Film: Flightplan
Tijdens de vlucht van Berlijn naar New York vallen moeder en dochter in slaap, en als Kyle wakker wordt, zit Julia niet in haar stoel. Lichtelijk verontrust vraagt ze aan de medepassagiers (o.a. Peter Sarsgaard) of zij haar hebben gezien, maar die weten van niets. Ook de stewardess heeft niets gezien en Julia's naam staat niet op de passagierslijst. Op elf kilometer hoogte met 400 mensen in de buurt is een meisje ogenschijnlijk spoorloos verdwenen. De piloot (Sean Bean) wordt erbij geroepen en als die hoort over de recente dood van Kyles man, slaat paranoia alom toe: de crew twijfelt aan Kyles verstand, Kyle verdenkt crewleden en passagiers van ontvoering en ook de kijker gaat zich afvragen of Kyle zich haar dochtertje niet heeft ingebeeld en wij haar alleen door haar ogen hebben kunnen zien.
Gelukkig is er meer aan Flightplan dan alleen deze paranoia - films waarbij de hoofdpersoon geen betrouwbare verteller blijkt, zijn er de afgelopen tijd genoeg gemaakt en dit interessante gegeven is daarmee jammer genoeg tot een simpel trucje verworden. Zonder de vraag of Julia ooit aan boord is geweest te beantwoorden, neemt de film ons mee in Kyles zoektocht, die haar van de cockpit tot de bagageruimen en van first class tot de electronicaruimte voert. Omdat Kyle vliegtuigingenieur is en een van de ontwerpers van dit model, valt er een nog sterkere verdenking op haar.
De 'onthulling' van wat er nu werkelijk aan de hand is wordt natuurlijk zo lang mogelijk uitgesteld, en deze spanning is de kracht van de film. Wat tot dat moment aan de verbeelding van de kijker werd overgelaten wordt ingevuld, en dit kan natuurlijk alleen maar tegenvallen. Dit is een gebrek van dit type films en kan de makers niet echt kwalijk worden genomen.
Een ander intrigerend punt is dat alles zich in een beperkte ruimte afspeelt. Wat teleurstellend was aan bijvoorbeeld Red Eye en Saw is dat de makers zich buiten dat vliegtuig en die badkamer begaven, waardoor de claustrofobische werking werd opgeheven. Flightplan doet dat wel goed: gedurende de vlucht kunnen ook wij geen moment van boord.
Jammer is wel dat je achteraf niet te veel over de plot moet nadenken. Hij is ingenieus in elkaar gezet maar uiteindelijk iets te afhankelijk van toevalligheden om geloofwaardig te zijn. Niet dat dit alle plezier verpest, want Jodie Foster maakt veel goed in haar sterke hoofdrol (haar eerste sinds Panic Room). Ze is geloofwaardig in alle emoties van haar personage, verdriet, woede, verslagenheid, angst, twijfel, machteloosheid - gelukkig geen hysterie, want niets kan een film zo grondig verpesten als een hysterisch hoofdpersonage.
Kortom, sit back and enjoy the flight.
Label: Buena Vista Première: 10 november 2005 Kijkwijzer:
Waardering:
Must SeeAanraderRedelijkTsjaa...Stay away!
