Geschokt
Politici zijn het veel te vaak en veel te snel. Al word je 138, je overlijden komt alsnog onverwacht en heeft weer schok tot gevolg. Toch was ik, en velen met mij, afgelopen week redelijk geschokt.
2012 was geen vrolijk jaar, maar qua demonstraties, burgeroorlogen en bloedige tyrannie dachten velen dat het niet heel veel erger kon dan 2013. Toch wisten ordetroepen in Kiev in één klap alle protesten van vorig jaar naar de kinderspeelzaal te verwijzen.
Een klap die op internet te zien was, inclusief gruwelgeluiden en achter inadequate schilden schuilende wanhopige demonstranten. Een internationale storm van kritiek volgde op de meer dan honderd doden in één trieste dag.
Inmiddels weten we dat er concrete resultaten zijn: Timoshenko is eindelijk weer vrij en de president is (min of meer) opgehoepeld. Toch is de huidige golf aan (dodelijke) protesten slechts één van de interne crises sinds het uiteenvallen van de Sovjet-Unie.
Het land is praktisch 50/50 tot op het bot verdeeld, qua cultuur, religie, taal en woongebieden. De helft Oekraïener, de andere helft Rus. Al komt er nu een stabiele regering die op Oekraïense leest is geschoeid, dan voelt in no time het Russische gedeelte zich achtergesteld en niet serieus genomen.
De vraag is dan of we niet beter met z'n allen gewoon een nieuwe atlas kunnen aanschaffen met Soedan én Oekraïne opgedeeld in de aparte bevolkingsgroepen die die landen al decennia in tweeën delen.
Of het wenselijk is en zonder burgeroorlog of heftige bemoeienis van Rusland of het Westen überhaupt haalbaar is, daar heb ik geen idee van.
Wel vermoed ik dat ook een nieuwe regering die opnieuw maar de helft van het volk vertegenwoordigt, geen permanent antwoord kan zijn op de crisis die afgelopen donderdag honderd onnodige levens kostte.
