Ik wil geraakt worden

Het mooiste televisiemoment dat ik me kan herinneren van de afgelopen jaren was de recordsprong van Felix Baumgartner. Vooraf, en misschien achteraf ook wel, klinkt het als een weinig spectaculaire gebeurtenis: een man stijgt op met een heliumballon en uren later springt hij naar beneden. Toch heb ik toen echt elke minuut in spanning meegeleefd. Ik was toen ook Frontpage-crew en ik heb meegeschreven. Dat hielp toen misschien ook wel wat bij het in stand houden van die spanning.

Eigenlijk was dat een behoorlijk triviale gebeurtenis, maar het fantastische ervan sprak zo enorm tot de verbeelding. Man, ballon, parachute, zwarte lucht. De rand van de ruimte. Geweldig.

Bijna elk weekend help ik de Frontpage van FOK! door nieuws te posten. Soms schrijf ik zelf wat, maar meestal zet ik feeds door. Dat betekent dat ik de nieuwsoverzichten van persbureaus Novum en het ANP bijhoud en die berichten op de Frontpage plaats waarvan ik denk dat ze nieuwswaardig of anderszins interessant genoeg zijn. In het weekend gebeurt er alleen meestal niet zo heel veel, dus de meeste berichten die ik in het weekend plaats zijn saai: Syrië, Irak, stakinkje misschien, brandje, ongelukje, dat soort dingen.

Zwarte Piet heeft nog wel wat opgeleverd de afgelopen weken. De discussie spreekt aan, irriteert zelfs en daar kunnen we prima op meeliften. Het gaat nergens over natuurlijk, maar men maakt zich er boos over, dus posten we het. En niet onbelangrijk: het scoort lekker.

En dan is het weer zondag. Ik kom elke zondag in de nieuwsfeeds ongeveer hetzelfde bericht tegen: zoveel doden bij aanslagen in Irak. Ik weet dat eigenlijk niemand meer geïnteresseerd is in aanslagen in Irak. Zelfs Novum en het ANP niet. De enige reden dat die berichten in de feeds staan is omdat er op zondag weinig ander nieuws is. Zondag is komkommerdag. Dus dan maar aanslagen in Irak. De aanslagen in Irak vinden niet alleen op zondag plaats, maar alleen op zondag is er nieuws over. Dat zegt genoeg.

Berichten over aanslagen in Irak worden amper gelezen. Waar een bericht over een willekeurige bekendheid meestal zo’n zevenduizend views of meer scoort, doet een dagverslag van de Iraakse ellende een view of zeshonderd. Niet omdat het niet erg is, maar omdat we het gewend zijn. We zijn gewend dat er tientallen mensen doodgaan door vrij zinloos geweld.

Tientallen doden in Irak is alleen nieuws als er weinig anders te melden is en zelfs dan is de interesse minimaal. Elk weekend zie ik weer zo’n zelfde bericht in de nieuwsfeed staan en vraag ik me af of ik het nog moet plaatsen. Elk weekend weer denk ik weer: ‘kom op man, het zijn wel mensen hoor, die dood zijn’. En ook bij mij leeft die gedachte een seconde of drie. Ik plaats het, want ik weet dat dit echt heel erg is en daarna ben ik het weer kwijt. Soms probeer ik nog wat extra aandacht te genereren met een wat meer aansprekende titel, maar het resultaat blijft hetzelfde. Een enorme berg lijken is nu eenmaal niet per definitie nieuws.

Dus wat is nieuwswaarde? De omvang van de ellende doet blijkbaar niet ter zake. En daar wordt het massale cynisme duidelijk. Nieuws hoeft namelijk niet per se groot te zijn, maar het moet origineel zijn. Als gezinsmoorden wat vaker voorkomen, dan posten we er uiteindelijk ook alleen op zondag nog een berichtje over.

Vraag het jezelf af: wat is nou eigenlijk nieuwswaardiger? ‘Tientallen doden bij aanslag op markt’ of ‘Man springt uit ballon’? Ik kan tot mijn spijt niet anders zeggen dan dat de ballonman het wint van het ongelofelijke drama waarmee de Iraakse bevolking dag in dag uit geconfronteerd wordt. Dat maakt mij net zo’n cynische klootzak als u, de lezer.