CD: The Nightwatchman - One Man Revolution

Joost Melis (Pink_Floyd)
Tom Morello heeft in zijn carriere een behoorlijk aantal gitaren gebruikt waarvan de meesten een elektrische variant zijn, en terugkomen in het wat hardere werk van zijn tijd bij Rage Against The Machine en Audioslave. Hij bezit echter ook een akoestische Ibanez, versierd met een zwarte ster en de woorden Whatever It Takes. Deze gitaar en zijn stem vormen de ingrediënten van het politiek getinte singersongwritersalbum van Morello, die hij onder de naam The Nightwatchman onlangs heeft uitgebracht.


Als gitarist heeft Morello over de laatste jaren hoge ogen gegooid. Hij eindigde zelfs op plaats 26 van de Rolling Stone verkiezing voor de Top 100 van Beste Gitaristen Allertijden. Zijn specifieke en originele manier van spelen zijn hier voornamelijk debet aan. In zijn soloproject The Nightwatchman gooit hij de elektrische gitaar even over boord en profileert hij zichzelf tevens als zanger. Een zanger die zijn eigen woorden en gedachtengoed wil laten horen aan de wereld. Dat gedachtengoed is met name politiek getint en anti-Bush (maar dat is tegenwoordig niet meer zo vreemd, zelfs niet in de VS). Zijn interesse voor politiek gaat echter ver terug in zijn verleden en de goede man heeft zelfs een graad in politicologie aan de topuniversiteit Harvard behaald.

Titels als One Man Revolution, Let Freedom Ring, Union Song, Maximum Firepower en Battle Hymns spreken boekdelen. De laatste bevat de zinsnede "And tonight I'll prove that this machine here, well it kills fascists too" waarmee hij refereert aan de tekst die Woody Guthrie op zijn gitaar had staan. Protestschrijver Guthrie, diens bewonderaar Bob Dylan en Bruce Springsteen vormden wellicht een inspiratiebron voor Morello. Eén album brengt hem nog lang niet die status van protestschrijver, maar hij doet een aardige poging. Al slaat hij soms de plank mis door iets te hoogdravend uit de bocht te komen ("On the streets of Havana I got hugged and kissed. At the Playboy mansion I wasn't on the list").


Zijn bariton stem legt een donkere en sombere waas over de nummers heen, soms heeft het iets weg van Nick Cave of The Devastations. Zijn stem is niet de loepzuivere zangstem waarmee je een Idols-competitie wint, maar heeft wel karakter, iets dat goed bij de passievolle Nightwatchman-muziek past. De tracks lijken soms wat op elkaar door het minimale gebruik van instrumenten, maar de variatie is toch groot genoeg om te blijven boeien. Ik ben benieuwd hoe dit overkomt op onder andere Pinkpop. De cd is in ieder geval veelbelovend, maar fans van RATM of Audioslave: wees gewaarschuwd want er is niks van de oude Morello te horen op dit schijfje.

Label: Epic Releasedatum: 20 april 2007
Waardering:
Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!