CD: Teramaze - Her Halo
Teramaze, het klinkt als een dance act, maar niets is minder waar. We hebben het hier over een Australische progressieve metal band. En dat is nog niet alles. Het is een ‘witte’ band, oftewel de heren brengen de blijde boodschap van de Verlosser. Tja, in de ene cultuur mag je de profeet niet afbeelden maar wel uitbeelden en in de andere mag je gewoon met lekkere herrie het Evangelie prediken. Laten we dat laastste maar onder de loep nemen, en een recensie wagen aan het album Her Halo
Toegegeven, ondergetekende had nog nooit van de band gehoord. Toen ik hun bio las, begon ik mij zelfs te schamen. De band is al ergens in 1993 opgericht. Het blijkt ook nog dat ze in beginsel zijn geinspireerd door enkele van mijn favoriete bands, namelijk Dream Theater, Tool en Pantera. En heus, ik heb ze echt niet links laten liggen, omdat ze iets op hebben met iemand die voor ons aan het kruis stierf. Vroeger had je Believer, een geweldige white (technical) thrash band (overigens weer actief sinds 2005). En wat dacht je van Mortification? De Bijbel vertolkt door een death metal band! Nu je het zegt, die komen ook uit Australië. Zouden de heren van Parkway Drive zich uiteindelijk ook gaan bekeren? Ok, terug naar deze cd. Het is achteraf toch niet zo raar dat Teramaze geen bel deed rinkelen, want de band is eigenlijk nooit echt doorgebroken. Ze zijn overigens begonnen onder de naam Terrormaze. Het is hun bekering die de naam heeft doen veranderen, en waarschijnlijk ook hun muzikale oriëntatie. Zo kun je wel een streep halen door de invloeden van de band van wijlen Dimebag. Oke, Teramaze produceert veel power, maar de agressie van Phil Anselmo is ver te zoeken. Ook mis je wel het duistere van Tool. Maar liefhebbers van Dream Theater of een Queensrÿche, zitten zeker gebeiteld. Dit is absoluut een goede schijf.
Voor wat vergelijkingsmateriaal ben ik ook maar eens naar de voorganger, Esoteric Symbolism, gaan luisteren. Nou, dat is zeker een meer dan behoorlijke plaat, en deze opvolger is absoluut van dat kaliber. Misschien is hij wel stiekem nog ietsje beter. Het op 7” inch uitgebrachte ‘Out of Subconsious’ is wat dat betreft wel representatief voor wat de cd allemaal te bieden heeft, veel melodie, maat- en tempowisselingen. Het is allemaal retestrak. Basis daarvoor ligt voornamelijk bij drummer Dean Kennedy die best wel indruk maakt, vooral op de in alle songs aanwezige heerlijke breaks. Het is overigens een andere drummer dan waarmee de band ooit begon, wat bevestigt dat ze door de jaren heen nog al van line-up zijn gewisseld. Sterker nog, ooit waren ze met vijf man. Gitarist Matthew Dawson zit er niet meer bij, en is ook nooit meer vervangen. Het betekent dat Dean Wells, de enige van het eerste uur, nu alle gitaarpartijen voor zijn rekening neemt. Maar dat zit wel snor, en doet hij zijn helden Jason Becker en Marty Friedman wel eer aan. Nathan Peachey is geen uitzonderlijke zanger, maar prima voor het genre. En om het rondje dan maar compleet te maken, ook bassist Luis Eguren heeft goed werk afgeleverd door alle noten op te vullen.
De cd begint een beetje Opeth-achtig met het nummer ‘An Ordinary Dream’, terwijl het vervolg wel wat aan de eendagsvlieg Pulse Ultra doet denken. Het is overgens met ruim dertien minuten meteen het langste nummer van de cd. Dat komt door zowel een klassiek gestoeld middenstuk als outro, waarbij ruimte is voor zowel een psychedelische gitaarsolo als de piano. Nu ik dat laatste instrument heb genoemd, kan ik in de bio niet achterhalen wie daar verantwoordelijk voor is, net als de keyboards die op de rest van de cd voorbijkomen. Beetje googlen leert dat de man daarachter Dave Holley is. Deze toetsenist is ook actief in een andere Australische progressieve metal band, Circadian Pulse genaamd. Hij was ook van de partij op het vorige album van Teramaze. Wil je compleet overtuigd worden door dit album dan kan ik aanraden om eerst naar track 6 en track 8, wat tevens de afsluiter is, te luisteren. De eerste is een instrumentaal orgasme, waardoor je meteen met de technische kwaliteiten van de band kan kennismaken. Op het afsluitende ‘Delusions of Grandeur’ wordt alles uit de kast gehaald. Dat nummer staat bol van de in de vorige alinea aangehaalde ingrediënten.
Teramaze is al met al een zeer prettige aanvulling in het progressieve metal genre. Vooral degene die het oudere en wat frivolere werk van Dream Theater aanbidden, kunnen bij deze bekeerlingen terecht. Her Halo is een overtuigend bewijs van de kwaliteiten van de heren. Gelukkg heeft platenmaatschappij Mascot dat ook ingezien, zodat de cd wereldwijd goed wordt gedistribueerd. Het smaakt in ieder geval naar meer.
