Interview: Paul Smith (Maximo Park)
Donderdag stond Paul Smith, leadsinger van Maximo Park, solo in Sugar Factory. Het optreden was onderdeel van Paul’s Europese tour ter promotie van zijn eerste solo-album ‘Margins’. Voor de show had Paul wat tijd vrijgemaakt om eens goed te praten met FOK!.
Paul heeft wel eens gezegd dat hij een heel ‘veilig’ persoon is. Het (tijdelijk) verlaten van zijn band klinkt niet heel veilig. Paul legt uit:
“Na 5 jaar in Maximo Park te hebben gezeten voelde het voor mij aan alsof ik iets nieuws nodig had. Ik voelde me overal totaal op mijn gemak: voor en bij concerten, in de studio, overal. Daar heb ik geluk bij gehad. Ik denk dat veel mensen hun hele leven op zoek zijn naar dat gevoel. Maar toch voelde het niet helemaal goed. Dan kwam ik ergens waar we gingen optreden en dan wist ik ‘hier zijn de douches’. Dan waren we bezig met een nieuw album en dan wist ik al precies hoe het allemaal in zijn werk zou gaan.”
Tijdens het interview zit Paul er erg relaxed bij. Hij praat makkelijk en met veel enthousiasme over zijn CD. Het stoort hem totaal niet dat hij bij elk interview min of meer dezelfde vragen beantwoord:
“Muziek maak ik voor mezelf. Ik vraag me altijd af: waarom kies ik voor dit nummer, waarom voor deze CD? Ik wil niet dat het oppervlakkig word. Maar als ik er dan voor ga is het ook goed. Als mensen mijn muziek kunnen waarderen, geweldig! Ik ben geboren om muziek te maken, om die connectie met mijn fans te zoeken. Daarom doe ik ook veel promotie: pas als mensen mijn muziek hebben gehoord kunnen ze er een oordeel over vellen. Maar als ze het niets vinden wil ik me nooit voelen alsof ik het ‘fout had’. Als ik denk dat ik mensen iets te bieden heb, dan breng ik het uit.”
“Smaak is iets anders, niet iedereen hoeft mijn muziek te waarderen. Als mensen maar weten dat ik het maak met de beste intenties. De sound van de CD is ook heel ruw, heel alternatief. Ongepolijst. Veel van de nummers hebben we in een paar uur opgenomen. Strange Friction bijvoorbeeld: dat moet de slechtste opname aller tijden zijn, haha! Maar toch heeft dat wat. Het beviel me zo goed dat ik heb gewoon op het album heb gezet.”
Ook wou Paul nog wel iets kwijt over de verantwoordelijkheid die hij kreeg bij het maken van Margins en over het ontstaan van het album.
“Ik heb heel erg genoten van alle beslissingen die ik mocht maken bij deze plaat: van de muzikale inhoud en het artwork van de plaat tot aan wat er op de T-shirts moest komen. Omdat we met Maximo Park met 5 man waren, ging dat proces altijd heel anders. Dat was ook leuk, omdat we altijd bij dingen kwamen die we individueel niet bedacht konden hebben. Maar het was niet iets van mijzelf..”
“Ik heb het altijd leuk gevonden om alles te delen met de bandleden, maar ik moest uiteindelijk iets doen om de spanning terug te krijgen. Ik ben trots op elk nummer op de CD, ik heb ze allemaal met veel plezier gemaakt. Ik ben geen artiest die denkt ‘wie gaat mijn muziek kopen en wat willen ze dan horen?’. Veel van de nummers op de CD heb ik al een aantal jaar liggen, de tekst of de muziek. Ik luisterde het terug en ik dacht ‘ik vind het nog steeds leuk’. Dan breng ik het uit, om te kijken of andere mensen het ook kunnen waarderen. Dat vind ik dan best een beetje spannend, die reactie. Ook het optreden is spannender geworden. Mijn band bijvoorbeeld, die zijn allemaal te stuiteren dat ze vanavond in Sugar Factory optreden. Dan begin ik automatisch een beetje mee te stuiteren, en dat is geweldig!”
“Het voelt ook weer een beetje zoals vroeger, toen we net begonnen met Maximo Park. Dat we ergens een show deden voor tien man. Maar we gaven alles! Het was geweldig om te zien dat er bij elk volgende concert net wat meer mensen kwamen. Zo gaat het nu ook: als er vanavond maar tien mensen komen, maakt dat me niets uit. Ik vind het alleen maar leuk dat die mensen zijn gekomen!”
De nummers op het album lijken niet echt symmetrie te hebben. Ook zitten sommige nummers wat ‘raar’ in elkaar - chorus / verse / chorus is niet overal even logisch. Paul snapt precies wat ik bedoel:
“Dat komt denk ik door de manier waarop ik schrijf. Ik hou ervan om lekker dingetjes te proberen, om net zo lang ergens mee te kloten totdat het lekker klinkt. Melodieën zijn voor mij ook heel belangrijk, maar de plek waarop deze in het nummer zitten maakt me niet zoveel uit. Dat kun je horen als je Margins een paar keer hebt geluisterd: er is toch wel een bepaalde aparte structuur aanwezig. Ook had het te maken met Maximo Park - als band probeerden we altijd om strakke, korte popnummers te schrijven. Altijd rond de 4 minuten. Daar wou ik wel eens vanaf stappen. Ik heb ook nooit muzikale training gehad, ik maak gewoon muziek hoe ik denk dat het moet. Hoe ik het goed vind klinken.”
“Het meest trots ben ik op 'While Your In A Bath', omdat ik denk dat het een lekker tijdloos nummer is. De tekst gaan over hele menselijke, alledaagse dingen, waardoor het heel herkenbaar is.”
Hoewel voor Paul zijn teksten erg persoonlijk zijn, denkt hij niet dat zijn fans alles van hem weten.
“Mijn lyrics zijn allemaal dingen die ik persoonlijk heb meegemaakt; maar wel vermomd. Vaak heb ik het over situaties die ik zelf niet precies heb meegemaakt, maar wel een soortgelijke. De emotie blijft hetzelfde, zonder al te veel over mezelf weg te geven. Ik probeer die emoties te vertalen naar situaties die voor iedereen te begrijpen zijn. Als ik dat niet zou doen zou mijn muziek niet uniek genoeg zijn. Plus, voor mij zou het aanvoelen als voyeurisme. En daar zit ik niet op te wachten, haha!”
