The Sessions
Wat is de werkelijke betekenis van het woord 'vertrouwen'? Dat is de vraag die we ons als mens ons hele leven continu stellen. Wie kunnen we vertrouwen, wat kunnen we aan elkaar toevertrouwen en is de medemens bereid om een ander te helpen, zonder teveel verwachtingspatronen? The Sessions vertrouwt erop dat de kijker, vanaf de eerste minuut, begrip heeft voor het feit dat de combinatie van de twee woorden 'invalide' en 'seks' een meer dan normale is, wat soms voor het gemak weleens vergeten wordt. Iedere persoon heeft zo zijn lasten maar ook zijn lusten. Het is een gegeven dat 'kleine' films soms grote resultaten kunnen opleveren. Met een terechte oscarnominatie voor Helen Hunt voor haar rol als sekssurrogaat Cheryl, lof voor hoofdrolspeler John Hawkes als de verlamde Mark O'Brien en een langdurige staande ovatie en de publieksprijs tijdens het Sundance Film Festival van afgelopen jaar, mag deze film van regisseur Ben Lewin terecht een grote kleine film genoemd worden.
Journalist en dichter Mark O'Brien, een man van 38 jaar oud, vraagt zijn priester om advies. Hij wil graag ontmaagd worden. Het enige verschil met andere mannen is dat Mark vanaf zijn jeugd verlamd is, alleen maar plat kan liggen en een ijzeren long een aantal uur per dag nodig heeft om te kunnen overleven. Verliefd worden op een vrouw is voor Mark geen probleem, alleen wordt die liefde nooit positief beantwoord en een prostituee inhuren wil hij niet. Hoewel het misschien een wat ongewone vraag is voor een priester, helpt zijn goede raad en steun Mark toch om een alternatief te vinden, namelijk het inhuren van een sekssurrogaat genaamd Cheryl.
Wanneer Mark en Cheryl elkaar voor het eerst ontmoeten spreken zij het aantal sessies af, dat Cheryl denkt nodig te hebben tot aan het moment van Mark's ontmaagding. Tussen de sessies door verteld Mark aan zijn priester wat hij van elke sessie vond en 'biecht' hij zijn gevoelens over zijn eerste sexuele stappen hierover op. Deze gevoelens zijn totaal niet gebaseerd op lust of gerichte erotiek, ze zijn puur voor Mark zelf bedoeld, om hem te 'helpen'. Toch brengen ze op een gegeven moment niet alleen zijn hoofd op hol maar ook dat van Cheryl. Waar Mark de sessies aan het aftellen is, vraagt Cheryl op haar beurt zichzelf een aantal dingen in haar persoonlijke leven af.
Van sommige Hollywoodproducties wordt weleens gezegd dat ze zichzelf zó serieus kunnen nemen. Dat is van The Sessions niet te zeggen. Gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Mark O'Brien, die in 1990 een autobiografisch artikel schreef genaamd 'On Seeing a Sex Surrogate', bevat de film genoeg zelfspot en is afgelakt met een goede dosis humor waardoor je als kijker niet snel je wenkbrauwen fronst bij het woordje 'sekssurrogaat'. Bestaan ze dan? Ja ze bestaan echt. Helen Hunt's nominatie voor een Oscar is meer dan terecht. Briljant, hoe ze zich zonder enig schaamtegevoel, in haar rol van Cheryl weet te bewegen.
Als er al enigzins een gevoel van medelijden dreigt te ontstaan, wordt deze door de film heen vakkundig weggenomen. Dat wil The Sessions namelijk niet achterlaten bij de kijker. Wat wel moet blijven hangen en wat bij mij zeker is gelukt, is dat we allemaal mensen zijn van vlees en bloed, dat we allemaal onze 'gezonde spanningen' hebben en met een beetje hulp én vertrouwen elkaar toch kunnen helpen.
