CONCERT: Sham 69 & The Bruiseheads
Maandagavond...zucht...normaal gesproken zoek ik het niet eens om op deze avond de deur uit te gaan, maar vanavond moet ik wel. In de Little Devil staat namelijk niemand anders dan Sham 69 op de bühne. Als dat geen reden is om de kisten aan te trekken en op maandagavond door de donkere straten van Tilburg te trekken, dan weet ik het ook niet meer.
Voor de punkleken onder ons: Sham 69 is één van de godfathers van het straatpunk- en Oi!-genre. Hoofdingrediënten van de sound van deze band: vrolijke, simpele melodieën met shout-alongs die er gewoon om vragen om meegezongen te worden. Al sinds de oprichting van de band in 1976 staat deze op eenzame hoogte als één van de vaandeldragers in het genre, samen met grootheden als Cock Sparrer en Cockney Rejects. Frontman Jimmy Pursey is een icoon in de punkscene, en hoewel de optredens van de band in zijn beginjaren berucht waren vanwege het geweld dat plaatsvond tijdens de shows heeft Sham 69 zich door de jaren heen altijd staande weten te houden. Iedere punk of skinhead heeft wel een cd van hen in de kast staan, en met name de oude nummers worden nog altijd veelvuldig gecoverd door nieuwe bands in het genre.
Het voorprogramma van vanavond wordt verzorgd door The Bruiseheads. Deze vierkoppige Oi!-band heeft net een nieuwe mini-cd uitgebracht genaamd Wasting away, en speelt vanavond een thuiswedstrijd in hun thuisstad. De band heeft een ouderwetse Oi!-sound, die af en toe doet denken aan de rauwere oudjes uit het genre (bijvoorbeeld een Condemned 84). Geen grote verrassingen, maar ze weten ondanks het gebrek aan show (jongens, jullie mogen gerust wat bewegen op dat podium) de aandacht van het publiek goed vast te houden. Een band met potentie, waar we ongetwijfeld nog meer van zullen horen.
En dan is het al tijd voor de hoofdact: Sham 69 live in de Little Devil, in waarschijnlijk de kleinste zaal waar ze de afgelopen tour hebben opgetreden. De verwachtingen van het publiek zijn echter redelijk laag voor aanvang van het optreden, en de sfeer die in de zaal hangt heeft iets weg van: "Ach, het is Sham, dus we zullen maar eens gaan kijken". De voornaamste reden hiervoor is het feit dat frontman Jimmy Pursey, ruim 30 jaar het boegbeeld van de band, door aanhoudende confrontaties met de andere bandleden in 2007 uit de band is gestapt / getrapt. Nieuwe zanger Tim V is nu alweer twee jaar de nieuwe frontman, maar voor de meeste fans is Pursey nog steeds het gezicht en de stem van Sham 69, en bovendien is het voor velen de eerste keer dat ze Tim aan de microfoon zien.
Achteraf is het maar goed dat de verwachtingen zo laag waren, want misschien dat dit daardoor wel één van de beste maandagavonden ooit voor de aanwezigen was. Hoewel het optreden aanvankelijk wat rustig begint, komt het publiek al snel los en wordt er al luidkeels meegezongen. De nieuwe frontman is totaal niet te vergelijken met Pursey, noch qua uiterlijk als de wijze waarop hij zich presenteert. Toch werkt het, en weet hij het publiek aan zijn kant te winnen, ook door zijn schitterende geouwehoer tussen de nummers door. Er worden enkele nieuwere nummer gespeeld, maar de hoofdmoot bestaat uit oude klassiekers. 'That’s life', 'Questions and answers', 'Ulster'…ze komen allemaal voorbij. Als de zanger aan het publiek vraagt of er mensen in de zaal zijn die Harry heten (waarbij iedereen meteen doorheeft dat 'Hurry up Harry' ingezet zal worden) lijkt het publiek zelfs even helemaal door het lint te gaan. Ook 'Borstal breakout' is een hoogtepunt, en als afsluiter van de avond wordt 'If the kids are united' nog even uit de hoge hoed getoverd.
Sham 69 leeft nog steeds en bewijst maar weer eens dat ze tijdloze muziek hebben geschreven die anno 2009 nog steeds staat als een huis. Voor mij was dit tevens de afsluiter van een gouden tijd voor een straatpunkfan als ikzelf, want wat zijn we verwend de afgelopen maand. Cock Sparrer, The Last Resort, The Adicts...ze hebben allemaal ons kikkerlandje aangedaan. Ik baal nog steeds dat het optreden van de 4 Skins afgelopen zaterdag in de Melkweg afgeblazen is (voor de organisatie van de Melkweg…het excuus 'er zijn niet genoeg kaartjes verkocht' gelooft dus echt niemand!), maar deze avond heeft mijn humeur wel behoorlijk goed gedaan. Zo'n maandagavond wil ik elke week wel...
