Alles kwijt
Lance Armstrong is door zijn oud-ploeggenoten, in die zin ook wel bloedbroeders te noemen, verraden. Zo zie ik het tenminste. Als je als collectief ervoor gaat om het wielrennen te domineren door middel van structureel dopinggebruik, moet je daar ook als collectief achter blijven staan. Een mes in de rug, of een stok tussen de wielen, van je oud-collega steken, dat is misschien nog wel laffer dan met doping rijden en nooit wat zeggen. Maar ik zeg misschien, want ik weet het niet meer. Ik ben mijn mening over doping en wielrennen kwijt.
De kans is aanwezig dat Armstrong zijn zeven Tourzeges in moet leveren. Wellicht moet dan zelfs het prijzengeld retour en dan bestaat er geen Lance Armstrong meer in de wielerboeken. Ja, een gewonnen wereldkampioenschap en vast nog wat andere prijzen, maar het merendeel is hij kwijt. Dan ben ik ook heel wat kwijt, want ik keek al die jaren. Daarover schreef ik anderhalf jaar geleden dit: “Armstrong staat voor mij zo ongeveer gelijk aan het begrip wielrennen. (...) Als Armstrong daadwerkelijk doping heeft gebruikt, kan mijn hele -passieve- wielerleven de prullenbak in.” Want zo zag ik het toen: als Armstrong niet meer de kampioen is van die jaren, wie dan wel? Iedereen gebruikte. Dan heb ik dus voor niets zitten kijken.
Inmiddels ben ik aardig bijgedraaid wat dat betreft. Ik heb eigenlijk al gewoon weer zin in het nieuwe wielerseizoen en al helemaal in de jubileumeditie van de Tour, waarin heel wat mooie etappes zullen zitten. Misschien is het wielrennen al wel schoon. Ze fietsen niet meer zo snel tegen de bergen op als in de tijd van Armstrong. Ze demarreren niet meer snoeihard bergop, zoals een aantal jaren geleden Ricco deed. Maar waarschijnlijk is dit heel naïef om te denken. Is er überhaupt een sport helemaal schoon?
Ongeveer twee maanden geleden schreef ik nog dit: “Ondanks dat (de nieuwe ophef rond Armstrong) geloof ik wel degelijk in een schone wielersport.” Maar dat kan toch helemaal niet? De verhalen komen nu boven tafel. Iedereen gebruikte, structureel, op zeer professionele wijze en op grote schaal. Armstrong had het beste dopingprogramma en waarschijnlijk hadden al die anderen daarachter een net iets minder goed systeem. Rabobank? Michael Boogerd? Doping? Zeg het maar. Ik weet het niet meer.
“Toch wil ik niet geloven dat Armstrong met behulp van verboden middelen de grootste Tour-renner ooit is geworden. Anders kan ik namelijk wel stoppen met het kijken naar wielrennen.”, schreef ik eerder. Nu geloof ik het al: Armstrong heeft gebruikt. Maar stoppen met kijken zie ik mezelf ook niet doen. Ik ben mijn mening over doping en wielrennen kwijt; ik hink nogal op twee gedachten. Als ik doping zou gebruiken, zou ik dan nog sneller op twee gedachten kunnen hinken?
