CONCERT: Cock Sparrer e.a.

Toen ik aan het begin van dit jaar ergens las dat Cock Sparrer naar Nederland zou komen, ging ik compleet uit mijn dak. Voor degenen die niet bekend zijn met de band: vergeet alles wat je denkt te weten over punk en gooi Shock Troops in je cd-speler. De band, die al bestaat sinds 1974, is misschien wel één van de meest invloedrijke punk/streetpunk/oi! (ja, wat is het nou eigenlijk?)-bands die er bestaan. De pakkende deuntjes, de simpele teksten (zonder dat ze belachelijk worden)… als je ook maar een beetje in de punk zit, dan ga je overstag voor deze vijf gasten. Fuck The Sex Pistols… Fuck The Ramones… hier is Cock Sparrer!

Het is echt heel erg lang geleden dat ik zo naar een optreden heb uitgekeken. Al vanaf het moment dat ik de kaartjes in mijn handen had, heb ik de dagen afgeteld tot deze avond. Al maandenlang heb ik de cd’s van de band in de auto opstaan (en nog steeds krijg ik kippenvel van de nummers). Het optreden is al ruime tijd uitverkocht, dus de Melkweg staat vanavond echt stampend vol met punks, skins en rockers van alle leeftijden. Maarrr… we moeten even geduld hebben, want er is een behoorlijk uitgebreid voorprogramma opgezet om de tijd te vullen tot het grote optreden.

Natuurlijk ben ik weer 'fashionably late' en de eerste twee bands (G.O.H. en Funeral Dress) mis ik dus in zijn geheel. Ik nodig dan ook de lezers van deze review uit hier iets over te vertellen bij de reacties onderaan. Ik maak wel even van de gelegenheid gebruik om nog even te zeiken. Ik ben de avond rustig aan begonnen met cola en nu ben ik misschien verwend, maar de glazen die ze in de Melkweg schenken zijn echt belachelijk. Ik denk dat er drie slokken inzitten en dan schat ik het al ruim. Mensen van de Melkweg: dat jullie meer dan twee euro vragen voor een glas drinken is tot daar aan toe, maar kom op… gebruik dan wel even normale glazen. Het bier schenken ze nog wel in redelijke glazen, hoewel vijf euro voor een halve liter nou ook weer niet bepaald voor niks is. Maar goed… de bands…

Middle Finger Salute maakt vrolijke punk, die af en toe tegen de poppunk aanhikt zonder dat dit echt begint te irriteren (voor poppunk moet je niet in de Melkweg zijn vanavond natuurlijk). Ik begrijp dat ze uit Engeland komen, wat me verrast, want de sound is behoorlijk Amerikaans. Een leuk optreden, maar afgezien van een paar fans weet de band het publiek niet bijzonder te boeien.

The Agitators uit België hebben al een behoorlijke naam opgebouwd in eigen land, maar ook in Nederland treden de mannen regelmatig op. Deze skinheads maken behoorlijk vrolijke straatpunk/oi!. Ergens doen ze me denken aan bands als de oude Dropkick Murphys en Street Dogs (zonder de folk-invloeden) en Discipline, maar de band heeft toch een voldoende eigen sound om niet weggeschreven te worden als een kopie van deze bands. Een leuk optreden.

East End Badoes uit Engeland kende ik nog niet. Deze band maakt simpele oi! volgens het boekje. En ik moet zeggen… het klinkt lekker. Voor mij is dit de verrassing van de dag en ondanks dat de zanger heel erg zijn best doet om elke cliché pose die hij kent te laten zien op het podium, staat het optreden als een huis. Je moet er van houden, maar ik ga de cd van deze slechteriken uit East End zeker aanschaffen.

