CD: Razorlight - Up All Night

Het verhaal gaat dat kaarten voor de allereerste 'single releaseparty' van Razorlight voor exorbitant hoge bedragen van hand tot hand gingen via eBay. Let wel, dat was nog voordat debuutalbum 'Up All Night' uit was gebracht!

Je kunt dus wel stellen dat we hier (weer eens) met een regelrechte hype te maken hebben. En dat voor een band die pas in 2002 bij elkaar kwam. Opgericht door Londenaar Johnny Borrell en Björn Ågren uit Zweden, later aangevuld met Christian Smith-Pancorvo en Carl Dalemo, een vriend van Ågren.

Wie het optreden van deze vier heren op Lowlands heeft gezien zal waarschijnlijk gelijk aan The Strokes hebben gedacht. Een naam die vermoedelijk in elke recensie van dit album terug zal komen. Net zoals die van Franz Ferdinand trouwens, dan hebben we die band ook maar vast genoemd...


De vergelijking met The Strokes is in het geval van Razorlight helemaal zo gek nog niet. Wie het intro van Rock n Roll Lies hoort, zal zelfs denken dat Julian Casablancas & co daadwerkelijk een plekje hebben weten te veroveren op 'Up All Night'.

De overeenkomst met The Strokes houdt echter niet op bij één introotje. Razorlight is namelijk in feite niets meer, maar vooral ook niets minder, dan de Britse tegenhanger van The Strokes. Met die toevoeging dat 'Up All Night' net even wat frisser klinkt dan Strokes' debuutplaat 'Is This It'. Jawel, je leest het goed.

Natuurlijk moet er vermeld worden dan zonder het album 'Is This It' deze debuutplaat van Razorlight misschien wel nooit gemaakt was. Wat dat betreft gaan dan ook alle credits naar de Amerikaanse pop/rock 'n rollband (hoewel die op z'n beurt natuurlijk ook weer door de nodige oudere bands beïnvloed was). Razorlight stelt daar, drie jaar na dato, echter een album tegenover dat net wat pakkender is, net dat beetje extra heeft en kortom dus gewoon net wat beter is.

Wat dan dat beetje extra is? Moeilijk te omschrijven. Het gevoel dat je een cd wel kunt blijven luisteren, dat je bij een couplet al vol wordt gepompt met spanning wat er vervolgens in een ontzettend goed refrein er helemaal uitkomt: zoiets. Een laagje muzikale magie, waardoor je bijna gedwongen wordt om alle popcliché's uit de kast te trekken in een recensie als deze. 'The Next Best Thing In Rock 'n Roll', 'Jonge honden met branie' en 'Redders van de hedendaagse popmuziek': Razorlight is het allemaal.