maagdenvlies
Vorige week hoorde ik over het bestaan van de maagdenvlieskit: een doosje met daarin twee heuse maagdenvliezen en een zakje bloed. De vliesjes en het bloed worden gelukkig in de fabriek gemaakt, maar toch. Voor 23 euro krijg je het doosje thuis en kan iedere vrouw naar hartenlust aan de slag met haar eigen doosje.
Het nepmaagdenvlies lost zichzelf op in vijftien tot twintig minuten, dus een snelle “behandeling” van de jonkvrouwe is geboden. Dat lijkt mij voor schone maagden al een contradictio in terminis: de hele rataplan inbrengen en afwerken in een kwartiertje. Mocht dat al lukken, dan brengt manlief het vooraf ingebrachte synthetische bloed mee naar buiten, en voila, de vlek in het laken is geboren. De website adviseert vrouwen om zelf nog wel “een paar kreunen en wat gekerm toe te voegen”.
Met een googeltje hier en daar lees ik dat dit product absoluut geen lachertje is waar de spot mee mag worden gedreven. Het “hebben van maagdenvlies is in sommige landen een kwestie van leven en dood”. Daar kan ik me helemaal in verplaatsen. Klinieken rekenen voor het cosmetisch herstellen van het maagdenvlies al snel zo’n 1850 tot 2500 euro. Dat is niet voor iedereen weggelegd. Met het bestaan van deze relatief goedkope kit wordt voor een gemolesteerde dochter grote schande of erger voorkomen. In een discreet verpakte envelop met een stickertje “make-upkit” glijdt het door iedere brievenbus. Even aan de slag en schoonmoeder kan naast de echtelijke sponde in haar handen wrijven. In dezelfde alinea die respect voor deze cultuur oproept, wordt terloops gemeld dat het doosje eigenlijk vooral verkocht wordt in de Verenigde Staten.
Ik zoek rustig verder. Dit is tenslotte een onderwerp om helemaal in te duiken. Ik leer dat de maagdenvlieskit in Amerika pas een rage werd nadat er recent een blog over verscheen. Logen voorheen losbandige Aziatische meisjes over hun verleden om dat af te doen met een flaconnetje bloed uit de feestwinkel, tegenwoordig vindt het setje vooral aftrek onder Amerikaanse huisvrouwen. Onder het motto “verras je man”, breidt de verkoop zich uit als een bloedvlek. Verveeld met dozen vol handboeien en grijze stropdassen uit het boek “vijftig tinten”, zien zij de nieuwe bevlieging als geinig intermezzo.
Nieuw is het kitje zeker niet. Wat ik ook uitgoochel is dat het houten doosje al sinds 1990 een grote hit blijkt te zijn in het land der betaalde liefde. Daar proberen prostituees het bestaan ervan in een zwart gat te verstoppen. Sinds het in China in de verkoop is, worden de meeste vliesjes verzonden naar trendsetter Thailand. Hier weten ze al meer dan twintig jaar dat maagden beter worden “verkocht” op datingsites. Plezieren zit in deze cultuur immers in het bloed. In badplaatsen als Phuket en Pattaya voeren jeugdig ogende, frêle tropische vruchtjes hele toneelstukken van Shakespeariaans niveau op voor gretige Europeanen. Die bestellen nog een extra fles champagne en luisteren met open oorschelpjes naar het poezelige ‘you very special to me’. Tegen betaling van de hoofdprijs en daarbij graag nog een vervalste Jimmy Choo-handtas van de toeristenmarkt, verdienen de dames het per staffel ingekochte kitje weer ruimschoots terug. Iedere week opnieuw.
Zo makkelijk is het dus: geld verdienen met nepseks. Met die kennis ben ik thuis aan het knutselen geslagen. Eerst heb ik uitgebreid geëxperimenteerd met yoghurt en gecondenseerde koffiemelk, maar nu heb ik de perfecte mix. Het geheime recept vertel ik niet, maar denk aan haarconditioner. Ik heb het over mijn gezicht uitgesmeerd en op kleding gedruppeld, tot ik het zeker wist: dit wordt de nieuwe hit. Deze week heb ik octrooi aangevraagd en de domeinnaam SuperSemen.com geregistreerd. Sindsdien loopt het storm, hele pakketten nepzaad gaan de deur uit. Zakken vol. Ik ben nu bezig met licenties voor het gebruik van mijn zaad in Spuiten en Slikken. Filemon Wesselink, Rutger Castricum en Jeroen Pauw hebben al interesse getoond.
