Film: Letters to Juliet
Sophie (Amanda Seyfried) en haar verloofde, de chef-kok Victor (Gael García Bernal), gaan op “pre-huwelijksreis” naar Verona, Italië. Victor houdt zich echter alleen maar bezig met het zoeken van de beste wijnen en truffels voor zijn nieuwe restaurant in plaats van met Sophie. Zij trekt dan maar haar eigen plan en belandt bij het huis van Julia (je weet wel, die van Romeo) waar tientallen brieven tussen de stenen van de muur steken. Ze komt erachter dat een groep vrouwen (“de secretaressen van Julia”) alle epistels beantwoordt en besluit hen te helpen. Als ze in de muur een brief vindt die al zo'n vijftig jaar oud is, besluit ze toch te antwoorden omdat ze zo geroerd is door het verhaal van tienermeisje Claire die niet voor geliefde Lorenzo durft te kiezen en terug naar vaderland Engeland gaat. Sophies antwoord is amper de deur uit of de inmiddels bejaarde Claire (Vanessa Redgrave) staat voor haar neus, begeleid door haar goed ogende maar cynische kleinzoon Charlie (Christopher Egan). Sophie en Claire mogen elkaar meteen en Sophie besluit haar te helpen zoeken naar haar oude liefde. Terwijl ze gedrieën de verschillende Lorenzo Bartolini's afgaan in de hoop de juiste te vinden, worden Sophie en Charlie langzaam maar onmiskenbaar tot elkaar aangetrokken.
Zoals het een romantische film betaamt, zijn er geen antagonisten aanwezig in Letters to Juliet. Alle karakters zijn aardig en sympathiek, ook de enigszins snobistische Charlie. Zijn hooghartigheid is namelijk niet meer dan een middel om een tegenstelling tussen hem en Sophie te creëren die gaandeweg het verhaal wegebt. De mooie Seyfried en Egan spelen het klassieke opposites attract-spelletje dan ook precies zoals de genre-conventies voorschrijven. Het leukste personage is zonder twijfel Victor, die helemaal opgaat in zijn vakgebied en het domweg niet kan helpen dat hij Sophie niet de aandacht schenkt die ze verdient. Bernal zet hem met veel drukte en enthousiasme neer als ware Victor een karakter uit een wat belegen Amerikaanse sitcom.
De andere noemenswaardig gespeelde rol - Seyfried en Egan zijn zeker niet slecht, maar helaas ook niet veel meer dan dat - is die van veteraan Redgrave, die ooit een Oscar won voor haar rol in een film getiteld Julia. Een aantal onderonsjes tussen Claire en Charlie is dientengevolge heel geestig, maar er zit niet genoeg humor in deze vooral op l'amour gerichte film om te kunnen spreken van een romcom. De licht verteerbare typisch Italiaanse muziek is net zo clichématig als de plot en de karakters, maar daardoor niet minder prettig. Dit geldt evenwel niet voor de sentimentele composities die in de serieuze scènes gebruikt worden. Deze zijn bijzonder drakerig en zullen alleen de bakvissen pur sang aanspreken.
De rol (nou ja, het is meer een cameo) van de echte Lorenzo Bartolini wordt gespeeld door de echte echtgenoot van Redgrave, Franco Nero. De twee ontmoetten elkaar eind jaren zestig op de set van de film Camelot, kregen in 1969 een zoon, gingen ieder hun eigen weg (zo had Redgrave vanaf de jaren tachtig tot halfweg de jaren negentig iets met James Bond-vertolker Timothy Dalton), kwamen weer samen en trouwden uiteindelijk in 2006, veertig jaar na hun eerste ontmoeting. Een kwestie van 'art imitates life' in plaats van andersom dus.
Vooral voor de liefhebbers van veel zwijmelarij is Letters to Juliet zeker een aanrader. Een dubbel liefdesverhaal waarvan het jonge paar aantoont dat je echte liefde kunt vinden als je het niet (meer) verwacht en het oudere stel laat zien dat ware liefde de tijd overwint. En voor degenen die echt dringend liefdesadvies nodig hebben, hebben we een doe-tip: Ga van de zomer naar Verona en stop je brief in Julias muur. De secretaressen van Julia bestaan namelijk echt en beantwoorden alles waar een postadres bijstaat!
