Visions of Mana

Er rust een vloek op de Mana-serie. Ik dacht dat we na de uitstekende Trials of Mana-remake op weg waren naar een mooiere toekomst, maar helaas was het maar schijn. Visions of Mana is een grotendeels teleurstellende game die frustrerend is omdat het veel meer potentie had.

Mana is vooral bekend vanwege Secret of Mana, de beroemde SNES-klassieker uit 1993. De fantastische sequel (eveneens voor de SNES) werd pas in 2019 voor het eerst officieel naar het Westen gebracht. De andere Mana-games die tussendoor uitkwamen, veelal slechte spin-offs en remakes die minder zijn dan de originele versies, wisten niet veel potten te breken.

Square Enix wist in 2020 dan toch nog nieuw leven in de serie te blazen met Trials of Mana, eindelijk wél een goede remake. Visions of Mana, de eerste echt nieuwe game sinds 2006, moest vervolgens de serie volledig in ere herstellen. Mijns inziens is dat helaas niet gelukt. Visions of Mana maakt een belabberde eerste indruk, herstelt zich later deels, maar eindigt ten slotte in mineur.

Voordat ik dieper in het spel duik is het handig om even wat meer over het verhaal en de setting te vertellen. Visions of Mana speelt zich af in een onstabiele wereld die enkel in balans wordt gehouden door menselijke offers. Elke vier jaar kiest een magische fee in elke provincie een persoon die zijn of haar leven aan de manaboom moet afstaan. Als dit niet gebeurt volgt er onmiddellijk een ecologische ramp en wordt de provincie vernietigd. Ondanks deze grimmige realiteit wordt uitgekozen worden gezien als een grote eer en deze zogenoemde Alms reizen dus met goede moed af naar de manaboom.

Jij speelt voornamelijk als Val, een jongen die als lijfwacht dient voor de Alms. Val’s taak is om langs elke provincie te gaan om de Alms op te halen en vervolgens moet hij de groep veilig naar de manaboom begeleiden. Een van de Alms dit keer is toevallig Val’s jeugdvriendinnetje, dus daar komt emotioneel wel iets bij kijken. De opzet van dit spel is op papier erg goed en interessant. Het doet een beetje denken aan Final Fantasy X, omdat in die game iemand ook opgeofferd moet worden om de wereld te redden. Er is in ieder geval dus genoeg wrijving aanwezig voor spannende scenario’s.

Het probleem is dat Visions of Mana hier uiteindelijk lang niet genoeg mee doet. Er zijn wel momenten dat je denkt dat de groep zich eindelijk tegen de status quo gaat verzetten, zeker als Val halverwege het verhaal aan een alternatieve methode voor de offers begint te denken. Helaas weigert het spel om echt buiten de lijntjes te kleuren of om de personages daadwerkelijk van diepgang te voorzien. Aan het einde van de rit was ik vooral ontgoocheld en licht verward. Was dit echt het verhaal dat de schrijvers van deze game wilden vertellen? Mana als serie staat niet eens bekend om goede verhalen, maar het is altijd zonde als iets zijn potentie niet waarmaakt.

De Mana-games staan vooral bekend als lekkere actie-RPG’s en ook op dit gebied is Visions of Mana teleurstellend. De eerste paar uur van het spel zijn niets minder dan dramatisch. Het trage en absurd simpel vechtsysteem met totaal geen impact is in beginsel echt een straf om te spelen. Zelfs de zweverige dubbele sprong van je personage voelt niet lekker om uit te voeren. Gelukkig wordt dit aspect een paar hoofdstukken later wel wat beter. Met een volledige party en een aantal ontgrendelde klassen kun je vooral vaardigheden spammen waarmee je tegenstanders een stuk sneller vernietigt. Het vechtsysteem blijft oppervlakkig, maar gelukkig verder niet al te storend.

Die voorgenoemde klassen zijn trouwens wel fijn uitgewerkt in dit spel. Dit klassesysteem is vooral behoorlijk flexibel. Uiteindelijk heeft iedereen in je team beschikking tot acht klassen (negen als je de basisklasse wilt tellen) die per stuk aan een element zijn gebonden. Je kunt de rollen van je groep – aanvaller, support, healer – op prettige manieren mixen om je ideale team samen te stellen.

Dit is wederom zo’n puntje waar je van verloren potentieel kunt spreken. Dit klassesysteem nodigt de speler uit om lekker te experimenten, maar vervolgens daagt het vechtsysteem je nooit daadwerkelijk uit om je echt in synergistische samenstellingen te hoeven verdiepen. Dat ligt niet eens aan de moeilijkheidsgraad (ik heb het spel op Hard doorlopen), maar simpelweg aan de oppervlakkigheid van het de vechtmechanieken en je tegenstanders.

De prachtige wereld van Visions of Mana heeft ook al zo’n negatieve keerzijde. De wereld van deze game is opgedeeld in grote open zones waar je vrij kunt rondlopen. Qua presentatie is dit aspect in ieder geval top. Je bezoekt kleurrijke locaties met mooie architectuur. Elke provincie is daarbij uniek, waardoor het altijd leuk was om nieuwe plekken te bezoeken. Ook qua design zit de boel goed in elkaar. De speelvelden zijn complex genoeg en bevatten ook genoeg verticaliteit. Helaas kon de ontwikkelaar de verleiding niet weerstaan om alle kisten en andere activiteiten te markeren met blauwe stippen op je kaart. Hierdoor krijg je als speler niet de kans om ze echt zelf te vinden en voelen gebieden al snel als afvinklijstjes. Het is een bizarre keuze en een onnodig eigen doelpunt.

Conclusie:
Visions of Mana had vele malen beter kunnen zijn. Het verhaal, het vechtsysteem en het design van de open zones hebben stuk voor stuk intrigerende of goed ontworpen elementen. Jammer genoeg struikelt dit spel telkens over zichzelf heen en het schiet het daarom ruim tekort. Het verhaal speelt uiteindelijk op veilig, het vechtsysteem blijft ondanks leuke klassen oppervlakkig en de speelgebieden verraden hun eigen geheimen. Ik vrees dat het zaadje dat Trials of Mana heeft geplant helaas niet mooi tot bloei is gekomen.

Gespeeld op PS5. Ook beschikbaar voor PS4, Xbox Series X|S en pc.