Concert: Bob Dylan in Ahoy (20/10)
Natuurlijk kun je eindeloos redetwisten over de zangkunsten van Robert Allen Zimmerman, beter bekend als Bob Dylan. Feit blijft dat de inmiddels zeventigjarige artiest geldt als één van de grootste Amerikaanse singer/songwriters aller tijden. Rijen artiesten maakte furore met zijn nummers, zoals zeer recentelijk Adele een wereldhit scoorde met 'Make You Feel My Love'. Dat nummer vertolkte Dylan afgelopen donderdagavond niet in het Rotterdamse Ahoy, maar een avond met mooie liedjes werd het evengoed.
Het voorprogramma van de avond mocht er ook zijn. Mark Knopfler, ex-frontman van Dire Straits, wist het goed gevulde Ahoy prima te vermaken. Zijn solowerk waarin veel Keltische folk is verwerkt, ging er bij het publiek goed in. En zeker na de toegift 'So Far Away', een hit van de Dire Straits uit 1985, gingen de handen en masse op elkaar. Een publiek dat overigens niet alleen bestond uit grijze haren, zoals je wellicht bij dit concert zou verwachten. Twintigers tot leeftijdgenoten van de artiesten zelf waren deze avond aanwezig.
In zijn smoking en welbekende cowboyhoed betrad Dylan even na negen met zijn band het podium voor een set van anderhalf uur zonder toegift. Geen vetpot, maar Bob is al lange tijd een zakelijke muzikant en doet gewoon veertien songs zonder gezeur ertussen. Spraakzaam is hij nimmer. De enige keer dat de man op het podium praat, is bij het voorstellen van de band. Ook deze avond is dit het geval, maar desalniettemin was Dylan op dreef in Ahoy. Daar waar hij de laatste keer in de HMH vooral achter zijn orgeltje bleef zitten, kwam hij deze keer menigmaal tevoorschijn om mondharmonica en gitaar te spelen. Een enkele keer liep hij zelfs heen en weer over het podium. Ook de aankleding, het achtergronddoek waarop figuren werden geprojecteerd, voegt wat meer showelement toe. In de nadagen van zijn leven ontpopt de doorgaans statische muzikale poëet zich zowaar meer en meer als een standaardartiest.
De liedjes zijn gelukkig niet standaard, het is Dylan. Je kunt gerust zeggen dat zijn invloed op de moderne popmuziek niet veel onder doet aan die van bijvoorbeeld The Beatles. Het ooit door fans van het eerste uur verguisde samensmelten van oerfolk en blues met elektrische rock is achteraf een revolutie in de popmuziek gebleken. Deze avond passeerden een aantal meestercomposities de revue. Zo trapte hij af met een lekker swingende versie van 'Leopard-Skin Pill-Box Hat' van het fameuze album Blonde on Blonde uit 1966. Maar ook de daaropvolgende uitvoering van 'It Ain't Me Babe' (1964) mocht er wezen. Halverwege de jaren zestig maakte hij al een elektrisch arrangement van dit van origine akoestische nummer. Ook bouwde hij 'A Hard Rain's A-Gonna Fall' (1963) menig maal om. Een voorbeeld daarvan komt ook in deze set voorbij. Inmiddels wijkt dit nummer vrij veel van het origineel af, waardoor je in beginsel goed moet luisteren om het terug te horen. Het was wellicht een minder geslaagde uitvoering, maar die van 'Highway 61 Revisited' en 'Ballad Of A Thin Man' (beide 1965) maakten een hoop goed. Ook de meer rauwe rockuitvoering à la Jimi Hendrix en U2 van 'All Along The Watchtower' was zeer verdienstelijk. De afsluiter 'Like A Rolling Stone' was weer een gepimpte versie, maar nog steeds zo in tact dat je de melodielijn van het originele refrein er makkelijk doorheen kunt zingen. En zo geschiedde het ook in Ahoy.
Naast een goede greep uit klassiekers, speelde Dylan deze avond onder andere ook drie songs ('The Levee's Gonna Break', 'Thunder On The Mountain' en 'Workingman's Blues #2') van het alom geprezen Modern Times uit 2006. Op dat album bracht hij tekstueel meer dan proza. Hij bleek een visionaire te zijn. 'Workingman's Blues #2', geschreven aan de vooravond van de crisis, is hier een prima voorbeeld van met de zinsnede: 'The buyin' power of the proletariat's gone down. Money's gettin' shallow and meak.' En als sneer naar de gevestigde rijken schreef Dylan: 'Some people never worked a day in their life. Don't even know what work means.' Prima materiaal voor de nieuwe Occupy-beweging, zou je zeggen. Natuurlijk kun je als fan, die 75 euro betaalt voor anderhalf uur, je ook afvragen aan welke kant Bob inmiddels staat. Maar de grote protestbeweging van de jaren zestig is vooralsnog niet te vergelijken met wat nu gaande is. Het zijn inderdaad moderne tijden, zoals Dylan vaststelde. Zijn nog altijd sobere houding doet in ieder geval vermoeden dat hij zijn maatschappijkritiek nog steeds meent. Maar wat met name afgelopen donderdag in Ahoy duidelijk werd, is dat de songs van Dylan alle tijdsgeesten doorstaan, al was het maar om het gegeven dat toen hij twintig was, zijn stem al klonk zoals nu op zijn zeventigste.
