De muziek uit... Mario & Luigi: Dream Team Bros.
In 'De muziek van...' schrijft collega Faux. over muziek uit games. Elke keer komt er een andere track uit een andere game aan bod. Deze maand is het de beurt aan zomerhit Mario & Luigi: Dream Team Bros.
Mario & Luigi: Superstar Saga gaat voor mij de geschiedenis in als het allereerste spel dat ik speelde. In tegenstelling tot veel anderen ben ik niet opgegroeid met Super Mario Land, Ocarina of Time of Donkey Kong. De spellen waar ik nostalgische gevoelens voor koester kwamen velen jaren later. In 2003 maakte de wereld kennis met Superstar Saga en deze zomer, een decennium later, verscheen het vierde deel in de serie: Dream Team Bros. Hoewel het bivakkeren in Bowser weinig indruk op me had gemaakt opende ik met frisse moed het spel en begon met spelen. Al vrij snel was ik verkocht en stortte ik me vol overgave in het avontuur van Dream Team Bros. Het speelt zich af op het Pi'illo Island en zoals de woordspeling in de naam al doet vermoeden draait alles op dit eiland om kussens, slapen en toerisme. Ervaren Mario-spelers zullen gelijk de link leggen met Super Mario Sunshine, maar dat is een vergelijking die niet helemaal opgaat. Het is een wereld zoals geen ander, eentje die gelijk opvalt door het unieke sfeertje dat Nintendo heeft weten te creeëren. Toegegeven, het verhaaltje is flinterdun, maar de sfeer, uitstraling, humor en uiteraard muziek van het eiland zijn tiptop in orde.
Het verhaal laat zich makkelijk (en zonder spoilers) samenvatten: de oorspronkelijke bewoners van het eiland zijn opgesloten in kussens door de grote gemene heks Antasma. Aan Mario en Luigi de taak om hen en Princess Peach, die toch ooit eens een keertje niet ontvoerd zou zijn, te redden. Anders dan in andere delen is de hoofdrol in dit spel voor Luigi weggelegd. Hij bezit over de unieke gave om een portaal te openen naar de Dream World, de wereld waarin de Pi'illo opgesloten zitten. En hier wordt het voor mij interessant: elk gebied beschikt over haar eigen Dream World, waarin de muziek in geremixte vorm te beluisteren valt. De achtergrondmuziek wordt dromiger gemaakt, maar in elk gebied gebeurt dat op zijn eigen manier. Zo zou de Dream World-versie van het vreedzame Mushrise Park prima door kunnen gaan als kinderslaapliedje. De Dream World-versie van het ijzige Mount Pajamaja daarentegen klinkt griezelig en bijna hysterisch. Dit maakt de Dream World weer net een tikje interessanter, want laten we eerlijk zijn, over het algemeen laten we ze liever links liggen.
Mijn favoriete muziek uit Dream Team Bros. is ook een Dream World-soundtrack. Sterker nog, het is de allereerste. Na slechts een halfuur spelen werd ik in Luigi's droom gezogen en kreeg ik een muzikale klap in het gezicht. Dreamy Castle Rendezvous, zoals de muziek heet, laat je kennismaken met de wereld waarin het spel zich afspeelt op een manier die zelfs Superstar Saga niet weet te overtreffen. "Welkom op Pi'illo Island, de meest bijzondere wereld waar je ooit een voet op hebt gezet", schreeuwt de muziek. Je weet onmiddellijk wat je te wachten staat. Een wonderlijke wereld met persoonlijkheden die nog nooit zo persoonlijk zijn geweest. Met steden die nog nooit zo echt en op het zelfde moment onwerkelijk hebben gevoeld. Bewoond door inwoners die een zuivere glimlach op je gezicht toveren. Toch laat de muziek je ook aan de verdrietige ondertoon van het spel snuffelen: al vroeg wordt duidelijk hoe verlaten Luigi zich heeft gevoeld, in de schaduw van zijn succesvolle broer. Dream Castle Rendezvous is echt, écht een geweldige soundtrack. Het is zo vrolijk, zo treurig, zo energiek, zo deprimerend. Het is een soundtrack die herinneringen met zich meesleurt: vakantie, de zomer, mijn beste vriend. Maar bovenal is het dromerig en dat is tenslotte waar Dream Team Bros. om draait.
Wie Mario & Luigi: Dream Team Bros. nog niet in huis heeft gehaald krijgt bij dezen van mij het advies om vandaag nog het spel aan te schaffen. Hoewel ik me kan vinden in de kritiek rondom de Dream Worlds en langdradigheid, maakt de humor, sfeer en uitstekende gevechtsgameplay dat ruimschoots goed. De muziek krijgt naast veel lof ook een eervolle vermelding wegens de kleine referenties naar eerdere Mario-spellen. Wie zijn oren goed opent zal na zorgvuldig luisteren muziek horen die verdacht veel doet denken aan onder anderen Geno's Forest Maze en de Oho Oasis. Yoko Shimomura, mijn huwelijksaanzoek is onderweg.
