Weiger PowNed de toegang!
Buitenhof-columniste Naema Tahir stelde gisteren dat GeenStijl's tv-kind PowNed van het Binnenhof geweerd zou moeten worden. Rutger Castricum zou er alleen maar op uit zijn om politici kapot te maken en hij is totaal niet geïnteresseerd in de inhoud. Tahir heeft volkomen gelijk. Maar over de juiste reden van zo'n verbod bestaan veel misverstanden. Daarom leg ik het u maar even uit.
Maar eerst reageer ik even op de column van collega-columnist Teundepopulist. Die stelt dat niet omroepen als PowNed en niet verslaggevers als Rutger Castricum het probleem van politici van het kaliber van Job Cohen zijn, maar dat de reaguurders Cohens probleem vormen. Kort samengevat: het klootjesvolk valt voor makkelijk geformuleerde oneliners. Dat kun je het electoraat toch niet kwalijk nemen? Overigens vind ik dat netzomin als bij journalisten bij reaguurders hun vrijheid van meningsuiting mag worden beperkt. Geen censuur opleggen aan journalisten, geen censuur opleggen aan reaguurders dus. Waar ik wel voorstander van ben, is dat die reaguurders niet langer anoniem hun gal moeten kunnen spuien. Bij websites dient op zijn minst het IP-nummer van een persoonlijke computer bekend te zijn. Reacties van mensen die zich verschuilen achter proxy's of hoe die stiekeme technologische trucs ook mogen heten, dienen van fora en nieuwswebsites te worden geweerd. Want net als voor de journalist, of voor mij als columnist (mijn volledige personalia zijn bij de leiding van deze website bekend) moet voor de reaguurder gelden dat zijn uitlatingen door de rechter kunnen worden getoetst.
Maar goed. Ik ben, zoals u uit de voorgaande zinsneden hebt kunnen afleiden, dus tegen het de mond snoeren van journalisten. Persbreidel past niet in een rechtsstaat. Maar dat betekent nog niet, dat men altijd maar verplicht moet zijn om medewerking te verlenen aan de wensen van iedereen die zich journalist meent te mogen noemen. Uiteraard dient de Wet Openbaarheid Bestuur voor iedereen toegankelijk te zijn. Maar een politicus, bankdirecteur of vakbondsleider heeft het volste recht om te bepalen, welke journalist hij wel, en welke journalist hij niet te woord wenst te staan. Ik vind dat journalisten niet het recht hebben om iemand op straat een microfoon onder de neus te duwen. Men behoort het recht te hebben, een journalist een gesprek te weigeren. En ook de zin "Ik wens nu niet met u te praten, belt u mijn perschef maar voor een afspraak" is op de keper beschouwd een -zij het zeer kort- interview, en mag dus naar mijn mening niet zonder toestemming van de betrokkene worden uitgezonden. Ik vind dus ook dat journalisten de toegang tot gebouwen geweigerd mag worden.
Journalisten behoren wel toegang te hebben tot de gebouwen van de Eerste Kamer en de Tweede Kamer. Daar zitten ze dicht bij het vuur, en behoren ze hun controlerende functie te vervullen. Dat geldt voor journalisten van de NOS, het RTL-Nieuws, Een Vandaag, BNR, de dag- week- en maandbladen en noem maar op. En nu komt de hamvraag. Moet je dan ook de mensen van PowNed toegang verlenen? Nee. Waarom niet? PowNed heeft niets met journalistiek te maken. Het belachelijk maken van Kamerleden of bewindspersonen zonder zelfs maar een greintje belangstelling voor hun inhoudelijke boodschap, dat ís helemaal geen journalistiek. De makers van de TROS-polonaiseshow hebben geen toegang tot de gebouwen van onze volksvertegenwoordiging, en PowNed, GeenStijl-tv en de Jakhalzen wat mij betreft dus evenmin. Overigens vind ik dat voor alle omroepen, kranten en programma's die de Raad voor de Journalistiek niet erkennen, geldt dat zij per definitie niet journalistiek van aard zijn, en dus in en om het Binnenhof niets te zoeken hebben.
Nee. Niet de reaguurder is de bijl aan de wortel van een serieus landsbestuur met mensen die wat anders willen dan een rol spelen in PowNeds armetierige Theater van de Lach. Nee. Dat zijn websites als GeenStijl en omroepen als PowNed. Want zij maken hun reaguurders wijs dat een niet heel erg vlotgebekte volksvertegenwoordiger dus ook beschikt over een beroerd gedachtegoed. Niet Piet uit Geldermalsen en Truus uit Schagen, maar Dominique Weesie en Rutger Castricum zijn degenen die onder het mom van journalistiek het volk in de maling nemen, en slimme maar net iets minder goed gebekte politici het functioneren onmogelijk maken.
Toen Rutger Castricum vandaag iemand in diens privesituatie lastigviel werd hij terecht bij de kladden gegrepen. Vervolgens huilie huilie en aangifte. Slapjanus. Daar sta je dan met je grote bek en je draaiende camera. En dan nog, wie is die Rutger Castricum eigenlijk wel niet? Had vorig najaar een grote mond, omdat hij de oorlogsverslaggeving van Arnold Karskens zo magertjes vond. Rutger Castricum. Die politici de maat neemt. Die oorlogscorrespondenten die telkens moeten bukken voor de kogelregens waarin ze verzeild raken de maat neemt. Rutger Castricum. Die qua grootste journalistieke bijdrage nooit verder kwam dan het in een parkeergarage stiekem bij jonge vrouwen onder hun rokjes filmen.
