Echte Kunst
Nadat fotograaf/beeldend kunstenaar Serrano zijn spraakmakende foto’s en nog controversiëlere schilderijen had tentoongesteld, heeft de zogeheten echte kunst vaste grond onder de voeten gekregen in Nederland. Serrano immers maakt met zijn eigen bloed en urine vloeistofschilderijen. Desgewenst vult hij zijn werken weer bij, als dat door verdamping of vermorsen na een transport noodzakelijk blijkt.
Echte Kunst is de bijna–geuzennaam voor creaties die uit niet artificiële stoffen zijn samengesteld of opgebouwd. De ‘ingrediënten’ voor werkelijk revolutionaire kunst zijn per definitie vergankelijk. Zo lijkt het, want een nieuwe jonge lichting kunstenaars bedient zich van hetgeen het eigen lichaam afscheidt. Een overzicht.
Tjalk Meesmuil uit Hoogkarspel exposeert nu in “’t Trefpunt”, cultureel centrum van Andijk, zijn uit gedroogd sperma geboetseerde sculpturen. Meesmuil’s voorkeur ligt bij de figuratieven. Soms kunnen zijn creaties doorgaan voor scheppingen uit de realistische kunst, die zo’n opgang maakte in de Sovjet-Unie van de jaren twintig. De met voorvocht nabehandelde beelden van gespierde, breedgeschouderde soldaten zinspelen met hun intrigerende naamgeving als ‘Stud’ en ‘General InCum’ op de latent homoseksuele gevoelens die sluimeren bij grote groepen mannen die lang met elkaar doorbrengen.
De Bosniër Branco Wathervic laat van oktober tot december zijn reliëf-schilderijen bewonderen in galerie ‘Pulky’ aan de Oude Lange Voorhuidstraat in Drogeham. De zonder uitzondering donkergeel tot lichtbeige gekleurde taferelen zijn in twee dimensies geboetseerd uit oorsmeer en met waterstofperoxide aangemaakt talgvet uit de oorschelp. De aldus ontstane abstracten appelleren met hun geur en substantie aan de oorsprong, de oorzaak en de oorspronkelijkheid van het menselijk leven.
Kunstenaarskollektief ‘The Small Faeces’ heeft zich bekwaamd en gespecialiseerd in creaties die vervaardigd zijn uit menselijke excreten. Techniek en gebruikte grondstoffen behoren inmiddels tot de ‘traditionals’ binnen de Echte Kunst. Opvallend is de ironische ondertoon die men zonder uitzondering in de scheppingen van deze substroming aantreft. Niet voor niets spreekt het Duitse vakblad ‘Kunst macht frei’ van ‘Drollige Kunst’. Geheel in overeenstemming met het experimentele karakter van de Echte Kunst is de openbare ruimte gekozen als expositiemogelijkheid. In Den Haag treft men dan ook overal op straat –achter geparkeerde auto’s, in plantsoenen, bij parkeermeters en bomen, maar ook gewoon midden op het trottoir- de treffend op hondenuitwerpselen gelijkende kunstproducten aan. B & W van Den Haag hebben inmiddels laten weten dat deze ‘kunst op straat’ dermate bepalend is voor het stadsbeeld, dat men heeft besloten tot een permanente tentoonstelling.
© Karel Kanits
