en zijn vrienden zijn inmiddels al meer dan vijftien jaar aan het feesten. Je zou je kunnen afvragen of de beste man met al die nevenactiviteiten nog tijd overhoudt voor loodgieten, maar dat terzijde. Is Jamboree als nieuwste telg in de lang lopende franchise inderdaad een leuk feestje geworden?

In alle Mario Party-games is chaos eigenlijk de regisseur. Natuurlijk kun je door goed te presteren in de minigames en door slimme keuzes te maken op het spelbord grote voordelen krijgen, maar de comeback potentie is altijd gigantisch. De games zijn wat dat betreft het blauw schild van Mario Kart in het kwadraat. Echter, te midden van de chaos kun je met natuurlijk een hoop lol beleven met familie en vrienden.

Ik speel zelf Mario Party al sinds de eerste game op de Nintendo 64 en als kind heb ik net als iedereen de huid op mijn handpalmen aan gort gedraaid om bepaalde minigames te winnen. Door de jaren heen bleef Mario Party een vaste optie tijdens luie weekenden, maar de formule werd na veel delen achter elkaar vanzelfsprekend minder spannend en ik sloeg daarom hier en daar een paar games over. Super Mario Party, dat in 2018 uitkwam voor de Switch, kon mij met name door saaie spelborden totaal niet bekoren en ik dacht toen dat ik voorgoed klaar was met de franchise.

Ik ben zes jaar later het beestje na dat feestje te boven en daarom heb ik Jamboree een kans gegeven. Dat is een goede keuze gebleken, want Jamboree is vormherstel voor de serie en simpelweg weer een hele lekkere party-game. Het is niet dat dit nieuwste deel spectaculaire dingen doet of hele bijzondere nieuwe ideeën heeft. De fundamenten zijn gewoon eindelijk weer goed: de meeste spelborden zijn leuk, bijna alle minigames zijn tof en het spel zit boordevol zijmodi en content.

Persoonlijk vind ik de kwaliteit van de spelborden misschien wel de belangrijkste factor in hoe lang een Mario Party-game leuk blijft. In Jamboree zijn ze weer lekker groot en gevarieerd met eigen thema’s en layouts. Mijn favoriet dit keer is de Regenbloogplaza, een winkelcentrum met meerdere verdiepingen waarin je allerlei unieke winkels treft die speciale items verkopen. Ik was ook gecharmeerd van het Smikkelwoud. Dit rustig spelbord heeft een grote slapende Wiggler in het midden die door te ontwaken verschillende routes door het bord mogelijk maakt. Dat het simpelste bord al erg leuk is bewijst dat ontwikkelaar Ndcube dit keer de zaken goed op orde heeft.

Ik adviseer trouwens om voor de meeste spelborden meer dan tien spelrondes te spelen. Zoals gezegd zijn de borden dit keer vrij groot en je hebt meer rondes dan je misschien gewend bent nodig om een heel rondje te doen. Verder zijn er ook een aantal borden met willekeurige gebeurtenissen die  meerdere beurten kunnen verslinden en bij kortere sessies kan dat behoorlijk frustrerend zijn. In de Gomba-baai kun bijvoorbeeld door veranderingen in de getijden vast komen zitten op een eiland waar je verder weinig kunt verrichten.

Jamboree bevat zeven spelborden. Twee daarvan, Western Land en het Regenboogkasteel, zijn remakes uit de eerste twee delen. Nostalgie speelt waarschijnlijk een grote rol, maar Western Land is mijn favoriete Mario Party spelbord aller tijden. Op dit bord zit een treinspoor dat bijna over de hele kaart loopt. Je kunt soms met de trein meereizen om sneller op een andere locatie te komen, maar diezelfde trein kan je ook makkelijk van het spoor af beuken als je per ongeluk in de weg staat. Al met al zit het dus met de spelborden eindelijk weer goed en dat gaat er waarschijnlijk voor zorgen dat dit spel op de lange termijn leuk blijft.

De minigames zijn niet opvallend beter dan normaal, maar dit keer zitten er ook weinig missers tussen. De meeste minigames zijn gewoon leuk, intuïtief en toegankelijk. Bovendien bevat Jamboree er maar liefst 112, de meeste die we tot nu toe in een Mario Party-game hebben gezien. Qua mechanieken zijn de Jamboree buddies’ de grootste nieuwigheid.  Dit zijn gewoon bekende Mario-personages die op willekeurige momenten op het bord kunnen verschijnen. Door een speciale minigame te winnen kun je dat personage voor drie beurten bemachtigen en daarmee allerlei voordelen krijgen. Deze buddies maken het bijvoorbeeld mogelijk om allerlei acties dubbel te doen, zoals items en zelfs sterren kopen (zolang je genoeg muntjes hebt). Echter, als je door een andere speler op het bord wordt ingehaald pakt die speler je buddy af. De Jamboree buddies zijn dus een nieuwe chaotische factor waar je rekening mee moet houden. Het enige minpunt is dat die voorgenoemde speciale minigame vrij lang is en dat haalt soms het tempo een beetje uit het spel.

Jamboree bevat verder een hoop aardige zijmodi die het spel net wat meer variatie verlenen. Mijn favoriet daarvan is zonder twijfel de Koopathlon. Dit is een soort survivalgame waarin je racet tegen twintig tegenstanders (computergestuurd of mensen online). Je moet hele leuke minigames doen om punten te scoren en tussendoor ook Bowser-levels overleven om niet achterop te raken. Dit is precies zo’n heerlijke extra modus waar je heel wat uurtjes plezier aan kunt beleven.

De kwaliteit van de andere zijmodi is een beetje wisselvallig. Ik had persoonlijk weinig lol aan Ritmisch Koken en de Paratroopa-vliegschool, waarin je vooral met je met de Joycons moet zwiepen. Bommen op Bowser, een modus waarin je met acht spelers tegen Bowser vecht, kon mij ook niet bekoren. Toad’s Voorwerpfabriek was dan wel weer leuk. Hier werk je samen met andere spelers om een bal naar het doel te krijgen. Deze modus bevat verrassend veel levels en vereist meer communicatie dan je in eerste instantie zou verwachten.

Conclusie:
Super Mario Party Jamboree doet zoals een party-game betaamt gekke dingen, maar voelt tegelijk heel vertrouwd aan. De gameplay is traditiegetrouw weer pure chaos, maar dat is eigenlijk ook precies wat het leuk maakt. Jamboree doet mij vooral denken aan de eerste Mario Party-games en met name de spelborden zijn eindelijk weer goed verzorgd. Dit is het beste feestje dat Nintendo in jaren heeft uitgebracht.

Exclusief voor Nintendo Switch.