Film: Afterschool
Rob (Ezra Miller) is een enigszins teruggetrokken tiener die graag en vaak op het internet rondhangt. Hij heeft geen echte vrienden op de elite-kostschool waar zijn amper geïnteresseerde en ongetwijfeld ongeschikte moeder hem een paar jaar geleden heeft geplaatst. Als hij voor een video-opdracht een van de gangen van zijn school filmt, komen twee populaire rijkeluistweelingzusjes ineens en in totale paniek het beeld in. Robs camera legt de laatste momenten van de meisjes vast terwijl Rob zelf bij de meisjes gaat zitten. Een overdosis drugs is de oorzaak van hun dood. De schoolleiding vraagt Rob een herdenkingsvideo te maken met het idee het collectieve verwerkingsproces een duwtje in de rug te geven. Hoe goedbedoeld dit initiatief ook moge zijn, het leidt niet tot het gewenste resultaat. Integendeel zelfs, Rob treft vooral hypocrisie en verraad aan, zowel bij de volwassenen als zijn leeftijdsgenoten.
Het begin van Afterschool (uit 2008) zet meteen de toon met een aantal porno- en YouTube-filmpjes die door de protagonist bekeken worden. Deze nadruk op de vraag hoe de hedendaagse jeugd door internet wordt beïnvloed, is niet nieuw voor regisseur en scenarioschrijver Antonio Campos. Zo gaat een eerder werk van hem, de korte film Buy It Now, over een meisje dat via eBay haar maagdelijkheid wil verkopen. Dat Afterschool recht uit het hart van Campos komt, zorgt overigens naarmate de tijd vordert voor een soms wat onprettig bijsmaakje. Op die momenten lijkt de film namelijk meer een narcistische vorm van zelfbeklag met Rob als alter ego van de regisseur dan een aanklacht tegen een samenleving waarin drugsgebruikende en pornokijkende tieners worden volgestopt met Ritalin en psychologische bijstand genieten.
Het is gemakkelijk om te vergeten dat Afterschool een speelfilm is en geen documentaire. Dit komt vooral door de intrigerende cameravoering (cameraman Jody Lee Pipes laat veel dingen bewust buiten beeld gebeuren) en het gebrek aan opsmuk en vaart. Het komt ook door de jonge acteurs en hun ongekunstelde spel. Hoofdrolspeler Ezra Miller is simpelweg perfect als de met zichzelf en de wereld worstelende Rob. Zijn gevoel van leegte en zijn emotionele onvermogen worden pijnlijk treffend door Millers ogen en blik vorm gegeven. Addison Timlin is eveneens prima gecast als Amy, het mooie meisje waar Rob zich tot aangetrokken voelt. En ook op Jeremy Allen White als Dave, plaaggeest en kamergenoot van Rob, is niets aan te merken. Al stelt zijn rol in vergelijking met die van Miller niet zo veel voor. Dave is behoorlijk eendimensionaal en zou ook prima passen in een belegen tienerkomedie.
Alle acteurs zitten goed in hun rol, Miller voorop. Verder zorgen het puike camerawerk en het rustige tempo (waar overigens niet iedereen even blij mee zal zijn) ervoor dat je als kijker meer een fly on the wall-gevoel hebt dan het idee dat je naar een aantal acterende mensen zit te kijken. Jammer is de middelvinger die regisseur Campos lijkt te willen opsteken naar de mensen die hem in zijn jeugd gepest hebben. Het leidt tot een lichtelijk verbolgen ondertoon en dat heeft de verder prima film niet nodig.
