Film: Men on the Bridge
De relatie tussen Cemile en Umut (Cemile en Umut Ilker) staat onder druk omdat ze uit hun woning gezet dreigen te worden en omdat zij sowieso groter wil gaan wonen. Iets wat de inkomsten van taxibuschauffeur Umut domweg niet toestaan. Een poging van Cemile om een baan te vinden mislukt jammerlijk. Op dezelfde brug over de Bosporus waar Umut zijn weinige geld verdient door mensen van de Europese naar de Aziatische kant van Istanboel te brengen, verkoopt de Roma Fikret (Fikret Portakal) bloemen. Terwijl hij tussen de vele stilstaande auto's door slalomt, droomt hij van een vaste baan en vriendin. De van het platteland afkomstige politieagent Murat (Murat Tokgöz) stuurt Fikret en zijn collega's regelmatig weg vanwege de verkeersveiligheid. Maar net als Umut en Fikret is ook Murat niet vrij van zorgen op het financiële en relationele vlak. Hij heeft schulden en doet zijn best om via een datingsite met een leuke vrouw in contact te komen. Daar komt nog bij dat hij maar moeilijk kan aarden in de enorme drukte van de Turkse metropool.
Umut, Fikret en Murat zijn de Men on the Bridge (oorspronkelijke titel Köprüdekiler) uit de titel van dit Turkse drama. Ze spelen zichzelf (met uitzondering van Murat, die zijn broer speelt omdat de Turkse wet het verbiedt om agenten te filmen). Het script is weliswaar door regisseuse en producente Asli Özge geschreven, maar het is gebaseerd op hun eigen, niet al te florissante leven. De soundtrackloze film doet dan ook behoorlijk documentair aan, alsof de mannen een tijd gevolgd zijn door camera's die simpelweg vastlegden wat er zoal gebeurde, maar daarbij overigens wel een aantal mooie composities hebben weten te maken. Een wat ambivalent aspect van de productie is dat er ook aandacht wordt besteed aan de Dag van de Republiek (29 oktober). De parade met tanks en strijdliederen zijn voor Nederlandse ogen misschien wat te veel van het nationalistische.
De situaties van de jonge mannen (die elkaar niet kennen) lijken allen even uitzichtloos, wat meelijwekkende momenten oplevert. Als Cemile met iemand zit te praten en zegt dat ze twijfelt of ze nog bij Umut wil blijven, voel je je als kijker ongemakkelijk omdat je het gevoel hebt dat je iets persoonlijks zit te bespieden. Een date die de lieve lobbes Murat met een mooie vrouw heeft op een locatie met een schitterend uitzicht eindigt nog voor de dame haar drankje opheeft. En dat terwijl de eenzame Murat het al moeilijk genoeg heeft. Hij wordt er door zijn collega/huisgenoot en zijn moeder - die hij dagelijks aan de lijn heeft - vaker dan hem lief is aan herinnerd dat hij geen lief heeft. Fikret, de jongste van het stel, staat in de stromende regen langs de weg op weg naar nergens heen. Pogingen om een andere betrekking te vinden, lijken gedoemd te mislukken en hij hangt met vrienden op straat, al mijmerend over een ander, beter leven.
Dat alle drie de mannen een herkenbare tragiek in zich hebben, maakt het een troosteloos, sober, maar realistisch geheel. De schijnbare onmogelijkheid van de drie jonge mannen om hun levensroer om te gooien, doet vermoeden dat ze over een paar jaar - als er, insha Allah, een tunnel onder de Bosporus loopt - een niet veel beter leven leiden.
Vanaf zes januari is Men on the Bridge te zien in Amsterdam, Den Haag, Utrecht en Maastricht en na die datum ook in andere steden.
