De muziek uit... Sonic Chronicles
In 'De muziek uit...' schrijft collega Faux. over muziek uit games. Elke keer komt er een andere track uit een andere game aan bod. Dit keer is het een track die... niet aan alle verwachtingen zal voldoen.
In De muziek uit behandelen we zoals gezegd de hoogtepunten van het rijke aanbod aan gamemuziek. Van deze muziek zijn we gewend dat ze het spel verrijken, de protagonist karakter geven en de gamewereld doen opleven. Wie kan zich de Gerudo Valley voorstellen zonder de gitaren op de achtergrond? Wie denkt niet gelijk aan het Main Theme van San Andreas bij het opstarten van de Playstation 2? De echte klassiekers worden door de internetcommunity geremixt en schoppen het tot een georkestreerde uitvoering, erkend door de gemeenschap als muziekstukken die zich kunnen meten aan de grote meesterwerken van vroeger. Toch zie je hier en daar een uitglijder. Soms ben je de enige die het vindt, soms vinden iets meer mensen de muziek van een game wat tegenvallen. Soms moet je er even aan wennen, en soms snap je na de vijftiende keer luisteren nog steeds niet welk stuk nageboorte dit in vredesnaam heeft goedgevonden. Dames en heren, mag ik u voorstellen aan de soundtrack van Sonic Chronicles: The Dark Brotherhood.
The Dark Brotherhood werd in 2008 gelanceerd voor de Nintendo DS. De RPG is ontwikkeld door Bioware, bekend van Mass Effect en recent ook Dragon Age. SEGA had al een tijdje last van een twijfelachtige reputatie en was druk aan het experimenteren met nieuwe ideeën. Vooral Sonic was hier het slachtoffer van: na eerst aan de wereld te zijn voorgesteld als part-time weerwolf mocht ie in The Dark Brotherhood aan de slag als RPG-held. Een dikke middelvinger naar iedereen die Sonic het liefst zag als de bliksemsnelle egel van vroeger. Het spel werd met een collectieve 'meh' ontvangen door critici. 't Was niet slecht, maar je steekt liever je tijd in iets anders. En als je het dan toch speelt, dan bij dezen het advies om de oordoppen en koptelefoons thuis te laten. Of, nog beter: het geluid van je DS permanent op mute. De sountrack van The Dark Brotherhood is afstotelijk. Het doet écht oprecht pijn aan je oren. De bliepjes en ruis doen denken aan het gepeste kind op school, met een kop vol puisten waar eens in de zoveel tijd als een geiser gal uit spuit. Zelfs als je probeert de schoonheid in de 'muziek' te herkennen, breek je na maximaal twee minuten je missie af. Een verkrachting van alles wat een RPG-soundtrack had kunnen zijn en zo hilarisch slecht dat je het als wekkeralarm van je ex zou instellen. The Dark Brotherhood klinkt als NES-game die hevig heeft moeten bezuinigen op het audiobudget. In plaats van violen, piano's en andere instrumenten mag je het doen met 8 bit-bliepjes. Daar is op zich niets mis mee, mits het spel van voor 1990 komt en gepaard gaat met goede gameplay. Aan beide voorwaarden voldoet dit Sonicspel niet. Waarom maken ze niet gebruik van de mogelijkheden van de DS-speakers? Al zoveel spellen hebben bewezen dat er aan gamemuziek geen beperkingen zitten, zeker op de Nintendo DS niet. Waar gamemuziek als primaire taak heeft je te betrekken in het spel, raakte ik bij The Dark Brotherhood zo afgeleid dat ik me afvroeg onder wiens toeziend oog deze soundtrack gepubliceerd is. Het maakt het gehele spel ongeloofwaardig.
Amy in gevecht
Ik zal je zeggen dat ik het lastig vond om de allerlelijkste track uit te kiezen. De keuze is uiteindelijk gevallen op een gedeelde laatste plaats voor Central City en Mini Boss. Central City klinkt als Mario Paint. Je zusje op Mario Paint. Of nee, Twitch Plays Mario Paint. Het klinkt alsof het volstrekt willekeurig in elkaar gezet is door verschillende mensen: ieder leverde afzonderlijk een eigen audiospoor, die vervolgens op elkaar werden gezet. Kennis van componeren of ritme was geen vereiste. Wat je dan krijgt zijn bliepjes en MIDI-geluidjes die niet eens hun best doen om een verhaal te vertellen. 't Is maar goed dat de gameplay van The Dark Brotherhood toch niet zo sterk is, anders had Central City dat ook nog meegenomen in haar storm van destructie. Mini Boss is minstens zo erg. Het gaat ongeveer zo: DUDUDUDUDU BOEM BAF KLETSJ BOEM BOEM IEEEEEEH BOEM BOEM BOEM BAM KRRRRRG KRRRRRG BOEM BOEM PAM PAM PAM. Er zit geen enkele structuur in en het enige wat je hoort zijn keiharde drums, gitaren en nog wat verdwaalde special effects. Het is dan ook zonder meer een zegen dat de track niet langer dan een minuut duurt. Ik koester het idee dat de componist zo schrok van z'n eigen werk dat hij het maar heeft laten liggen, om zich vervolgens terug te trekken in foetushouding in het hoekje van de kamer.
Gamemuziek hoeft niet perfect te zijn. Integendeel zelfs, soms heeft het juist z'n charme als het wat ongelukkig uit de speakers komt. De soundtrack van Sonic: The Dark Brotherhood is echter lui, ongeïnspireerd en abstract gejengel. De achtergrondmuziek lijkt willekeurig aan werelden en onderdelen gekoppeld te zijn, waardoor elk gebied exact even lelijk klinkt. Hoewel gamemuziek ondergeschikt is aan gameplay geeft SEGA een duidelijk signaal af: The Dark Brotherhood is een probeerseltje dat z'n bètaperiode nooit ontgroeid is. Slechts aan te raden voor die-hard Sonicfans die bij voorkeur doof zijn.
