Deadpool
Met Deadpool bewijst filmstudio 20th Century Fox het wel degelijk in zich te hebben om een eerder mislukte vertolking van een Marvel-personage op een tevredenstellende wijze goed te maken. De eerste standalone-film van de 'Merc with a Mouth' raakt de fans op alle intieme plekjes, maar doet anderen zich wellicht afvragen waarom nou juist dit figuur zo'n hype om zich heen heeft.
Als je als acteur al jaren zit uit te kijken naar de kans om je favoriete personage een keer op het grote scherm te kunnen spelen, grijp je natuurlijk de eerste kans die je krijgt. Het overkwam Ryan Reynolds, die een jaar of twaalf geleden werd geattendeerd op Marvel-antiheld Wade 'Deadpool' Wilson en hoe het personage dat hij speelde in Blade: Trinity, Hannibal King, daar wel iets van weg had. Reynolds werd fan en is sindsdien bezig met lobbyen voor een live action-vertolking van de antiheld.
Hij kreeg de kans een paar jaar later, maar de Wade Wilson die Reynolds mocht spelen in X-Men Origins: Wolverine was slechts een slap aftreksel van wat Marvel-fans gewend zijn van Deadpool. Initieel een bijdehandje die goed is met zwaarden, werd zijn mond dichtgenaaid en kreeg hij een verzameling mutantenkrachten om als eindbaas voor Wolverine te dienen. Deze figuur was in niets de Deadpool uit de comics, en droeg ook weinig significants bij aan de film. Fans waren boos, Reynolds was teleurgesteld en om nog meer redenen dan de Deadpool-vertolking flopte de film grandioos.
Gelukkig stond Fox er, zeker na het lekken van die beruchte testbeelden, wel voor open de held, en de acteur, een nieuwe kans te geven. Dus zo kwam het dat in de maand waarin Deadpool zijn vijfentwintigste verjaardag viert, zijn eigen film eindelijk in de bioscoop verschijnt.
Omdat het eigenlijk wel netjes is bij het begin te beginnen, vertelt Deadpool in principe over de oorsprong van Wade Wilsons metamorfose naar de in het rode pak geklede huurmoordenaar. Het begint wanneer Wilson ontdekt terminale kanker te hebben, gevolgd door het aanbod van een louche man-in-pak die hem een aanbod doet hem te genezen en meteen ook maar superkrachten te geven. Het is een experimenteel programma, maar aangezien Wilson niets te verliezen heeft, gaat hij akkoord.
De behandeling loopt niet zoals gewenst: Wilson verkrijgt mutantenkrachten die ervoor zorgen dat zijn lichaam zijn kanker kan bestrijden, maar de procedure levert hem een sterk verminkt lichaam op. Bang zijn vriendin niet meer onder ogen te kunnen komen en woedend over de situatie, jaagt hij vervolgens op de arts die hem behandelde, zelf ook een mutant, die naar eigen zeggen zijn uiterlijke kenmerken weer kan herstellen.
Waar veel films over superhelden een klassiek verhaal vertellen over een reguliere nobody die door een psychische of fysieke gebeurtenis in staat wordt gesteld om een verschil te maken in de samenleving, wordt het in Deadpool al snel duidelijk dat het de titelheld niet echt te doen is om heldendaden. De man wil wraak (en genezing) en het verhaal, dat non-chronologisch wordt verteld en dus wisselt tussen de periodes van voor en na zijn behandeling, is bijzonder rechtlijnig en eigenlijk best kort. Dat maakt de film zélf echter niet kort en verre van saai.
Zoals te verwachten valt van een film die ernaar streeft het personage trouw aan de comics weer te geven, is deze Deadpool bijdehand, grof en zich volkomen bewust van het feit dat hij een personage in een film is. Waar Deadpool in de comics misschien wel het meest bekend om staat, is zijn neiging om te converseren met de stemmen in zijn hoofd (die hij herkent als de tekstvakjes die het voor de lezer ook zijn), het af en toe refereren naar andere issues van zijn eigen comics en, inderdaad, het richten van zijn aandacht op de lezer. En ook hier weet de Merc with a Mouth donders goed dat je naar hem zit te kijken, wat hij bevestigt door, als ware hij een jonge Matthew Broderick, direct naar de camera te praten. Het levert een hoop pret en herkenning op, en als Deadpool iets is, dan is het wel ongegeneerde fan service. Maar ook los van de herkenningspuntjes voor de fans is de film overladen met knipogen en grappen. Zelfs de opening credits worden opgeofferd om in plaats van cast en crew te noemen, een reeks zelfbewuste opmerkingen te maken. Als Deadpool nog iets anders is, dan is het wellicht hilarisch.
Het zit met Deadpool in de afdeling humor dus wel goed. Het is bij vlagen prettiger dan het soms geforceerde humorsausje dat Marvel Studios over hun MCU-films smeert, want iets harder en soms wat grover. Maar met humor alleen red je het niet, en gelukkig valt er ook nog wat te zien. Het verhaal opent met een voor sommigen enigszins bekende actiescène, die er nog beter uit ziet in zijn uiteindelijke vorm. Dat is qua actie echter ook meteen het hoogtepunt van de film, die wellicht het label 'actiecomedy' verdient, maar niet vanwege de overdaad aan actie. Wanneer alle relevante verhaalpunten wel zo'n beetje zijn aangetikt en alleen de verplichte finale confrontatie tussen Deadpool en zijn tegenstander nog rest, lijkt de film zijn stoom te zijn verloren. Ja, er valt dan nog steeds wat te lachen en de actie, ingevuld door Deadpool, zijn sidekicks Colossus en Negasonic Teenage Warhead en de slechteriken heeft omvang en spektakel, maar is simpelweg minder sterk dan wat er eerder te zien was.
Deadpool is daarom voornamelijk een feestje voor de fans. Nieuwkomers die open staan voor een grafische actiecomedy over een super-antiheld die verbaal en fysiek interactie heeft met de camera komen niet van een koude kermis thuis, maar een groot deel van de ervaring van deze film zit in het beantwoorden van een lang gekoesterd verlangen om de Merc with a Mouth eindelijk eens, in gepaste vorm, op het grote scherm te zien. Die missie is geslaagd.
