D-day
De wekker van Herman Janssen klinkt deze ochtend, 4 mei 2011, harder dan anders. Het lijkt wel of er een luchtalarm afgaat. Waarschijnlijk is dat zijn eigen schuld: hij heeft zichzelf gisteren alvast wat moed ingedronken voor vanavond. Het is vandaag namelijk D-day, date-day: vanavond heeft Herman een blind date met een Belgische vrouw, in Antwerpen. Hij voelt zich echter niet erg moedig. Eerder alsof er een tank over hem heen is gereden. Gelukkig hoeft hij niet te rijden: Herman pakt vanmiddag de trein.
‘s Middags is hij veel te vroeg op het station van Rotterdam. Alle tijd om even rustig om zich heen te kijken. De treinen vertrekken naar bestemmingen in heel het land, en dus ook naar het buitenland. Naar het noorden, het zuiden en het oosten. Mensen lopen in en uit de Free Record Shop en de AH to go, met vaak veel te dure aankopen in de hand. Naast de AH To Go is een servicehokje van de NS. “DA Parfum – Voor een heerlijke-lucht-alarm!” schreeuwt een poster op een paarsgekleurd raam naast het loket. Er hangt ook een poster aan de andere kant van het hokje van de NS: “Bruna ruimt op!” Hij besluit nog even snel naar het toilet te gaan voordat de trein gaat. Hij heeft geluk: het toilet is niet bezet.
In de trein naar Antwerpen begint de spanning bij Herman toe te nemen. Hij is al 45 en heeft nog nooit echt een relatie gehad en de laatste jaren is daten er ook niet meer van gekomen. De date van vanavond is dan ook vooral ontstaan onder druk van zijn ouders, Frank en Anne. Zij vinden het hoog tijd dat hij de liefde vindt. Zijn ouders hebben de date geregeld en daarbij alles uit de kast gehaald: ze hebben gereserveerd in een duur restaurant. Toen ze hem vertelden dat hij een date had sloeg dat nieuws eerst in als een bom. Maar zij betalen en dan heeft hij er best een avondje voor over. En ach, wie weet: niet geschoten is altijd mis.
Herman ontmoet zijn date vlak bij het restaurant, en de smaak van zijn ouders valt hem niet tegen: ze is een mooie verschijning met blond haar en blauwe ogen. Eva de Bruyne heet ze, 39 jaar, woonachtig in Duinkerken. Ze stappen het restaurant binnen en Herman geeft bij de entree aan gereserveerd te hebben: “Een tafel voor twee, voor Janssen, met s-s.” Ze mogen doorlopen naar het restaurant en worden hartelijk ontvangen: “Goedenavond, mijn naam is Jo den Berg en ik ben uw gastvrouw van vanavond. Ik zal u uw tafel wijzen.” Ze mogen plaatsnemen achterin het restaurant, aan de muur.
Herman neemt de entourage in zich op. Duidelijk is in ieder geval dat het geen restaurant is om flink te bunkeren. Het is net bekroond met een Michelinster, en daar zijn ze hier duidelijk trots op: al het personeel loopt met een mooie ster op de borst. Herman en Eva krijgen het voorgerecht geserveerd en de ober legt uit wat er op hun borden ligt. Na de uitleg vraagt Eva hem of hij nu weet wat ze eten, want ze heeft de helft niet begrepen. “Nee, ik weet het ook niet”, antwoordt Herman. “Iets met granaatappel, dat wel. Verder geen idee. Van gastronomische zaken heb ik eigenlijk weinig verstand.”
Tijdens de volgende gangen kabbelt de date maar wat voort. Er valt zelfs een lange stilte. Herman heeft geen idee hoe hij die moet doorbreken. Hij schenkt nog maar een glas gezuiverd water in en prikt een Normandisch gekruid krieltje aan zijn vork. Op zijn horloge ziet hij dat het nu al zeker twee minuten stil is. “Kom op Herman”, denkt hij bij zichzelf. “Focus. Concentratie. Zeg iets, vraag iets.” “Eva, wat doe je graag in je vrije tijd?” Lekker origineel, beseft hij.
Voetballen blijkt haar grote passie. Maar niet die van Herman: hij heeft er helemaal niets mee. Het lukt hem dan ook niet enige interesse te veinzen als ze vertelt over haar positie in het veld. Spits, buitenspeler, nummer 10, eigenlijk overal in de frontlinie kan ze spelen. Maar nu even niet: ze kampt met een blessure. Herman wil snel van onderwerp veranderen en stelt een volgende, verrassende, vraag: “Wat is voor jou het ultieme avontuur?”
“Oh, zoveel!”, reageert Eva enthousiast. “Ik wil zoveel mogelijk van de wereld zien en heerlijk rondtrekken. De Trans-Siberische spoorlijn bijvoorbeeld. Maar ook alles met water.” “Wat versta je daar onder?” “Duiken in Egypte, een cruise in de Caraïben, dat soort dingen.” Herman deelt haar enthousiasme niet.
Het eten is gedaan, en Herman vindt het mooi geweest. Hij heeft geen zin in lang nazitten en kapt de date af met een smoes. “Sorry, maar ik denk niet dat dit gaat werken. Ik heb mijn eigen levensruimte nodig en daar past geen relatie bij.” Ze lijkt het niet erg te vinden.
Op de terugweg neemt hij zich voor om het daten voorlopig maar weer gewoon achterwege te laten. Zijn verzet tegen de liefde is na vandaag alleen maar groter geworden. Op het station van Rotterdam komt hij voor nog een onaangename verrassing te staan: z’n fiets is gejat. Dat kon er ook nog wel bij.
Wordt vervolgd?
