Concert: Bob Dylan in Ahoy (20/10)
Natuurlijk kun je eindeloos redetwisten over de zangkunsten van Robert Allen Zimmerman, beter bekend als Bob Dylan. Feit blijft dat de inmiddels zeventigjarige artiest geldt als één van de grootste Amerikaanse singer/songwriters aller tijden. Rijen artiesten maakte furore met zijn nummers, zoals zeer recentelijk Adele een wereldhit scoorde met 'Make You Feel My Love'. Dat nummer vertolkte Dylan afgelopen donderdagavond niet in het Rotterdamse Ahoy, maar een avond met mooie liedjes werd het evengoed.
Het voorprogramma van de avond mocht er ook zijn. Mark Knopfler, ex-frontman van Dire Straits, wist het goed gevulde Ahoy prima te vermaken. Zijn solowerk waarin veel Keltische folk is verwerkt, ging er bij het publiek goed in. En zeker na de toegift 'So Far Away', een hit van de Dire Straits uit 1985, gingen de handen en masse op elkaar. Een publiek dat overigens niet alleen bestond uit grijze haren, zoals je wellicht bij dit concert zou verwachten. Twintigers tot leeftijdgenoten van de artiesten zelf waren deze avond aanwezig.
In zijn smoking en welbekende cowboyhoed betrad Dylan even na negen met zijn band het podium voor een set van anderhalf uur zonder toegift. Geen vetpot, maar Bob is al lange tijd een zakelijke muzikant en doet gewoon veertien songs zonder gezeur ertussen. Spraakzaam is hij nimmer. De enige keer dat de man op het podium praat, is bij het voorstellen van de band. Ook deze avond is dit het geval, maar desalniettemin was Dylan op dreef in Ahoy. Daar waar hij de laatste keer in de HMH vooral achter zijn orgeltje bleef zitten, kwam hij deze keer menigmaal tevoorschijn om mondharmonica en gitaar te spelen. Een enkele keer liep hij zelfs heen en weer over het podium. Ook de aankleding, het achtergronddoek waarop figuren werden geprojecteerd, voegt wat meer showelement toe. In de nadagen van zijn leven ontpopt de doorgaans statische muzikale poëet zich zowaar meer en meer als een standaardartiest.
De liedjes zijn gelukkig niet standaard, het is Dylan. Je kunt gerust zeggen dat zijn invloed op de moderne popmuziek niet veel onder doet aan die van bijvoorbeeld The Beatles. Het ooit door fans van het eerste uur verguisde samensmelten van oerfolk en blues met elektrische rock is achteraf een revolutie in de popmuziek gebleken. Deze avond passeerden een aantal meestercomposities de revue. Zo trapte hij af met een lekker swingende versie van 'Leopard-Skin Pill-Box Hat' van het fameuze album Blonde on Blonde uit 1966. Maar ook de daaropvolgende uitvoering van 'It Ain't Me Babe' (1964) mocht er wezen. Halverwege de jaren zestig maakte hij al een elektrisch arrangement van dit van origine akoestische nummer. Ook bouwde hij 'A Hard Rain's A-Gonna Fall' (1963) menig maal om. Een voorbeeld daarvan komt ook in deze set voorbij. Inmiddels wijkt dit nummer vrij veel van het origineel af, waardoor je in beginsel goed moet luisteren om het terug te horen. Het was wellicht een minder geslaagde uitvoering, maar die van 'Highway 61 Revisited' en 'Ballad Of A Thin Man' (beide 1965) maakten een hoop goed. Ook de meer rauwe rockuitvoering à la Jimi Hendrix en U2 van 'All Along The Watchtower' was zeer verdienstelijk. De afsluiter 'Like A Rolling Stone' was weer een gepimpte versie, maar nog steeds zo in tact dat je de melodielijn van het originele refrein er makkelijk doorheen kunt zingen. En zo geschiedde het ook in Ahoy.
Naast een goede greep uit klassiekers, speelde Dylan deze avond onder andere ook drie songs ('The Levee's Gonna Break', 'Thunder On The Mountain' en 'Workingman's Blues #2') van het alom geprezen Modern Times uit 2006. Op dat album bracht hij tekstueel meer dan proza. Hij bleek een visionaire te zijn. 'Workingman's Blues #2', geschreven aan de vooravond van de crisis, is hier een prima voorbeeld van met de zinsnede: 'The buyin' power of the proletariat's gone down. Money's gettin' shallow and meak.' En als sneer naar de gevestigde rijken schreef Dylan: 'Some people never worked a day in their life. Don't even know what work means.' Prima materiaal voor de nieuwe Occupy-beweging, zou je zeggen. Natuurlijk kun je als fan, die 75 euro betaalt voor anderhalf uur, je ook afvragen aan welke kant Bob inmiddels staat. Maar de grote protestbeweging van de jaren zestig is vooralsnog niet te vergelijken met wat nu gaande is. Het zijn inderdaad moderne tijden, zoals Dylan vaststelde. Zijn nog altijd sobere houding doet in ieder geval vermoeden dat hij zijn maatschappijkritiek nog steeds meent. Maar wat met name afgelopen donderdag in Ahoy duidelijk werd, is dat de songs van Dylan alle tijdsgeesten doorstaan, al was het maar om het gegeven dat toen hij twintig was, zijn stem al klonk zoals nu op zijn zeventigste.
Nu blijkt dat Knopfler slechts een klein deel van de show was kan ik weer rustig slapen; dank u.