Peter and the Test Tube Babies behoeft geen introductie. Deze oude punkband draait ook alweer een jaar of dertig mee en de meeste punks en skins hebben wel een paar cd’s van deze gasten in hun kast staan. Ik heb ze nog nooit live gezien, dus ik ben erg nieuwsgierig. En eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat ik van het resultaat moet vinden. Van de ene kant vind ik het namelijk nogal tam. Tussen de nummers zitten soms pauzes van een paar minuten en het optreden vlamt gewoon niet echt. Van de andere kant vermaak ik me eigenlijk ook wel opperbest en nou ja… het zijn toch een hoop klassiekers die de revue passeren. Met name het publiek vooraan in de zaal vermaakt zich opperbest en zingt ook alle nummers mee. Bij de klassieker 'Banned from the pubs' komt de rest van de zaal ook even los en ikzelf vind het super om 'Blown out again' een keer live te horen.

En dan is het tijd voor het hoogtepunt… Cock Sparrer, live in Amsterdam. Het is ongelooflijk hoe erg er naar dit moment is uitgekeken door iedereen. Bij alle optredens waar je de afgelopen maanden kwam (en die een beetje in hetzelfde genre lagen), hoorde je mensen praten over dit concert. Als er tussen de concerten door nummers van Cock Sparrer gedraaid werden, begonnen mensen spontaan mee te zingen. Hoewel de band altijd een redelijke fanbasis had, heb ik er mij de afgelopen maanden echt over verbaasd hoe populair deze 'oudjes' eigenlijk zijn. En ook bij een jong publiek! De lichten gaan uit, de intro begint te spelen en in heel de zaal voel je de spanning…

Kippenvel bij de eerste noten van 'Riot Squad'. Het publiek komt meteen los bij één van de beste nummers van de band. Van voor tot achter wordt er meegezongen. Zoals dit gaat bij elk Cock Sparrer-optreden trapt de band af met enkele klassiekers. Zo volgen meteen 'Watch your back' en 'Working'. Hoewel de mannen eigenlijk vrij weinig doen op het podium, en de show behoorlijk sober is, hebben ze het publiek zo op hun hand. De nummers zijn gewoon zo catchy dat je wel mee moet doen. Daar komt bij dat de band zelf duidelijk geniet van het optreden. Zoals altijd eigenlijk. Cock Sparrer treedt maar enkele malen per jaar op, maar op deze zeldzame gelegenheden merk je ook echt dat ze het leuk vinden om op te treden. En dat enthousiasme slaat ook over op het publiek.

Anderhalf uur lang worden alle klassiekers van de band aan het publiek voorgeschoteld. Hierbij wordt er goed afgewisseld tussen oud en nieuw materiaal. Uiteraard worden er enkele nummers van hun laatste cd Here we stand gespeeld (een droom die twee jaar geleden uitkwam overigens… een nieuwe Cock Sparrer-cd). Het accent ligt echter toch op de oude live-krakers. Ultieme uitblinkers, naast de opener 'Riot Squad', zijn zoals altijd 'Take em all', 'England belongs to me' en 'Running riot'. En alles wordt woord voor woord meegezongen door de hele zaal. Als verrassing hebben ze ook nog even 'Droogs don't run' ingebouwd in 'Teenage heart' en spelen ze onverwachts 'Bird Trouble'.

Als dan uiteindelijk het laatste nummer 'We're coming back' wordt gespeeld, dringt het tot iedereen door dat het voorbij is. Anderhalf uur lang hebben we genoten, maar het hadden ook gerust drie uur mogen worden. Voor mij, en gezien de reacties in het publiek ook voor veel anderen, was dit het concert van het jaar. Mensen, deze band moet je gehoord en gezien hebben! 'We're coming back'… als ze dat dan maar heel snel doen, want ik kan niet wachten om ze nog eens te zien. Schor, voldaan en met een verstuikte enkel door een misstapje vooraan bij het podium begeef ik me naar huis, om de komende week nog na te genieten van een prachtige avond. Misschien toch maar naar London volgend jaar… en Leipzig en Kopenhagen… en misschien ook wel Parijs en Venetië…