Vrouwendingetjes

Blow me a kiss from across the room
Say I look nice when I'm not
Touch my hair as you pass my chair
Little things mean a lot

Het zijn, na sinds eind vorig jaar weer single te zijn geweest, dingen die ik welhaast was vergeten, maar die bij een nieuwe, liefdevolle relatie opnieuw boven komen drijven, die je doen, ertoe doen, of zo u wil, mij wat doen. Zo wordt bijvoorbeeld mijn televisie niet meer veronachtzaamd op maandagavond. Na enkele weken vroeg Lara terwijl ze stond te koken of ik beneden alvast wat borden en bestek kon afwassen en de televisie op RTL 5 kon zetten. Ah, de vrouwenzender, schoot me te binnen. “Weet je zeker dat je niet Net 5 bedoelt?” Nee, want Benelux' Next Top Model was op teevee en dat keek ze elke week. Maar als ik het vervelend vond hoefde het niet, hoor. Ik glimlachte, zei dat ik het niet erg vond en liep de trap af, om met mijn taken mijn schuldgevoel over niet meekoken, weg te doen ebben.

Give me your arm as we cross the street
Call me at six on the dot
A line a day when you're far away
Little things mean a lot

Dus keken we met een hamburger, aardappeltjes en sla erbij naar het programma, zij op de bank en ik achter de computer meeluisterend. “Groetjes vanaf de bank!” riep ze. Ik moest opnieuw lachen en deed de groetjes terug. Wat was het spannend, de laatste aflevering voor de finale. Nog één van de vijf modemeisjes zou worden weggestuurd. Na een uitgebreide episode waarin onder andere een Belgisch meisje niet van de drank af kon blijven tijdens het werk en een ander meisje de opdracht niet wist te vervullen, waar Daphne Deckers en de andere fashionista's natuurlijk onwelvoeglijk over zeikten tot de meisjes voor de camera in janken uitbarstten, werd uiteindelijk de knoop doorgehakt. De twee overgebleven meisjes waren een zwart meisje met een spleetje tussen haar tanden en een meisje met, om Deckers te quoten, “het mooiste gezichtje van iedereen.” Inderdaad was haar ronde gezicht, getooid met enorme koeienogen en volle lippen, een lust voor het oog. Het zwarte meisje werd weggestuurd. “Ha!” riep ik uit vanaf mijn bureaustoel. “Je reinste rassenscheiding.”

Ik flap er heel vaak dat soort volkomen onnodige dingen uit. In familiekring laat ik het vaak achterwege omdat het al geen effect meer bejegent, maar op de uni, werk en in het OV laat ik me vaak met íets te luide stem íets te ongenuanceerd uit over het een of ander. In de trein lees ik dan de krant naast een vriend of vriendin en wens ik BN'ers, politici en wat niet al bepaalde dingen toe. “Als het aan mij zou liggen is (vul in) de eerste die tegen de muur gaat als de revolutie eindelijk komt.” Of: “Ik zal de dag zegenen dat (vul in) gekruisigd wordt in de ArenA, met gratis toegang, bier en pizza voor iedereen en de hoogtepunten 's avonds op SBS en Nieuwsuur. Liefst ook nog Jan Smit die het Wilhelmus komt zingen, maar vooraf niet wordt verteld of het lege kruis waar hij met de microfoon voor staat al dan niet voor hem bestemd is. Dat maakt het optreden levendiger.” Zulke opmerkingen zijn altijd bedoeld om uit te lokken. De blikken van medepassagiers in de trein zijn dan vervuld van óf intense goedkeuring, óf een aan Meld Terrorisme Anoniem-grenzende afkeer en schok. Ik por kortom graag en veelvuldig geamuseerd met mijn vervelend sarcastische vingertje in het ene heilige huisje na het ander, onder het motto “kom op mensen, neem het toch allemaal niet zo serieus. Dood gaan we toch.” Soms vraag ik me af of ze bij Brein, MDI, CDI en CDA niet iets beters te doen hebben dan voortdurend op de achterste poten gaan staan.

Maar we dwalen af van de meisjesprogramma's. Ik schrijf dit op vrijdag omdat ik dit weekend mijn allerlaatste niet-gevisiteerde provincie in Nederland eindelijk ga bezoeken, door een paar dagen bij Lara's ouders in Renesse langs te komen. Maar u leest dit op maandag. Wellicht bent u wel een vaste kijker van BNTM. Wie zal er winnen? Het Vlaamse zuipfestijn? Het mooie gezichtje? Die met die prachtige krullen? Of die vierde chagrijnige? Ik kan niet wáchten tot ik het weet. Vergeet niet uw voorkeursstem te sms'en als de tijd daar is! Maar niet alleen BNTM vond haar intrede in de afgelopen weken. Lief kijkt op haar laptop ook ANTM en Expeditie Robinson. En wat mij bij vooral BNTM en laatstgenoemde opvalt, is dat de Vlamingen steevast veel netter zijn, vriendelijker, welbespraakter, minder vloekend en scheldend – ik vraag me altijd weer af hoe dat zo komt. Ze móeten ons in België wel als zestien miljoen asociale horken beschouwen.

