Kill List
Tal van films hebben ons al vaker een kijkje willen doen nemen in het hoofd van een huurmoordenaar. Hoe gaat hij te werk? Hoe ziet zijn dagindeling eruit? Wordt hij wakker met een stevig ontbijt? Je zou bij de nieuwste film van regisseur Ben Wheatley, Kill List, niet anders denken. Zoals de titel al verklapt, gaat het hier om een lijst die afgevinkt dient te worden. Kill List laat ons zien, dat niet elke klus dezelfde samenloop van omstandigheden heeft.
Jay (Neil Maskell) en Gal (Michael Smiley), twee voormalige militairen in het Britse leger, hebben na hun diensttijd beiden een apart vervolg gegeven aan hun carrière; die van huurmoordenaar. Nadat hun laatste klus in Kiev rommelig is afgerond, besluit Jay er even tussenuit te gaan om bij te tanken. Na acht maanden wordt de situatie thuis er ook niet beter op. Het geld raakt langzaam op en zijn vrouw is het meer dan zat. Het wordt tijd dat haar man weer zijn oude werk oppikt en ze nodigt zijn beste vriend Gal en zijn nieuwe vriendin uit om te komen eten.
Waar Jay totaal niet zit te wachten op die 'gedwongen gezelligheid' en de avond al begint met een knallende ruzie aan tafel, overtuigt Gal Jay uiteindelijk om toch weer een opdracht aan te nemen. Het klinkt simpel. De opdrachtgever heeft een lijst van drie mensen en die moeten één voor één weggewerkt worden. Waar Jay en Gal dachten dat ze een gewone klus aannamen, gebeuren er vanaf de eerste minuut sinistere en onverklaarbare dingen. Ze blijken ongewild een beerput open te hebben getrokken, die beter gesloten had kunnen blijven.
Kill List is zo'n film die je achterlaat met het gevoel 'wat heb ik in hemelsnaam daarnet zitten kijken?' Dit kan zowel positief als negatief beantwoord worden. De laatse jaren verrast de Britse filmindustrie met een goede lading aan films. Kill List wordt geprezen als een hoogstaande thriller en dit kan ik deels begrijpen. Het begin is ijzersterk en concentreert zich inderdaad op de dagelijkse beslommeringen van een 'typische' huurmoordenaar. Nadat ze de opdracht hebben aangenomen, verander de toon van de film en krijgt de kijker zelf te maken met een lijstje, een vragenlijstje. Dat lijstje wordt langer en langer naarmate de film vordert. Eerlijk is eerlijk, niet elke vraag zal een bevredigend antwoord krijgen.
Is dat een grote tegenvaller dan? Dat hoeft ook niet, Kill List is duidelijk genoeg en het verhaal vertelt zichzelf. Het verhaal neemt af en toe een draai in een richting dat het juist onderscheidt van alle andere 'hitman' thrillers. Voor de ene kijker pakt dit goed uit en de andere zal met zijn ogen het plafond aanstaren en in de gaten krijgen dat hij de afgelopen twee uur van zijn leven nooit meer terug krijgt. Mijn mening? laat ik het zo zeggen: ik behoor niet tot de laatste categorie kijkers.
