CD: Fatboy Slim - Palookaville

Noud de Greef (gr8w8)
Het eerste nummer laat al meteen merken dat Fatboy Slim niet onherkenbaar veranderd is. Zijn stijl is ook op dit album duidelijk aanwezig. Een sampeltje uit Signs van de Five Man Electrical Band, welke eindeloos herhaald wordt. Verder een krakerige piano met een beat eronder. Het is Fatboy Slim, maar dan wel een slechte imitatie. Te veel herhaling, waar is de rest van het nummer? Na een paar keer wordt het simpelweg vervelend. Subtiliteit is ver te zoeken. Vergelijk het met een nummer wat in je hoofd zit, maar er niet meer uit wil. Je weet alleen het refrein, maar hoe ging het nou verder? Overal hoor je dat liedje in, naar welke andere muziek je ook luistert. En dat dan op een CD. Gelukkig komt daarna een agressiever nummer, genaamd Slash Dot Com, ook niet verschoont van een eindeloze herhaling van hetzelfde zinnetje, gelukkig is het hier net iets minder vervelend. Helaas lijkt het meer op een nieuwe versie van de bekende Rockafeller Skank.

Fatboy Slim

De rest van de CD heeft gelukkig wat meer zanglijnen. Op zowel Wonderful Night als The Journey valt Lateef van Latyrx te horen. Mooie stem heeft ie. Een beetje te vergelijken met Lou Bega, maar dat kan ook door de lekkere ritmes van de nummers komen. Smooth, lekkere rustige nummers. Dat is nu juist het probleem van deze plaat. Hij is zo mat. Er zijn, op het agressievere eerder genoemde Slash Dot Com, geen echte uithalen te vinden. Het album is eerder rustige mix van poprock met een stevige lounge beat eronder, om het vrij oneerbiedig te zeggen. Of je dat nou negatief ziet voor lounge of voor Fatboy Slim, het klopt niet. Push And Shove is daar een goed voorbeeld van. Wel gitaar en bas, die veelbelovend beginnen met een leuke loop, zang komt erbij, maar dan blijft het eigenlijk hangen in de intro. Er komt lang geen versnelling en als ie wel even komt is ie maar van korte duur. Fatboy is zijn speed kwijt.

Fatboy Slim

Het kan natuurlijk ook zo zijn dat hij een andere weg is ingeslagen en de vergelijkingen met eerder materiaal overbodig zijn. Op zich is het wel een lekker plaatje. Het is overduidelijk Fatboy Slim, zoals gezegd, maar dan wat rustiger. De nummers zijn meer één geheel, zoals Jin Go Lo Ba. Lekker samba ritme, maar het gaat allemaal netjes in elkaar over en mist het echte up-tempo. Duidelijk meer een relax plaat. En dat ben je niet gewend. Een nummer als Song For Chesh heeft dan ook nog eens een onmiskenbare lounge beat, waarmee deze plaat toch echt een achtergrondplaatje wordt, in plaats van een feestplaat. Tenzij je een zit-en-praat feest hebt uiteraard. En bij een loungeplaat hoort een makkelijke cover, geheel in stijl van de huidige generatie DJ´s. Nauwelijks gewijzigd komt Steve Miller’s The Joker voorbij deinen. Te makkelijk, maar wel… relaxed.