Send me the warmth of a secret smile
To show me you haven't forgot
For always and ever, now and forever
Little things mean a lot

Van RTL tot Net 5 en MTV, ik maak het allemaal weer mee. Over de grond liggen haar kleren, bij de wasbak velerlei meisjesartefacten die met verzorging van doen hebben, van een föhn tot Niveadoekjes en van make-up tot shampoo voor haar met een kleurtje. Ze verontschuldigde zich herhaaldelijk om beide de televisieprogramma's en de spullen overal, maar ik vond het allemaal totaal niet vervelend, om eerlijk te zijn ontzettend bevredigend zelfs. Mijn kamer is groot zat, dat is geen probleem, en zoals eerder aangegeven word ik elke keer als ik één van die dingen opmerk alleen maar gelukkiger door de gedachte aan het samen-één-zijn. En als ze dan weg is, verrast ze nog. “Ik heb een kleine Überrasschung voor je als je thuiskomt”, sms'te ze van de week toen ik vroeg op moest en op mijn werk mailtjes van onaardige klanten beantwoordde. Thuisgekomen zat er wc-papier om mijn computermonitor geknoopt met in blauwe marker-inkt erop geschreven: IK VIND JE LIEF. Een week of twee eerder vond ik al een ontzettend lieve brief. Met alles wat ze doet raak ik meer verslingerd.

eens in de zoveel tijd dan kom ik langs
de weilanden lijken op elkaar
komt omdat ik de weg nog niet goed ken
bij het station staat een moeder en een auto voor me klaar

we zijn blij elkaar te zien
ze vraagt: heb je nog was meegebracht?
eet je wel groente? je ziet zo wit
ik zeg haar: nee, geen was, maar wel afwas mee en ze lacht

Toen ik mijn oude vertrouwde moeder aan de oude vertrouwde koffietafel in mijn oude vertrouwde ouderlijk huis vertelde over de brief, mijmerde ze meteen weg naar háár verkering, veertig jaar geleden. “Je vader” – voor de vaste columnlezers op FOK! bekend als Gramps – “was een ontzettend lieve jongen. Hij kon heel mooi zingen en altijd als hij wegging liet hij een warme brief achter onder mijn kussen. Ik schreef ook brieven terug, zo ging dat in die tijd.” Ik vroeg of ze de brieven nog had. “Nee, dat vind ik nog steeds jammer. En je vader verborg ze of gooide ze weg uit angst dat zijn familie ze zou lezen. Z'n moeder onderschepte ze en was furieus om de pikante inhoud.” Mijn vader vroeg ik later of dat klopte – hij zei dat het één keer was gebeurd, maar dat ze er inderdaad niet erg blij mee was. Ik vind het fascinerend om met mijn ouders over hún jeugd te praten, vooral omdat het haast een andere dimensie lijkt, af en toe. Ze waren toen Kennedy werd doodgeschoten drie jaar ouder dan ik ten tijde van 9/11.

Soest, 5-11-10

Ik lees het bovenstaande door terwijl ik achter een computer in Renesse zit, het is een druilerige zondagmiddag waarop de regen ons verhindert de zee op te gaan zoeken. Dat komt nog wel, zodra het droog is. Ik ga zo nog even Farmvillen, mijn e-mail checken en dit stuk op FOK! plempen. Hoewel ProRail in haar onmetelijke wijsheid had besloten juist dat ene weekend dat ik de volgebouwde vlaktes van Zuid-Holland moest trotseren, zo’n beetje alle sporen van en naar Rotterdam afgesloten te hebben voor onderhoud, en daardoor mijn reis niet drie maar vijf uur in beslag nam (via Utrecht-Leiden-Den Haag-Rotterdam), maakt ook dat me helemaal niks uit. Aan de ontbijttafel vandaag kwam het gesprek op een stelletje dat uit elkaar was gegaan om de afstand – Goes en Tilburg. Ik schudde mijn hoofd en zei dat dat met echte liefde geen probleem moest zijn. “Al woon je in Hawaii”. 

Give me your hand when I've lost the way
Give me your shoulder to cry on
Whether the skies are bright or gray
Give me your heart to rely on

Ik weet niet veel, maar wel dat ik dat meende. Of ze nu ontkleed of in boerka, lachend of huilend, in mijn armen ligt of op de bank zit, het over zware dingen of koetjes en kalfjes heeft, spulletjes en programma’s deelt of die van mij omarmt, in Renesse of Soest of Utrecht of Woudenberg is – zolang ze de warme, liefdevolle zij blijft die ze is, ben ik happy. Ik steek mijn neus in haar haren en snuif de geur op waar ik in nauwelijks twee maanden enorm ben van gaan houden. 

Het is november en het regent en het is koud en mijn geld is op en en en en, maar ik ben Gelukkig met een grote G. 
Volstrekt, 
volledig,
volmaakt, 
volkomen. 

Renesse, 7-11-10

Een warme hand strijkt over mijn nek en keel. “Het is droog, lief. Zullen we?”



Aangehaalde liedjes: Kitty Kallen - Little Things Mean A Lot (1954)
Roosbeef – Boerderij Deel 2 (2008)