CD: Surfer Blood - Astro Coast

Surfer Blood is een bandnaam die stiekem al veel verraadt over de stijl en herkomst van de groep. West Palm Beach in Florida is hun standplaats, een plek waar surfen op zijn zachtst gezegd geen uitzondering is. Met de albumtitel Astro Coast wordt nogmaals een linkje richting hoge golven gelegd. Zou de muziek dan ook meteen in de surfhoek vallen? Olijke Beach Boys klanken wellicht? Of iets totaal tegenovergesteld? De bandnaam bestaat namelijk ook nog half uit de term "Blood". Dit kan op donkere klanken duiden, zeker in combinatie met de albumhoes waarop een bloederige bek van een witte haai te zien is. 

Na een paar draaibeurten blijkt de plaat een combinatie van beide te zijn, een album dat twee gezichten heeft. Batman's The Joker in muzikale vorm, een grote grimas op zijn gezicht getekend, maar er schuilt venijn en duisternis in die lach. De debuutplaat van dit Amerikaanse kwartet laat dan ook vrolijke, makkelijke en opbeurende klanken horen, maar verscholen liggen diepe baslijnen, hoekige elementen en soms regelrechte zware, logge tracks. Een interessante combi die ervoor zorgt dat je de groep niet meteen in een hokje kan stoppen. Dit is ook meteen het mooiste aan de Astro Coast. Er schuilt variatie, spanning en originaliteit in, ondanks dat sommige tracks wel erg makkelijk lijken of in het gehoor liggen. Het laveert van The Shins, Weezer of The Beach Boys naar The Pixies en Sonic Youth. Surf-indierock met een rauw randje, als een surfplank met een flinke haaienbeet erin.

Een zomers en vrolijk klinkend drietal nummers trappen af. 'Floating Vibes' klinkt vrij braaf, maar die diepe, logge gitaar geeft het meteen dat donkere randje. 'Swim' neigt naar een rockende Beach Boys en laat ditmaal een huppelend gitaarloopje horen, maar ook deze track heeft een donkere zijde in de vorm van een hoekige en luide overgang. 'Take It Easy' klinkt easy en speels, een beetje als Yeasayer aan het strand. Later klinken er nog meer surfgitaren door in 'Neighbour Riffs'. De plaat kent echter ook enkele tracks waar de duistere kant eerst komt. 'Harmonix' gaat in tempo omlaag en de melancholieke stem van Pitts doet de rest. In 'Twin Peaks' toont de band zich van hun meest 'freaky' kant, waarin zowel de vocalen als de muziek staccato trekjes vertonen en worden afgemaakt door een intermezzo van jam- en schreeuwsessies. Het tweeluik 'Fast Jabroni' en 'Slow Jabroni' vormen het hoogtepunt van de schijf. Met 'Anchorage' en 'Catholic Pagans' wordt Astro Coast in stijl afgesloten. Een kwalitatief hoogwaardig album dat even moet groeien, maar steeds beter wordt. Na een paar draaibeurten is het zelfs verdomd lekker, zeker als de zon ook nog eens om de hoek komt kijken.