CD: Panic! At The Disco - A Fever You Can't Sweat Out
Op voorhand zullen enkele reacties op deze review al te voorspellen zijn, puur door het zien van de naam van de band. De first post onder deze review zal ongetwijfeld iets in de trend zijn als "Emo. 
". Wees blij. Natuurlijk is het grof gezegd een soort poppy variant van punkrock, vooral genoten door de jeugd. Nou en? De tieners van deze tijd hadden ook naar Britney Spears en het verbazingwekkend nog steeds hippe urban en eclectic kunnen luisteren. Wat dat betreft is Panic! At the Disco duidelijk een flinke stap in de goede richting nietwaar?Nog voordat de cd in de speler belandde, was mijn aandacht al getrokken door iets op de hoes. De titels van de nummers namelijk, met vaak een behoorlijke lengte. Bijvoorbeeld: ' The Only Difference Between Martyrdom and Suicide Is Press Coverage' of 'London Beckoned Songs About Money Written by Machines' en dat geeft natuurlijk al meteen een makkelijk houvast voor negatieve kritieken. Te makkelijk. Je kan het vervelend vinden, maar zulke jeugdige arrogantie heeft wel iets. Dat hoeft niet alleen gereserveerd te zijn voor cocky Britpop, waarom zou een bandje uit Las Vegas daar niet mee wegkomen? Het heeft ze in elk geval al gebracht waar ze nu zijn. Door hun sneren richting genregenoot Fall Out Boy, vielen ze op bij diens bassist die ze vervolgens bij zijn record label heeft laten tekenen.
Zeker de stem van de zanger heeft ook wel wat weg van Fall Out Boy - nu de naam toch is gevallen - maar om heel eerlijk te zijn, is P!ATD net wat frisser en de zanger beschikt over meer techniek. De band gebruikt veel effecten en laat soms de gitaren voor wat ze zijn, er komen zelfs een paar stevige techno-beats voorbij. Hierdoor steken ze net boven de gigantische maaivelden der emo uit. Niet elk experimentje - al is experiment ook een iets te groot woord in dit geval - pakt even goed uit overigens. Op 'Nails For Breakfast, Tacks For Snacks' lijkt het haast wel een Cher imitatie door alle effecten die op de zanger gezet zijn. De techno-beat die de break neemt in 'The Only Difference Between Martyrdom and Suicide Is Press Coverage', sluit eigenlijk verrassend goed aan op de rest van het nummer, maar is wel een beetje ouderwets. Zou onze Nederhouse toe zijn aan een tweede jeugd?
Lekker poppy, uptempo emo dus. Of electro-rock, maar het eerder genoemde hokje zal toch duidelijker zijn. Stukken met semi-acoustische gitaar, stukken piano, stukken viool, ondersteuning door keyboard, maar bovenal is er goed gekeken naar andere bands. Om nou te zeggen dat het zuiver plagiaat is, gaat veel te ver, maar duidelijk mogen zijn dat ze het goede van meerdere bands hebben geplukt. Verbaas je dus niet als je zo nu en dan een andere band denkt te horen. Eigenlijk wel zoals elke jonge band begint. Verdorie, ondertussen ben ik gewoon het hele emo gebeuren aan het verdedigen!
Gezien de flinke muzikale variatie op A Fever You Can't Sweat Out, is het slechts een kwestie van tijd voordat er een geheel eigen sound uitkomt. Nu had er door de producer zeker nog wat aan geschaafd en in geknipt mogen worden, maar duidelijk moge zijn dat P!ATD potentie heeft. Hopelijk krijgen (en nemen!) ze die kans, zeker nu de pers al massaal hun messen heeft geslepen. Er zit genoeg in om na de puberteit van deze band ook door het wat oudere publiek meer geapprecieerd te worden, maar als boyband zijn ze nu al geslaagd.
Label: Decaydance Releasedatum: 27 september 2005 Waardering:
Must See/Buy/DoAanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!