Tekenend was dat bij Knopfler bij So Far Away, de verplichtte Dire Straits toegift, het publiek mee begon te zingen, terwijl ik ze daarvoor niet gehoord heb. Iedereen wil dat Knopfler zijn oude Straits successen speelt en hij zelf wil dat krampachtig niet. Hij zou veel meer mensen, incluis mijzelf, een plezier doe met Sultans Of Swing en Money For Nothing.
Ballad of a Thin Man en Highway 61 waren wel de toppers.
En ze stem als op ze 20ste?
Vanaf het begin van zijn carrière had hij al zijn smoelwerk moeten houden. Het is niet om áán te horen als hij 'zingt'.
Dan kijk je vervolgens naar DWDD naar al die Dylanverheerlijkers die ons precies kunnen uitleggen waarom hij zo'n goede performer is...
Zijn songs zijn uitstekend, zolang ze maar door anderen te berde worden gebracht.
ps. Mark Knopfler moet ook alleen maar gitaar spelen en zingen aan anderen overlaten. Wat een grafstem heeft die vent.
Bovendien jiften de druimels me teveel in de luimtenissen van kwappipappi.
Bij Dylan vond ik het allemaal nogal luid en wel heel erg "gepimpt", de meeste nummers waren onherkenbaar tot het refrein passeerde (aangezien de versen bij Dylan tegenwoordig sowieso nauwelijks verstaanbaar zijn).
Dylan moet liedjes blijven schrijven en Knopfler moet instrumentale nummers schrijven. Als het op zingen aan komt...dichtnaaien!
FART FAQ:
http://www.heptune.com/farts.html
Wat een klotererige pleurisstad dat Rotterdam, welke infantiele burgemeester verzint het om maar 1 onfatsoenlijke toegangsweg naar dat godvergeten Ahoy aan te leggen als je vanaf de A15 komt..
Want voor je het weet sta je daar op Donderdagavond tot over je oren 1,5 uur in de file.. (Koopavond, concert begint ook nog eens eerder, belachelijk vroeg dus..)
Ben je bij de parkeergarage aanbeland, staat er ernstig onduidelijk een vaag lichtgevend bordje met een nóg vagere mededeling over Zuidplein, zodat automobilisten niet wisten wat ze ermee aanmoesten en het ook daar nog eens een grote chaos werd..
Kom je met je tong op je enkels Ahoy binnen, speelt Knopfler net de laatste 8 maten van So far away....
Heb er over zitten denken het geld van mij kaartje bij de Gemeente Rotjeknor terug te gaan vragen, prutsers..
Even later begint Dylan, als een gorgelende kraai met dichtgeknepen keel pogingen doen om te zingen..
Pakt z'n mondharmonica ,wat een feedback van wereldformaat veroorzaakte, de laatste 2 nummers met dat ding klonken gelukkig wat beter, net als er ongeveer 2 nummers fatsoenlijk klonken qua zang...
1 nummer pakt hij ook nog zijn gitaar, en gelukkig voor iedereen raakt hij die gitaar daarna ook niet meer aan.
Gaat hij zijn bandleden voorstellen die alles overigens van een goed fundament voorzagen, en rammelt Dylan er tijdens het voorstellen zelf met zijn orgeltje doorheen, zodat je er nog weinig van meekreeg.
Het geluid was (waar ik stond) ronduit slecht met te veel hoog..
O, ja hij speelde ook nog Blind Willy McTell..
Tja ik ben dan ook geen echte Dylan fan, leuk om 'm 'n keer gezien te hebben en andere uitvoeringen van zijn nummers door andere artiesten zijn inderdaad vaak beter..
Dus het was heel leuk allemaal, behalve dan die file in die wereldstad die toch een beetje verkeer gewend zou moeten zijn..
zo, dat lucht op...
Geweldig om te lezen.
En de muzikanten die hij mee heeft gebracht zullen ongetwijfeld niet slecht zijn, maar op een standaard bluesschema ben ik snel uitgekeken.
Ik ben blij dat ik naar Knopfler (en in mindere mate Dylan) in Antwerpen ben gaan kijken.
(wat overigens meer op mezelf slaat.)
dat kom ook gewoon nooit meer goed,
Van Dylan weet je dat z'n stem niet meer helemaal meewerkt, maar het enthousiasme van hem en de band maakte veel goed.
Dylan
Rush..
Ook toen bijna hetzelfde gekloot, heb uit pure wanhoop auto geparkeerd bij die brug wat meerdere mensen deden... en kreeg uiteindelijk een parkeerbon, die ook meerdere mensen kregen..
Gelukkig niets hoeven missen toen.
bij Whitesnake in Tilburg ook een bon, dure concertjes op die manier..
Bovendien jiften de druimels me teveel in de luimtenissen van kwappipappi.
The Beatles waren ook van levensbelang voor de moderne muziekwereld, maar daar hoef je tegenwoordig ook niet meer mee aan te komen kakken, behalve bij wat figuren die in de tijd zijn blijven hangen.
Sommige artiesten hebben een beperkte houdbaarheid en die is bij Dylan al jaren verstreken waardoor het een aanfluiting wordt; zonde. Zorg dat je als een legende vertrekt en niet als een schaduw van de legende die je ooit was...
Charlie Chaplin was ook een pionier in geschiedenis van de film. En zeer interessant als je in staat bent om jezelf in dat tijdsbeeld te plaatsen.
Maar om nu nog steeds om Charlie Chaplin te moeten lachen...nou...
Bovendien jiften de druimels me teveel in de luimtenissen van kwappipappi.
Om te kunnen reageren moet je zijn ingelogd op FOK.nl. Als je nog geen account hebt kun je gratis een FOK!account aanmaken