Lincoln
Steven Spielberg had wat goed te maken. De laatste werken van zijn hand waren niet meer van het niveau dat we van de grootmeester gewend waren. The Adventures of Tintin was een technisch mooi gemaakte film, maar miste het hart en vloeiende verhaalvertelling die de oudere avonturenfilms van Spielberg zo bijzonder maakte. War Horse was een film die maar niet leek te willen kiezen tussen de zijde van Spielbergs luchtigere fantasiewerk aan de ene kant en de grimmigere geschiedkundige films aan de andere kant. Het gevolg was dat de film op beide fronten niet overtuigde. Hoe zit het met zijn nieuwe uiting: Lincoln?
Lincoln is geen biografie in de traditionele zin van het woord. Het is geen opsomming van hoogtepunten over het leven van de zestiende Amerikaanse President. Spielberg heeft zijn aandacht gevestigd op de laatste maanden van Lincolns leven, waarin hij het dertiende amendement van de grondwet van de Verenigde Staten door het Huis van Afgevaardigden probeerde te krijgen. Dit amendement moest ervoor zorgen dat slavernij werd afgeschaft. Dit alles tegen de achtergrond van de burgeroorlog die de Verenigde Staten tot op het bot verdeelde.
De film geeft een goed beeld van hoe politiek er in die tijd uitgezien moet hebben. In beeld zien we een natie die zijn draai nog niet gevonden heeft. Het Huis van Afgevaardigden is een ratjetoe van politici, die elkaar vlijmscherpe beledigingen toewensen en waar in de discussie geen enkel drogmiddel geschuwd wordt. Ook is te zien hoeveel van de politiek zich juist buiten de arena afspeelt, met het veilig stellen van stemmen in ruil voor privileges of een luxebaantje. Eigenlijk zien we dus vooral dat politiek 148 jaar geleden niet veel verschilde van nu. De verdeeldheid tussen Republikeinen en Democraten wordt net zo bitter neergezet als hoe het heden ten dage in het nieuws verschijnt.
Lincoln zelf wordt vooral getoond als een pragmatisch man. Hij deinst er niet voor terug stemmen te kopen en speelt het politieke spelletje als een volleerd manipulator. Hij wordt op weergaloze wijze vertolkt door Daniel Day-Lewis, die er wederom een tour de force van gemaakt heeft. Day-Lewis heeft de zeldzame gave dat hij je kan doen vergeten dat je naar een acteur kijkt. Hij zet Lincoln neer als een bescheiden, maar zelfverzekerde man die weet wat hij wil. Met een zachte stem en vriendelijke woorden komt Lewis heel vriendelijk en benaderbaar over, maar straalt hij tegelijkertijd een enorme onverzettelijkheid uit. De Oscarnominatie die Day-Lewis hiervoor al kreeg, is dan ook geen verrassing.
Ook de rest van de cast laat zijn acteerspierballen zien. Tommy Lee Jones speelt de Republikeinse radicaal en fervent tegenstander van slavernij Thaddeus Stevens. Een rol die op zijn lijf geschreven is, want Stevens had de naam een sarcastisch spreker te zijn, die zijn toespraken doorspekt met droge humor. Een thuiswedstrijd voor Jones dus, die echter toch nieuw elan weet te geven aan zijn bekende acteertruc. Verder valt met name Sally Field op, als de onstabiele vrouw van Lincoln, die al eerder een zoon verloor en nu bang is haar oudste ook te verliezen aan de oorlog. Field weet de vrouw te spelen met venijn en verdriet, maar zonder over de irritatiegrens te gaan. Een hele prestatie, omdat haar rol danig klein is dat niet iedereen haar karakter zoveel pit had kunnen meegeven.
Verder zijn er prima bijrollen voor James Spader, David Strathairn en Joseph Gordon-Levitt (waar zit die jongen de laatste tijd níet in?). Er is niemand die negatief uit de toon valt. De acteurs dragen de film en dat is maar goed ook. Je hoeft in Lincoln geen massale veldslagen te verwachten, op de opening na, want de oorlog is alleen op politiek niveau in beeld gebracht. De enige actie moet komen uit de monden van de afgevaardigden die in het huis driftig debatteren over het afschaffen van de slavernij. Dat vraagt een sterke regisseur, die deze scènes interessant weet te houden. Spielberg kwijt zich prima van die taak. De film weet zijn tempo goed vast te houden en komt nergens gierend tot stilstand.
Met Lincoln heeft Spielberg weer zijn vorm terug, want het is een sterke film. Het is geen Schindler's List, maar ook zeker geen War Horse. En geef Daniel Day-Lewis die Oscar maar!
