Film: The Good Heart
Jacques (Brian Cox) is een kroegeigenaar op leeftijd die in het ziekenhuis belandt na zijn vijfde (!) hartaanval. Vriendelijk, aardig, beleefd en sociaal zijn termen die stuk voor stuk totaal niet op hem van toepassing zijn, integendeel zelfs. Zelf omschrijft hij zich als “a dirty old bastard with filthy habits”. Jacques deelt zijn kamer met de jonge, op straat levende Lucas (Paul Dano), die ontzettend dankbaar is voor het feit dat zijn zelfmoordpoging mislukt is. Wetende dat hij noch het eeuwige leven, noch vrienden of familie heeft en omdat hij koste wat kost wil dat zijn bar blijft bestaan, neemt Jacques Lucas onder zijn hoede en bij hem in huis, boven de kroeg. Mocht Jacques sterven kan Lucas de zaak overnemen. Jacques' plan verloopt voorspoedig: Lucas leert de kneepjes van het horecavak en de oude en de jonge man beginnen elkaar steeds meer te mogen. Als Lucas iets krijgt met April (Isild Le Besco) komt zowel de band tussen Lucas en Jacques als Jacques' opzet echter ernstig onder druk te staan. Jacques duldt geen vrouwen in zijn kroeg en huis en Lucas lijkt te moeten kiezen tussen Jacques en April.
Al in een van de eerste scènes van de tragikomische The Good Heart (die niet zwart-wit, maar wel donker-bleek is) wordt duidelijk dat regisseur Dagur Kári (die ook de prijswinnaars Dark Horse en Nói Albínói maakte) misère weet te combineren met de lichte kant van het leven. Een zuster verzorgt rustig neuriënd en zonder afschuw de polswond van Lucas, waardoor een fragment dat heel zwaar had kunnen zijn een gevoel van hoop en optimisme in zich heeft. Er zijn donkere tijden geweest en de wereld is een wrede plek, maar in de toekomst gloort hoop, dat idee.
De aantrekkingskracht van deze film komt voor een groot deel door de bijna betoverende rol van Dano (vanaf volgende week trouwens in een bijrol te zien in de actiekomedie Knight and Day, met Tom Cruise en Cameron Diaz). Dano's blik en houding (let op zijn handen!) maken Lucas een buitengewoon aandoenlijke figuur. Dit in grote tegenstelling tot de chagrijnige Jacques, die door Cox met overtuiging en liefde wordt neergezet. Le Besco houdt dit acteergeweld niet helemaal bij, maar blijft desalniettemin solide overeind.
Over het door Kári geschreven scenario zullen de meningen verdeeld zijn. De een zal klagen dat sommige wendingen er wel heel dik bovenop liggen terwijl de ander zal zeggen dat de balans tussen tragiek en komedie zeer bekwaam bewerkstelligd is. Beiden hebben gelijk. Voor de goede verstaander zullen een aantal plotontwikkelingen absoluut geen verrassing zijn. Hier hoeft echter niet al te zwaar aan getild te worden aangezien het gevoel dat de film wil oproepen minstens net zo van belang is als het verloop van het verhaal. Naast de grofheid van Jacques zorgen de kleurrijke, sitcomwaardige en totaal verlopen stamgasten voor komische scènes met bijvoorbeeld een gesprek vol eufemismen over hun beroep (“I'm not a whore, I'm a stimulator”) en een vrolijke verhandeling over de onmogelijkheid een vrouw te verrassen met bloemen als je bloemist bent.
Regisseur Kári brengt lichtheid en de zwaarte van het leven gebalanceerd samen in een nogal voorspelbaar maar vooral lief en mooi verhaal waarin zowel Cox als Dano een sublieme prestatie neerzetten. The Good Heart is een hoopvolle en sober in beeld gebrachte tragikomedie die meer verdient dan een geringe uitbreng in slechts drie steden (te weten Amsterdam, Den Haag en Nijmegen).
